Ο ήλιος μου!

Βγήκε ήλιος.

Δυνατός.

Λαμπερός.

Ερωτεύσιμος!

Και η λίμνη έγινε και πάλι παράδεισος :)



ΥΓ: είχα τραγουδάκι στο μυαλό αλλά από το κινητό δε μπορώ να το ανεβάσω... θα επανορθώσω. Next post.

Η λίμνη

Της είχαν μιλήσει γι' αυτό το μέρος.

Υπάρχει, αρκεί να θέλεις να ψάξεις να το βρεις. Θέλει δουλειά, θέλει πίστη, θέλει χρόνο -χρόνια ίσως- αλλά κάποια στιγμή θα το βρεις, της υποσχέθηκαν. Και το βρήκε. Της πήρε πολλά χρόνια, πέρασε από πολλά άλλα μέρη, πολλές φορές πισωγύρισε και πολλές φορές αμφισβήτησε την ύπαρξή του. Αλλά πλέον ζούσε εκεί, στο μέρος όπου κάποιες φορές ο ήλιος μπορεί να κρυβόταν στα σύννεφα μα στην πραγματικότητα ποτέ δεν έδυε. Ήταν πάντα εκεί. Μεγάλος και λαμπερός να της ζεσταίνει την καρδιά και την ψυχή και να τη γεμίζει με την ενέργεια και τη θαλπωρή του βοηθώντας την να απωθεί το παρελθόν που τόσο την πλήγωσε...

Έτσι και τότε, που βγήκε να κάνει μια βόλτα. Απ' όπου κι αν περνούσε έβλεπε χαμόγελα, όχι πάντα από τους ίδιους ανθρώπους μιας και κατά καιρούς άλλοι ερχόταν κι άλλοι έφευγαν - ο κύκλος της ζωής, βλέπεις. Όμως πάντα υπήρχαν καινούριοι, όπως αυτοί που χαιρέτησε στο διάβα της καθώς κατευθυνόταν προς το αγαπημένο της σημείο. Έστριψε στο μικρό δρομάκι που μόνο ένα εξασκημένο μάτι θα μπορούσε να διακρίνει ανάμεσα στους θάμνους και άρχισε την ανάβαση στο βουνό με ευκολία περνώντας μέσα από το πυκνό δάσος, που όμως ακόμα κι εδώ ο ήλιος έφτανε και φώτιζε μέχρι το τελευταίο φυλλαράκι. Η πλάση ήταν ευτυχισμένη - όπως κι εκείνη. Με αυτή τη σκέψη κι ένα πλατύ χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη της παρά τα σύννεφα που είχαν φανεί πρόσφατα αλλά που ήξερε πως αργά ή γρήγορα θα διαλυόταν, δεν άργησε να φτάσει στον παράδεισό της... μια λίμνη καλά κρυμένη στην καρδιά του δάσους αλλά και παράλληλα τόσο φανερή, με όλη της την επιφάνεια να γυαλίζει και να αντανακλά το φως της σε ό,τι την περιέβαλε. Και τριγύρω, ένα απέραντο χαλί από το αγαπημένο της μπλε -μαγικό όπως το έλεγε μικρή- λουλούδι, αυτό που τόσα σήμαινε για εκείνη...

Αφέθηκε να χαζεύει το παιχνιδιάρικο στραφτάλισμα του ήλιου πάνω στο νερό όταν ξαφνικά τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν. Ο ήλιος κρύφτηκε και η θερμοκρασία έπεσε απότομα. Τα πουλιά σταμάτησαν το τραγούδι τους και τα πάντα, ακόμα και το μόνιμο θρόισμα του ανέμου, σώπασαν... σα να πέθαναν όλα μονομιάς από ένα αόρατο χέρι. Άρχισε να κρυώνει και να τρέμει και βαθιά κρυμένες -τα τελευταία χρόνια- σκέψεις άρχισαν να πλημμυρίζουν το μυαλό της.  Όχι, δεν το ήθελε αυτό. Δε μπορούσε να το ξαναζήσει. Πού ήταν ο ήλιος της; Ο ήλιος που τόσο πολύ είχε ανάγκη; Άδικα έστρεψε το βλέμμα προς τα πάνω, δεν υπήρχε τίποτα πια. Τιποτα που να τη ζεσταίνει και να της χαρίζει θαλπωρή, τίποτα που να κάνει το νερό της λίμνης να στραφταλίζει παιχνιδιάρικα. Η πρότερή του λάμψη είχε πλέον εξαφανιστεί, δεν είχε πια το όμορφο ασημογάλαζο χρώμα που τόσο αγαπούσε, αλλά ένα απαίσιο, θλιβερό μαύρο. Ούτε καν βαθύ μπλε. Μαύρο. Της ήρθε να ουρλιάξει όταν ένιωσε το πρώτο κάλεσμα, αλλά όπως συμβαίνει στις ταινίες τρόμου, κανένας ήχος δε βγήκε από μέσα της. Ναι, τρόμος ήταν αυτό που ένιωθε, συνειδητοποίησε. Τρόμος και πανικός. Πανικός γιατί η λίμνη την καλούσε ολοένα και πιο κοντά, αλλά τώρα τη φοβόταν. Δεν ήθελε να πάει. Το κάλεσμα όμως γινόταν δυνατότερο, σαν μια αλυσίδα τυλιγμένη γύρω της που την τραβούσε - κι αυτή ανήμπορη δεν είχε και πολλή δύναμη να αντισταθεί. Την τραβούσε όλο και πιο βαθιά... Ένα αόρατο χέρι της έσφιγγε τα σωθικά και η καρδιά της αραίωνε συνεχώς τους χτύπους της... Το νερό τώρα έφτανε στους αστραγάλους, τα γόνατα, τη μέση της.. Ο πανικός  έγινε πιο έκδηλος και δυσκολευόταν να πάρει αναπνοή... Το νερό της έφτασε στο λαιμό και δεν άργησε να την καλύψει ολόκληρη... Ήταν πλέον αργά να προσπαθήσει να ξεφύγει, η αλυσίδα έσφιγγε όλο της το κορμί σα μέγγενη κι ένιωσε να πνίγεται. Ο παράδεισός της είχε μετατραπεί σε κόλαση. Δε χρειάστηκαν πολλά - ή ίσως κι αυτά τα λίγα σύννεφα να ήταν τελικά πράγματι πολλά.  Δεν πάλεψε άλλο, δεν είχε νόημα... αφέθηκε να παρασυρθεί στα κρύα βάθη της λίμνης, βάθη ακόμα πιο μαύρα απ' ότι ήταν το νερό στην άλλοτε λαμπερή επιφάνεια - όσο κι αν της είχε φανεί αδιανόητο να υπάρχει κάτι ακόμα πιο μαύρο. Γλίστρισε προς τα κάτω, ολοένα και πιο κάτω, σε κάτι που φαινόταν πως δεν είχε τέλος.

Στην προσωπική της μαύρη, αδιαπέραστη κι απύθμενη κόλαση. 

Παρούσα!

Λίγο πριν βγει κι αυτός ο μήνας, είπα να δώσω το παρόν. Εδώ βρίσκομαι, κάπου εδώ τριγυρίζω κι εγώ κι ας έχω "χαθεί"...
Περίεργη εποχή, δύσκολο να κρατήσει κάποιος το χαμόγελό του. Είτε για τους γνωστούς πολιτικο-οικονομικούς λόγους είτε για άλλους, πιο προσωπικούς - άλλους λιγότερο σημαντικούς κι άλλους πολύ περισσότερο - αλλά... προσπαθώ.
Και συνήθως τα καταφέρνω... This has to be something, right? :)

Δίνω λοιπόν το παρόν μου και σας αφιερώνω ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια.

Ας αφήσουμε το Ζέφυρο να μας πάρει μακριά... να πετάξουμε και να νιώσουμε ελεύθεροι...

Τι σου κάνει ένα podcast...

Πριν λίγες μέρες, αλλά και νωρίτερα που το ξανάκουσα, ένα podcast με έβαλε σε σκέψεις. Ο καθένας μας, λίγο ή πολύ, έχει κατασταλλάξει στο πώς θέλει τον/την ιδανικό/-ή σύντροφό του. Κι ο καθένας μας ελπίζει κι εύχεται να το βρει αυτό το ιδανικό, αργά ή γρήγορα. Ωραία μέχρι εδώ, δε φέρνω αντίρρηση - κάπου εκεί έξω υπάρχει (;) εκείνος ο άνθρωπος που θα ταιριάξει απόλυτα στα θέλω μας (κι εμείς στα δικά του).

Αναρωτιέμαι όμως κάτι. Πες ότι γνωρίζεις κάποιον, περνάς καλά μαζί του, αισθάνεσαι όμορφα κι έχει τα περισσότερα από αυτά που ζητάς... Σε ένα ποσοστό, ας πούμε, 90-95%. Υπάρχουν λεπτομέρειες που δε σου "κάθονται" καλά, αλλά είναι λεπτομέρειες. Μπορείς α-νε-τό-τα-τα να τις αφήσεις στην άκρη. Γιατί περνάς πραγματικά όμορφα.


Αλλά. Δεν είναι αυτό το απόλυτο που ζητάς.

Τι κάνεις λοιπόν; Συμβιβάζεσαι μ' αυτό που έχεις; (ξαναθυμίζω, μιλάω για μικρό συμβιβασμό, όχι τραγικά πράγματα) - ή το διαλύεις προς αναζήτηση του ιδανικού σου; Κι αν δεν το βρεις; Κι αν το ιδανικό σου είναι τόσο ιδανικό που καταντάει άπιαστο; Να αφήσεις αυτό το τόσο καλό, δεν είναι άδικο;

Εδώ σας θέλω.

Τι - στο - καλό - κάνεις;

Amore mio

Και ναι, το μυστήριο λύθηκε. Αναρωτιόμουν σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες, γιατί χαμογελάω πολύ τις τελευταίες μέρες. Η απάντηση ήρθε ουρανοκατέβατη, συγκεκριμένα από τους από πάνω μου. Μη γελάτε. 3+ το μεσημέρι που λέτε, ξαφνικά ακούω κιθάρα και κάποιους να τραγουδάνε. Ε, τηλεόραση θα είναι, λέω. Αμ δε. Οι από πάνω ήταν, μαζεύτηκαν μεγάλη παρέα, πήραν και κιθαρίτσα και το έριξαν στο κρασί και το τραγούδι. Μια να ακούω το "άστα τα μαλλάκια σου", μια το "ρωμιός αγάπησε ρωμιά", μετα το "αχ ελλάδα σ' αγαπώ", μετά πολλά πολλά άλλα και στο τέλος κλείσιμο με το Amore Mio. Ζωή γαμάτη, σου λέω.

Αυτά είναι. Μας ψέκασαν ομαδικώς στην πολυκατοικία. Γι' αυτό κι εμένα το χαμόγελο τείνει να γίνει μόνιμο. Αλλά από το να είμαστε μουτζούφληδες, καλύτερα να τραγουδάμε και να το ρίχνουμε έξω. Σωστά; Σωστά :)

Για του λόγου το αληθές:

Χαμόγελα

Μου ήρθε ξαφνικά, σα σκέψη, ότι τις τελευταίες μέρες χαμογελάω πολύ. Μη με ρωτήσετε γιατί, δεν έχω ιδέα. Ούτε και κάποιο εμφανή λόγο - ίσα ίσα, έχω πολλούς λόγους να μην είναι το χαμόγελο η πρώτη μου επιλογή. Τα οικονομικά θες; Τα μαθήματα που φέτος σχεδόν δεν υπάρχουν λόγω της κρίσης; Η όλη κατάσταση που ζούμε όλοι μας; Το ότι δεν ακούω τίποτα ευχάριστο πια γύρω μου; Και στα πιο προσωπικά, το ότι έπαψαν να μου μιλάνε δύο άτομα για τα οποία έγραψα παλιότερα (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας για τους οποίους ουσιαστικά δεν ευθύνομαι όμως); Παρένθεση πάνω σ' αυτό, στην παλιά Ειρήνη θα ξυπνούσε ο σκορπιός μέσα της και θα επέμενε, πεισματικά, γαϊδουρινά, μέχρι ορίων. Τώρα απλά έκανε την παρουσία της αισθητή μία φορά κι από εκεί και πέρα το άφησε να κυλήσει. Κι αν δεν ξανακυλήσει πίσω, αυτοί θα χάσουν - το τι έχω να δώσω σαν άνθρωπος πάνω απ' όλα. Κλείνει η παρένθεση. (Α, παρεπιμπτόντως, είμαι περήφανη γι' αυτή μου την εξέλιξη κι ας υπάρχει κίνδυνος να με αποκαλέσετε ψωνάρα, θέλει κότσια να αλλάξεις τόσο και το ξέρουμε όλοι - κι εγώ έχω αλλάξει πάρα πολύ). Κλείσιμο όλων των παρενθέσεων και προχωράω. Τι έλεγα; Α. Για τα χαμόγελα. Ναι, λόγο ιδιαίτερο δεν έχω, αλλά παρόλα αυτά νοιώθω μια ευφορία (και της εφορίας την επίδραση ένοιωσα αλλά ας μη θίξουμε το θέμα καλύτερα). Ήθελα βροχή χθες και προχθές, αλλά τελικά ο ήλιος μάλλον μου έκανε καλό. Κι ενώ προχθές ήρθε εκ νέου αρνητική απάντηση στην μετάταξη που (νόμιμα και δικαιωματικά) διεκδικούσα, με πιάνει ένα γέλιο.. άλλο να σας λέω κι άλλο να το βλέπετε. Σπαστικό. (Κι όχι, δεν είχα πιει τίποτα, εξυπνάκηδες). Και λέω από μέσα μου "δεν παει να $^%$^%*$%, αρκετά ασχολήθηκα, θα το πάρω απόφαση να μείνω εδώ και να προχωρήσω τη ζωή μου που την έβαλα στον πάγο με όλα αυτά". Βέβαια  χθες τέθηκε πάλι δίλημμα. Εργασιακό. Και σοβαρό. Μα καλά, τι ιστορία μου αμαρτία μου είν' τούτο, τα πάντα να μου 'ρχονται δυο-δυο; Μια στο θέμα της δουλειάς, μια στους άντρες (εκεί να δεις χαχα), μια σε οποιοδήποτε μικρό θεματάκι προκύψει, πάντα δυο-δυο σας λέω. Δοκιμάζομαι. Αχταρμάς. Κι άντε να βγάλεις άκρη. Αλλά δε μπορεί, κάποιο νόημα θα έχει όλο αυτό. Οπότε αποφάσισα πλέον να δίνω σημασία εξίσου και στις δύο επιλογές, γιατί να πρέπει οπωσδήποτε να πάρω μια απόφαση εδώ και τώρα; Ποιός το λέει; (Εξαίρεση θα αποτελέσουν οι άντρες αν μου ξανατύχει κάτι τέτοιο μελλοντικά, ποτέ δεν παίζω σε διπλό ταμπλό, ούτε με τα συναισθήματα κάποιου). (Πολλές παρενθέσεις δεν ανοίγω σήμερα; Πφφφ). Κι επίσης, εκτός από τις παρενθέσεις, έχω ξεφύγει πολύ από το αρχικό θέμα.. Εχμ. Το οποίο ήταν...; Α, τα χαμόγελα. Ε ναι, δεν είμαι και πολύ του χαμόγελου εγώ, δηλαδή χαμογελώ από μέσα μου κι όχι τόσο πολύ απέξω μου (άλλο ένα κάτι που πρέπει να αλλάξω), αλλά αυτή τη φορά με ξαφνιάζω. Τόσο που με τσιμπάω να δω μήπως με πήρε ο ύπνος βρε παιδί μου και χαμογελάω γιατί ονειρεύομαι θάλασσες και ηλιοβασιλέματα και βότσαλα και παφλασμό κυμάτων και μια παρουσία δίπλα που όλα αυτά τα κάνει πιο μαγικά... Επ. Δεν ονειρεύομαι. Όχι κοιμώμενη τουλάχιστον. Αυτή είναι μια σκηνή απ' το μέλλον κι όχι ένα όνειρο του παρόντος.

Άρα; Τι στο καλό συμβαίνει με μένα;

Έχω μια μικρούλα ιδέα τελικά.. αλλά θέλω να με ξεψαχνίσω περισσότερο.

Καληνύχτα σας... ή καλημέρα σας, όπως το πάρει κανείς.
Με Shine.
Και έξω μας και μέσα μας.

Δειλία

Οι άνθρωποι είναι δειλοί. Μπορείς να τους πεις και κότες, αλλά τι σου φταίνε τα δύστυχα τα δίποδα; Δειλιάζουν να πουν την αλήθεια, δειλιάζουν να σταθούν απέναντί σου και να σου πουν σταράτα τι και γιατί συμβαίνει. Δυο φράσεις ρε παιδί μου. Ούτε καν αυτές. Κι ας είπες σε κατ' ιδίαν συζήτηση πόσο εκτιμάς την αλήθεια, πόσο την προτιμάς απ' το σκοτάδι - ακόμα κι αν πονάει. Κι ας συμφώνησαν μαζί σου και σου είπαν ότι το ίδιο θέλουν κι εκείνοι. Κι ας ξέρουν ότι με την αλήθεια θα ηρεμήσεις επιτέλους και θα προχωρήσεις παρακάτω.

Αλλά οοοοόχι. Όταν φτάσει η ώρα να πουν αυτοί την αλήθεια, να μη σε αφήσουν να αναρωτιέσαι.. τότε σωπαίνουν, δειλιάζουν, εξαφανίζονται. Γίνεσαι ένα τίποτα γι' αυτούς. Δε θέλουν καν τη φιλία σου, κάτι που έλεγαν πως το ήθελαν πολύ. Κι εσύ μένεις με την απορία τι στο καλό έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Τι τους έκανε να ξεχάσουν όλα αυτά που είπαν.

Ή μήπως ποτέ δεν τα εννοούσαν;

Κουράστηκα από τα μεγάλα λόγια, γαμώ το κέρατό μου.

Κουράστηκα.

Σημάδια

Τα τελευταία χρόνια έπαψα να αναρωτιέμαι αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο ή είναι απλά τυχαία. Είμαι πια σίγουρη. Τα σημάδια είναι τριγύρω μας, άσχετα αν είμαστε ικανοί, ή διατεθιμμένοι, να τα δούμε. Μπορεί να φαίνονται σαν συμπτώσεις, αν όμως παρατηρήσεις καλά-καλά θα δεις ότι υπάρχει μια αλληλουχία, μια αλυσίδα συνδεδεμένων σκέψεων, λόγων, πράξεων που αν δε γινόταν το ένα δε θα υπήρχε περίπτωση να γίνει και το άλλο.. και είναι στιγμές που σου 'ρχονται όλα μαζεμένα, και όταν γίνεται η αρχή τα υπόλοιπα ακολουθούν σαν χείμαρρος.. χωράνε μέσα σε ένα καλοκαίρι, χωράνε ακόμα και μέσα σε λίγες μέρες... ξεκαθάρισμα συναισθημάτων που πάλιωσαν πια, που πλέον σε πληγώνουν και δεν τα θέλεις να υπάρχουν (και όταν καταφέρνεις να τα ξορκίσες, αχ! τι ανακούφιση είναι αυτή που αισθάνεσαι κι ας σου κόστισαν χρόνια απ' τη ζωή σου), χώρο που ξαφνικά ανοίγει στην καρδιά και το μυαλό σου για νέα συναισθήματα εκεί που έλεγες πως τίποτε πια δε χωράει και που δεν το περίμενες κιόλας να συμβεί (ή, το πιο πιθανό, να είχε συμβεί καιρό πριν αλλά δεν το είχες συνειδητοποιήσει), συναισθήματα που δε μπορείς (ή δεν τολμάς) να ονοματίσεις, αλλά ξέρεις πως είναι βαθιά γιατί πρώτη φορά που συμπεριφέρεσαι έτσι... που αφήνεις χώρο και χρόνο... ελευθερία θαρρώ το λένε... στο άλλο άτομο και που το μόνο που σε νοιάζει είναι να είναι ευτυχισμένο... κι ας μην είσαι εσύ που το προκαλείς αυτό... ξαφνικά μια νέα εισβολή στη ζωή σου που έφερε τα πάνω κάτω αλλά που τελείωσε τόσο γρήγορα όσο και άρχισε και το μόνο, συνειδητοποιείς τώρα, καλό που έκανε ήταν να βρεις την - ή μάλλον, όχι να βρεις.. να προκύψει , χωρίς να το επιδιώξεις η - ευκαιρία και το θάρρος, πάνω απ' όλα, να ξεστομίσεις πράγματα.. αλλού.. εκεί που είχες ορκιστεί στον εαυτό σου να μην ξεγυμνωθείς... κι ας μην έχουν σημασία εν τέλει που ειπώθηκαν... όλα λοιπόν αυτά τα πράγματα που έγιναν σε μια έκρηξη αλληλένδετων γεγονότων, όχι, με τίποτα δεν είναι τυχαία... και φυσικά όλα ξεκινάνε ακόμα πιο πίσω... τόσο πίσω που θα χρειαζόμουν σελίδες ολόκληρες να τα θυμηθώ... όχι ότι έχει νόημα βέβαια... το νόημα είναι τώρα, στο παρόν... κι ας μην είναι τα πράγματα όπως θα ήθελες να είναι, ωστόσο είναι ενθαρρυντικό να ξέρεις ότι βλέπεις αρκετά καθαρά, ότι μπορείς κι αντιλαμβάνεσαι σημάδια και γνωρίζεις πολύ καλά πως... όλα γίνονται για κάποιο λόγο... και περιμένεις... αυτό το λόγο...

Αυτά και άλλα πολλά...

Θέλω να γράψω - όχι για τον προηγούμενο λόγο, αλλά εξαιτίας αυτού.. γιατί δε θέλω πια να βλέπω εκείνη την ανάρτηση πρώτη-πρώτη όταν μπαίνω εδώ μέσα. Αργότερα, στο μέλλον, ναι θα την αναζητήσω, αλλά τώρα ας μιλήσουμε για κάτι άλλο μιας και το ένστικτο βγήκε πάλι σωστό και πολύ γρήγορα, αυτή τη φορά.

Λοιπόν.. βρίσκομαι σε περίοδο διακοπών - διακοπές να λέμε, δηλαδή, γιατί τόση κούραση που ήδη έχω βάλει δεν περιγράφεται. Αλλά με ένα γάμο (της μικρής αδερφής) σε 10 μέρες, αναμενόμενο.. Κι ευχάριστο, φυσικά, μη νομίζετε πως γκρινιάζω. Απλά να, όταν περνάς ένα χειμώνα δουλεύοντας 12-13 ώρες τη μέρα, με την πρωινή δουλειά και τα εκεί προβλήματα, με τα μαθήματα το απόγευμα και τα πιτσιρίκια και τους εφήβους να δοκιμάζουν τα νεύρα σου και όχι μόνο, με διορθώματα και συγγραφή σημειώσεων τον ελεύθερο χρόνο κι ένα πανεπιστήμιο, βεβαίως-βεβαίως, που απαιτεί την αμέριστη προσοχή σου και συνέπεια στις προθεσμίες.. ε, άνθρωπος είσαι κι εσύ και κλατάρεις. Και περιμένεις πώς και πώς να έρθει αυτό το έρμο το καλοκαίρι να κάνεις κανά μπανάκι να μην είσαι πάλι σαν το γάλα και να περάσεις καναδυο βδομαδούλες κάνοντας το απόλυτο τίποτα. Κι αντ' αυτού, βρίσκεσαι να διανυκτερεύεις στο Fasina Bay 5 Star Hotel, όπως πολύ πετυχημένα είπε ένας φίλος :)) Αλλά είπαμε, χαλάλι!

Οπότε φέτος δε βλέπω να έχει φωτογραφίες από Λευκάδα, όσοι την πεθυμήσατε ρίξτε μια ματιά στο περσινό ποστ. Και το κακό είναι ότι δεν προβλέπονται διακοπές ούτε χειμωνιάτικες, δύσκολο, πολύ δύσκολο.. αν πάντως τα καταφέρω, μάλλον θα κοιτάξω για ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό από το να πάω πάλι στα ίδια, γνωστά μέρη..

Τάσεις φυγής τις λένε αλλά εγώ προς το παρόν τις αγνοώ :)

Σας φιλώ.

Στιγμές

Θέλω να γράψω, να αποτυπώσω σ' αυτές εδώ τις γραμμές αυτό που μου συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, να το έχω καταγεγραμμένο γιατί σε λίγο καιρό γνωρίζω πως θα μοιάζει με όνειρο που θα αμφισβητώ αν πραγματικά το έζησα.. Θέλω να έχω ένα σημείο αναφοράς να ξαναγυρίζω όταν το μυαλό μου θα αμφισβητεί ότι πράγματι υπήρξα αρκετά τυχερή για να νιώσω τόσο δυνατά συναισθήματα, να νιώσω τέτοια οικειότητα με έναν άνθρωπο που λες και τον γνωρίζω όλη μου τη ζωή κι όμως πάνε λίγες μόνο εβδομάδες..

Θέλω... Θέλω... Όμως... Πώς μπορώ να εκφράσω με λέξεις συναισθήματα τόσο έντονα; Τόσο καταλυτικά; Που ήρθαν τόσο ξαφνικά, σα μια πλημμύρα στην καρδιά που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της; Πώς να εξηγήσω με λέξεις αυτό το φτερούγισμα που νοιώθω στο στομάχι, το ότι ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη του, ότι ήδη θα ήθελα οι λίγες στιγμές που ζήσαμε μαζί να κρατούσαν μια ζωή; Κι ας γνωρίζω πως όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης... Κι ας γνωρίζω πως, παρόλο που νιώθει κι εκείνος το ίδιο, σύντομα θα τον κατακλύσουν κι άλλες σκέψεις.. Και θα δοθεί το τέλος... Στον έρωτα δεν υπάρχει ούτε ηθική ούτε λογική, μου είπε χθες μια ψυχή... κι έχει δίκιο.. γι' αυτό και παραμερίζω όλα τα άλλα που πάνε να εισβάλλουν στο μυαλό μου και στέκομαι στις στιγμές.. τις τόσο μοναδικές.. που ίσως επαναληφθούν, ίσως πάλι και όχι.. 

Γιατί ήταν υπέροχες.. αναζωογονητικές.. 

Ήταν η ίδια η ζωή...




Το υπέροχο τραγούδι αυτό το άκουσα άπειρες φορές από χθες το βράδυ.. δε μπορώ να μην ταυτιστώ με τους στίχους του...


Με κρατούνε θαρρώ.. σαν αλήθειες παλιές.. σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά...


Να χαϊδεύει μ' αφρούς.. τους πικρούς μας καημούς.. και να διώχνει της πίκρας τον πόνο...


Αχ...


Θύμα-θύτης κακής συγκυρίας... Είμαι....

Άτιτλη Δευτέρα

Και γιατί να έχει τίτλο, εξάλλου; Γιατί να βάζουμε στα πάντα τίτλο; Άει στα κομμάτια πια.. παντού η λογική και η αιτιολόγηση; Όχι πια για μένα, ελπίζω. Σημασία έχουν τα συναισθήματα. Και σήμερα τα δικά μου είναι πολύ, πολύ όμορφα. Ξύπνησα με ένα ανεξήγητο κέφι, η δουλειά βέβαια σήμερα τρελοκομείο, τσακώθηκα, φώναξα, στεναχωρέθηκα, αλλά ευτυχώς μετά το σχόλασμα δεν άργησα και πολύ να συνέλθω. Συνειδητοποιώ πως έχουμε τη δύναμη μέσα μας να κατευθύνουμε τα συναισθήματά μας. Εντάξει, ίσως όχι όταν όλα σου πάνε στραβά και βάλλεσαι από παντού, είναι κάποιες φορές πάνω από τις δυνάμεις σου (που και πάλι δεν είμαι σίγουρη γι' αυτό), αλλά σίγουρα πόσες ατέλειωτες ώρες δεν έχει περάσει ο καθένας μας κοιτάζοντας το ταβάνι, αναλογιζόμενος το παρελθόν ή το μέλλον, υπερ-αναλύοντας τα πάντα και τελικά μη βγάζοντας άκρη ή αποτέλεσμα; Σε άσχετη στιγμή θυμήθηκα τι μου είχε πει μια συνάδελφος, για τον τρόπο που η γιαγιά της αντιμετώπιζε τα πράγματα (και ήταν μια πολύ ευτυχισμένη γυναίκα που κατάφερνε να ρουφήξει το μεδούλι της ζωής):

Να στεναχωρηθώ γι' αυτά που έγιναν; έλεγε.
Αφού έγιναν και δε μπορώ να τα αλλάξω πια.


Να στεναχωρηθώ γι' αυτά που αναπόφευκτα θα γίνουν και δε μπορώ να κάνω κάτι να τα σταματήσω;
Ε, αφού θα γίνουν έτσι κι αλλιώς, γιατί να το σκέφτομαι παραπάνω;


Ή να στεναχωρηθώ γι' αυτά που δε θα γίνουν;
Ούτε γι΄αυτό. Δε μπορώ να κάνω και κάτι να το αλλάξω.


Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου φαίνεται ότι είχε δίκιο. Δε λέω να είμαστε αδιάφοροι για τα πάντα, απλά σίγουρα πρέπει να αξιολογούμε τις καταστάσεις και να ασχολούμαστε μαζί τους μόνο όταν υπάρχει λόγος. Αλλιώς καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε όλα αυτά τα ερωτηματικά και τις ανησυχίες, ενώ η ζωή περνάει δίπλα μας απαρατήρητη κι ανέγγιχτη.

Δεν είναι κρίμα;

ΥΓ: Νομίζω ότι η κάθαρση έχει ήδη συμβεί.. και η ζωή περιμένει στη γωνία.. τα όμορφα έρχονται..  μου το χρωστάνε;)

Το λάθος

Το άκουσα το πρωί κι από τότε δε μπόρεσα να το βγάλω απ' το μυαλό μου. Ούτε να μη σκέφτομαι τα λόγια του. "Το Λάθος".. το...  λάθος...  που όλοι έχουμε κάνει κατά καιρούς αλλά αρνούμαστε να παραδεχτούμε, πόσο μάλλον να ξεπεράσουμε.. γιατί άραγε; Γιατί να (επιλέγουμε να) είμαστε προσκολλημένοι σε ανθρώπους και καταστάσεις που μας πληγώνουν; Τι μαζοχισμός είναι πια κι αυτός; Νωρίτερα έγραψα κάπου την (όχι δική μου) φράση "στη ζωή παίρνουμε όχι ό,τι μας αξίζει, αλλά ό,τι διεκδικούμε" - μήπως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα; Το ότι δέχτηκα τους ανθρώπους που μου έφερε αρκετά εύκολα και σε ικανή ποσότητα η ζωή, αλλά που όμως δε διεκδίκησα εγώ, οπότε ουσιαστικά δεν ήταν και δική μου επιλογή; Άρα δε μου άξιζαν κιόλας; Μήπως, λέω; Δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι δε στέριωσε τίποτα από όλα αυτά κι ότι έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο με έμφαση στο τελευταίο που στην ουσία μου στοίχισε κοντά 5 χρόνια από τη ζωή μου. Βέβαια, η ζωή συνεχίζεται. Και σίγουρα με θέλει να μάθω από αυτά μου τα λάθη. Πώς όμως ξεπερνάς αυτό που ακόμα συνεχίζει να σε πληγώνει; Ένα λάθος στο οποίο, όπως λέει και το τραγούδι, θέλεις να ζεις, έχεις ανάγκη να ζεις, που σου αφήνει μισά τα όνειρα και ξύνει τις πληγές σου.. Αγάπησες, θα μου πείτε. Ναι. Αλλά όταν ξέρεις πως δε θα 'πρεπε, πως αυτού του είδους η αγάπη, για το συγκεκριμένο άτομο, σε πάει πίσω σαν άνθρωπο, τι στο καλό αγάπη είναι αυτή; Γιατί πρώτα απ' όλα η αγάπη θα 'πρεπε να είναι για τον εαυτό μας, αν μη τι άλλο να μην τον υποβάλλουμε σε τέτοια μαρτύρια..

Περίεργες οι σκέψεις απόψε, σε ακόμα μία προσπάθεια απολογισμού. Σίγουρα διαφορετικού απ' ότι αρκετές μέρες πριν. Νομίζω ότι τώρα έχω τη δύναμη να θέλω να μη μείνω άλλο σ' αυτό το λάθος, γιατί πλέον με νοιάζει πού πηγαίνω. Ούτε δίνω όλη τη ζωή μου πια, σώμα και ψυχή, να είμαι με έναν άνθρωπο που δε διεκδίκησα, που απλά ήρθε. Το πρώτο μου αντίο, ίσως και το πιο σημαντικό, το είπα σήμερα που πέταξα κάποια λίγα πράγματά του, αφού ο ίδιος δε θέλησε να τα έχει. Δε θέλω πια τίποτα που να μου θυμίζει αυτό το λάθος. Θέλω σιγά-σιγά να μαζέψω τα κομμάτια μου, να βάλω μια σειρά στη ζωή μου και να προχωρήσω, μου το οφείλω να προχωρήσω ρε γαμώτο. Και αυτή τη φορά να διεκδικήσω, μάλλον εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής. Παρασυρόμαστε, θαρρώ, από την ανάγκη μας για συντροφιά. Παρασυρόμαστε και δε βλέπουμε καθαρά. Ή βλέπουμε, αλλά επίσης παραβλέπουμε. Πολλά. Ε λοιπόν, δεν είμαι πια διατεθιμένη να παραβλέψω. Παρά μόνο σ' αυτόν που θα διεκδικήσω και θα έρθει να αναταράξει τον κόσμο μου όλο, να φέρει τα πάνω κάτω. Και τότε θα δώσω και την καρδιά μου και την ψυχή μου και τη ζωή μου ολάκερη. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, η μοναξιά φαίνεται να είναι το αντίδοτο. Έτσι ώστε να έρθει και η κάθαρση.. και μετά να μπορέσω να αναζητήσω.. όχι, λάθος (πάλι λάθος;), να διεκδικήσω αυτό που τόσο θέλω, που τόσο ονειρεύομαι. Και που, δικαιωματικά πλέον, μου ανήκει.

Ήρθε κι ο Αύγουστος...

Αυτό το καλοκαίρι κοντεύει να περάσει κι εγώ δεν έχω καταλάβει τίποτα. Ο Ιούνιος εξανεμίστηκε με μαθήματα και με εξετάσεις των "παιδιών" μου, μετά με εξετάσεις δικές μου στο πανεπιστήμιο και αναμονή των αποτελεσμάτων και να 'σου, μπήκε ο Ιούλιος χωρίς να το πολυκαταλάβω. Ο οποίος έφερε τόσες ανατροπές που με έβγαλε εντελώς έξω απ' τα νερά μου, αλλού πατούσα κι αλλού βρισκόμουν ένα πράμα.. πότε από ευτυχία και πότε από το εντελώς αντίθετο.. μην τα ξαναλέμε.. Έχασα ολόκληρες μέρες κοιτάζοντας το κενό, αρνούμενη να σκεφτώ το οτιδήποτε ή να αφήσω το(ν) οτι(οποιο)δήποτε να με βγάλει απ' αυτή την κατάσταση. Να φανταστείς έχω υποσχεθεί σε φίλη κολλητή να της τηλεφωνήσω μόλις συνέλθω κι ακόμα δεν το έχω σηκώσει το ρημάδι. Ξέρω πως θα θέλει να μάθει τα πάντα και αρνούμαι πεισματικά να ξαναζήσω τον εφιάλτη. Ουφ. Αλλάζω θέμα.

Προχθές βγήκαν τα αποτελέσματα των μαθητών μου, πέρασαν και οι τέσσερις.. και μάλλον αυτό ήταν που με έφερε λίγο στα σύγκαλά μου, ήρθε στο μυαλό μου κι εγκαταστάθηκε η φράση "ξύπνα ρε ηλίθια, η ζωή συνεχίζεται". Και προσπαθώ. Να τη συνεχίσω. Αυτό το σ/κ πέρασε ήρεμα, ευχάριστα θα έλεγα. Υπήρξαν άνθρωποι, έστω και διαδικτυακά, με τους οποίους αντάλλαξα πέντε κουβέντες, αστειεύτηκα, γέλασα, ξεχάστηκα. Και τους ευχαριστώ γι' αυτό. Έφτασα σε σημείο να μιλάω πολύ. Ποιός; Εγώ. Πάντα εξαρτάται βέβαια κι από το συνομιλητή σου. Πέρα από αυτό δεν έκανα τίποτα άλλο απολύτως. Ούτε δουλειές στο σπίτι όπως έλεγα, ούτε εκκρεμότητες που συνεχίζουν να υπάρχουν, ούτε προετοιμασία για το ιδιαίτερο που αρχίζω μέσα στην εβδομάδα, μιας και θα βάλω καινούρια βιβλία και το επίπεδο είναι το ανώτατο και πρέπει αύριο κιόλας να ξεκινήσω την προετοιμασία μου και την αναζήτηση/συγγραφή έξτρα υλικού. Αντιθέτως κοιμόμουν, ξυπνούσα, έφτιαχνα καφέ, έλιωνα στη βεράντα με το λάπτοπ, διάβασα και διάφορα μπλογκς, σταμάτησα να παρακολουθώ κάποια άλλα που δε με ενδιέφεραν πια, δε μαγείρευα αλλά έτρωγα ό,τι σαβούρα υπήρχε μπροστά μου (τσιμπολογούσα είναι η αλήθεια, με τέτοια ζέστη πώς να φας πολύ; οπότε δεν έχω και πολλές τύψεις), ξανακοιμόμουν και φτου κι απ' την αρχή. Μάλλον το είχα ανάγκη αυτό, να επανασυναρμολογηθώ λίγο, να μαζέψω τα κομμάτια μου. Από βδομάδα βέβαια με περιμένει τρέξιμο. Οι δουλειές στο σπίτι και η γενική καθαριότητα που πρέπει επιτέλους να γίνει, θα πρέπει να πάω να ψωνίσω ρούχα και παπούτσια για το γάμο της αδερφής μου που θα γίνει αρχές Σεπτέμβρη (μάλλον το μόνο ευχάριστο νέο σε όλο το καλοκαίρι μου.. άντε και τα αποτελέσματα όλων των παραπάνω εξετάσεων), θα πρέπει να πάω να μοιράσω κάποια προσκλητήρια πριν όλοι φύγουν για διακοπές (αν δεν έφυγαν κιόλας).. χμμ.. σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που αυτή τη στιγμή ξεχνάω. Έχω κάνει ολόκληρη λίστα να φανταστείς, κάπου την έχω παρατημένη. Α, να πάω κι απ' τα ΙΚΕΑ να πάρω μερικά πραγματάκια και μικροεπιπλάκια να ανανεωθώ και να αλλάξω τη θέση των επίπλων στο σπίτι μου, το γραφείο θα το κάνω καθιστικό και το καθιστικό γραφείο, ίσως θα πρέπει και να βάψω κιόλας αλλά θα δείξει, τη χρειάζομαι τόσο αυτή την ανανέωση και πάντα αλλάζοντας τα έπιπλα την πετυχαίνω. Και θα πρέπει να καθαρίσω και την πίσω βεράντα όταν μεγαλώσουν τα περιστεράκια που μόλις χθες πήρα είδηση ότι είχαν γεννηθεί εκεί, μιας και ξύπνησα αργότερα απ' ότι τις καθημερινές - ή μάλλον με ξύπνησαν με τα τσιρ-τσιρ τους όταν τα τάιζε η μαμά περιστέρα. Μου έκαναν μια βεράντα μην πω πώς, αλλά χαλάλι τους, ψυχούλες είναι κι αυτά. Τους έριξα και κάτι κρουασανάκια που είχαν ξεμείνει από τη σαβουροφαγία και μετά από 10 λεπτά δεν υπήρχε τίποτα. Θα τα ταίζω καθημερινά, αν και πάντα υπάρχει ο φόβος να μου εγκατασταθούν μόνιμα μιας και θα έχουν τροφή. Θα δείξει. Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν λίγες ώρες πριν μπει ο Αύγουστος. Ένας Αύγουστος που μου αφήνει λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν φύγω - επιτέλους - για διακοπές λίγων ημερών και μετά στα πάτρια εδάφη για το γάμο. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως δε μπορέσω να τους πείσω ότι είμαι μια χαρά (χεχ..). Και δε θα είναι ευχάριστο συνεχώς να υποκρίνομαι ή να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Με τρομάζει το να πρέπει να χαμογελώ ενώ δεν το νιώθω.  Ξέρω όμως ότι, τουλάχιστον η αδερφή μου που είναι και η άμεση ενδιαφερόμενη, το καταλαβαίνει αυτό, με ξέρει καλά και με αγαπά πολύ για να μου ζητήσει να γίνω κάποια που αυτή τη στιγμή δεν είμαι.

Ας ακούσουμε κάτι να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Να σας ευχηθώ, σε όσους έχουν μείνει πίσω και το δούνε, καλό μήνα και πολλά χαμόγελα. Όσο μπορούμε πιο πολλά.

Πάω να ψήσω ψάρι και να βράσω και μια σαλάτα κουνουπιδο-μπρόκολου μπας κι έρθω στα ίσα μου. Ουφ.

Αγώνες Πείνας

Μη σας παραπλανεί ο τίτλος, είναι τίτλος βιβλίου και τίποτε άλλο. Τις τελευταίες μέρες, που μου συμβαίνουν τόσα πολλά, είχα ανάγκη να απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι άλλο, κάτι που θα με απορροφούσε.. και η ιδανική λύση ήταν ένα βιβλίο. Κι τελικά όχι ένα, αλλά τριλογία. Μετά από προτροπή μιας συναδέλφου που είχε κατενθουσιαστεί με το συγκεκριμένο, αποφάσισα να το αγοράσω.. και από τη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου, το ρούφηξα μέσα σε λίγες ώρες. Είναι από τα βιβλία που σε καθηλώνουν τόσο που δε μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις. Αφού, να φανταστείτε, το διάβασα Σάββατο βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, Κυριακή παρήγγειλα και τα υπόλοιπα δύο της τριλογίας και μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι που ήρθαν, κόντευα να φάω τα νύχια μου! Περιττό να σας πω ότι τελείωσα και τα άλλα δύο σε μιάμιση μέρα.

Λίγα λόγια από την περίληψη για να πάρετε μια ιδέα:

Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, μια λαμπερή πρωτεύουσα, η Κάπιτολ, που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες Περιοχές. Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατάει τις Περιοχές υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντας τις να στέλνουν από ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ ετών για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση. Νικητής μπορεί να είναι μόνο ένας: ο μοναδικός επιζών. 

Για τη δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει με τη μητέρα της και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δε διαφέρει και πολύ από θανατική καταδίκη. Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο - και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για αυτή. Χωρίς να το επιδιώκει, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και τη ζωή με την αγάπη.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το βιβλίο. Πλοκή γρήγορη που σε καθηλώνει, πολλές ανατροπές, ηθικά διλήμματα, πολύ καλές περιγραφές και αλληγορίες που μοιάζουν τόσο με τον κόσμο που ζούμε (προσέξατε τα ονόματα; Πάνεμ.. Κάπιτολ.. γκουχ γκουχ). Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο! Και το τρίτο κλείνει πολύ ωραία την όλη ιστορία, χωρίς να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες για ρομαντικές καταστάσεις, όπως εύκολα θα μπορούσε να κάνει, καθιστώντας το πιο δημοφιλές. Αντίθετα, τελειώνει με πόνο, με απώλειες και με τη συνείδηση ότι κάποια πράγματα απλά δε μπορείς να τα ξεπεράσεις παρά να μάθεις να ζεις μαζί τους...

Σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Κι έχω διαβάσει πολλά.

Βιβλίο 1: Αγώνες Πείνας 

Βιβλίο 2: Φωτιά

Βιβλίο 3: Κοτσυφόκισσα

Όλα από τη Suzanne Collins, εκδόσεις Πλατύπους.

Προδοσία

Είμαι σίγουρη πως είναι αναπόφευκτο όλοι οι άνθρωποι να νοιώσουν προδοσία αργά ή γρήγορα στη ζωή τους. Εμένα μου ήρθε σχετικά αργά, στα σχεδόν 34 μου χρόνια, ήρθε όμως τόσο ξαφνικά που ακόμα ώρες-ώρες νομίζω πως είναι απλά ένα κακόγουστο όνειρο και πως όπου να 'ναι θα ξυπνήσω. Αλλά όσο κι αν θέλω να το αγνοήσω, είναι αλήθεια. Και είναι προδοσία με Π κεφαλαίο. ΄Ηρθε από έναν άνθρωπο που εμπιστεύτηκα, που αγάπησα, που έβαλα στη ζωή μου, στο κορμί μου, στο σπίτι μου, στο είναι μου όλο.  'Εναν άνθρωπο για τον οποίο από την πρώτη στιγμή (πάνε σχεδόν 5 χρόνια από τότε) ένοιωσα πως μπορώ να ζήσω μαζί του, να μοιραστώ μαζί του τον ίδιο χώρο, χρόνο, όνειρα και οικογένεια - και για μια σκορπίνα σαν και μένα με έντονο το αίσθημα της ατομικότητας, της μοναχικότητας και του προσωπικού χώρου, αυτό ήταν ένα μεγάλο και πρωτόγνωρο συναίσθημα. Προδοσία δεν είχα νοιώσει ποτέ πριν. Απογοήτευση; Ναι. Πληγωμένη; Ναι, το ένοιωσα κι αυτό πολλές φορές. Θυμό; Αγανάκτηση; Ναι. Μίσος όχι. Και το κακό είναι πως ούτε τώρα μπορώ να νοιώσω μίσος, παρά το μέγεθος της προδοσίας, παρά τα τόσα ψέματα από έναν άνθρωπο που ορκιζόταν στα ίδια του τα παιδιά πως δε θα μου πει ψέματα ποτέ. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τελικά και να μην υπάρχουν καθόλου παιδιά οπότε κι ο συγκεκριμένος όρκος όντως να ήταν εντελώς στο βρόντο. Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω και τι όχι. Τι ήταν αλήθεια και τι όχι. Εξάλλου, όταν ξέρεις πως ειπώθηκαν ψέματα για σχετικά μικρά πράγματα, αρχίζεις και αμφισβητείς και τα πιο σημαντικά. Η λογική μου, ή μάλλον το ένστικτό μου μού έλεγε όλα αυτά τα χρόνια να μείνω μακριά, γι' αυτό άλλωστε και ήταν μια από αυτές τις σχέσεις που μια χαλάνε και μια ξαναγεννιούνται. Το ένστικτο καλά μου τα έλεγε, αλλά η καρδιά, αχ αυτή η άτιμη, είχε τη δική της γνώμη - κι ακόμη έχει. (Άλλωστε, από πότε η αγάπη ακολουθεί τη λογική;) Και το θέμα είναι πως δεν είχα συνειδητοποιήσει αυτή την αγάπη μέχρι πριν από λίγες ημέρες, πίστευα πως ήταν άλλα πράγματα, μίγμα άλλων συναισθημάτων, γι' αυτό και μου ήταν πιο εύκολο στο παρελθόν να βάζω τέλος, έστω και προσωρινό. Αλλά δεν έχω πια αμφιβολία για το τι είναι το συναίσθημα που ένοιωσα, και νοιώθω, το τελευταίο διάστημα. Όσο παράλογο κι αν είναι αυτό αφού ήξερα πως κάτι δε μου κολλούσε, όσο τρελό. Όσο μεγάλο κι αν είναι το κενό που άφησε πίσω, όσο απότομα κι αν ράγισε, όσο βίαια κι αν αποσπάστηκε ένα κομμάτι της καρδιάς, της ίδιας της ψυχής, αφήνοντας πίσω άκρες μυτερές που μόνο να πας να τις πλησιάσεις σε ματώνουν. Και το σφίξιμο στο στέρνο που με πιάνει κάθε φορά που λυπάμαι για κάτι, πλέον έχει γίνει δυνατότερο και μόνιμο. Εντάξει, το ξέρω πως κάποια στιγμή θα γιάνω. Αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ και να ελπίσω στο μέλλον όταν στο παρόν η απουσία είναι τόσο έντονη, όταν ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του κι αισθάνομαι τόσο πραγματική την αγκαλιά του, παρόλο που ταυτόχρονα μου λέω να τον μισήσω για όλα αυτά, μου λέω πως δε μου άξιζε και πως αντικειμενικά δεν ήταν για μένα, όλοι το έβλεπαν αλλά εγώ τυφλή, τυφλή και καλοπροαίρετη όπως πάντα που πίστεψα πως όντως είχε αλλάξει. Αλλά ναι, οι άνθρωποι πολύ σπάνια αλλάζουν. Κι εγώ ήμουν ηλίθια που πίστεψα πως είχα πέσει στην εξαίρεση. Ευτυχώς που ο εγωισμός μου, η αξιοπρέπειά μου και το αίσθημα της επιβίωσης είναι αρκετά ισχυρά για να αποφασίσω να μην πισωγυρίσω, όχι αυτή τη φορά. Του είχα πει πως μπορώ να συγχωρήσω πολλά, να ανεχτώ και να δεχτώ ακόμα περισσότερα, αλλά το ψέμα ποτέ. Και το ένστικτό μου μού το έλεγε τόσο καιρό πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά μάλλον χρειαζόμουν τις χειροπιαστές αποδείξεις που πλέον έχω για να μπορέσω να βάλω ένα οριστικό τέλος. Το οριστικό τέλος στην αγάπη μου ανάθεμα κι αν ξέρω πώς να βάλω..

:)

Καλημέραααα! Να μου πείτε, τι καλημέρα, καλησπέρα είναι, τεμπελχανού και υπναρού Ειρήνη. Ναι, θα σας πω, τυπικά απόγευμα είναι πλέον, αλλά έλα μου που εμένα με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα 13:12 σήμερα! Ε, μου έλειπε ύπνος προφανώς, μετά την τόσο αγχώδη και άυπνη εβδομάδα. Κι επειδή λόγω ακριβώς αυτού του άγχους είχα αυτό το παραλήρημα τις προάλλες και όσοι το διαβάσατε μάλλον αναθεματίσατε την ώρα και τη στιγμή (χαχα), είπα να γράψω ένα χαρούμενο ποστάκι μπας κι εξευμενίσω τα πνεύματα και με συγχωρήσετε (*grin*) και συνεχίσετε να έρχεστε και δε χάσω τους  λίγους αναγνώστες που έχω, χιχι.. φτάνει που κι εγώ η ίδια γράφω τόσο αραιά εδώ μέσα, μη μείνω και μονάχη μου, δε λέει...

Θα σας βάλω και τραγουδάκι βρε, άντε, είδατε τι καλή που είμαι; :P

Είχα κάτι χρόνια να το ακούσω, ίσως γιατί μου θύμιζε μια άσχημη κατάσταση - τώρα, το ότι μου ήρθε στο μυαλό και το ακούω χωρίς ..επακόλουθα, σημαίνει ότι το ξεπέρασα εκείνο το κομμάτι του παρελθόντος; Χμμ.. μάλλον, έτσι νομίζω ότι είναι :)

Τι άλλο ήθελα να σας πω; Α! Ξέρω ότι είναι μικρή η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος/κάποια να μου απαντήσει, αλλά ψάχνω να βρω ιδέες για βιβλίο ευχών γάμου και ευχαριστήριες κάρτες, πάλι γάμου, που θα δοθούν στον κάθε καλεσμένο δηλαδή. Μήπως έχετε κανένα site να μου προτείνετε, όπως επίσης και πού μπορώ να βρω υλικά για το βιβλίο ευχών, μιας και σκέφτομαι να το κάνω μόνη μου; Από scrapbooking δεν ξέρω, αλλά έχω καλλιτεχνική φύση και τα χέρια μου πιάνουν, οπότε κάτι θα κάνω πιστεύω ;)

Αυτά. Σας εύχομαι να έχετε μια υπέροχη Κυριακή! :)


ΥΓ: Ναι, πλέον είμαι καλά. Δέχτηκα την τρίτη και φαρμακερή αρνητική απάντηση κι αποφάσισα το συγκεκριμένο να μην το κυνηγήσω άλλο - όπως μου είπε και μια φίλη προχθές "Όσο πιο πολύ το κυνηγάς, τόσο σου γλιστράει σα λαγός, δεν το βλέπεις;" και συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο. Το διαγράφω λοιπόν αυτό από τη λίστα μου και θέτω νέο στόχο. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση όταν πήρα αυτή την απόφαση. Αυτό που με κατέβαλλε, τελικά, ήταν αυτή η αίσθηση του να αιωρούμαι σε ένα τεντωμένο σχοινί, μην πηγαίνοντας ούτε μπροστά ούτε πίσω. Τώρα λοιπόν πήγα πίσω, ηρέμησα που βρέθηκα σε στέρεο περιβάλλον και κοιτάζω με προσμονή το επόμενο τεντωμένο σχοινί στο οποίο αποφάσισα να ανέβω.. όσο σ' αυτό θα πηγαίνω μπροστά, έστω και με μικρά βηματάκια, μια χαρά θα είμαι ;) Φιλώ σας!

Βράδυ Τετάρτης...

Είναι περίεργη νύχτα. Από αυτές τις νύχτες που με τίποτα δε μπορείς να κοιμηθείς παρά χάνεσαι μέσα στις σκέψεις σου και στον απολογισμό της ζωής σου. Σας προειδοποιώ, το κείμενο που ακολουθεί δε νομίζω να έχει κάποιο ενδιαφέρον, μπορείτε να προχωρήσετε στο επόμενο blog. Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω τι θα γράψω, ένιωσα όμως την ανάγκη να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, έστω κι αν όποιος τύχει και το διαβάσει πιθανόν να μη βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Δεν το κάνω γι' αυτό, εξάλλου. Εξαρχής δήλωσα πως αυτό εδώ το blog είναι για μένα κάτι σαν ο προσωπικός μου ψυχολόγος. Η δική μου ψυχανάλυση. Άσχετα αν συνήθως γράφω σκέψεις άλλων, που με εκφράζουν όμως, εννοείται. Κι έτσι αποφάσισα πως το καλύτερο που έχω να κάνω απόψε είναι να γράψω εδώ. Να γράψω σκέψεις όπως ακριβώς έρχονται στο μυαλό μου, χωρίς να κοιτάζω πίσω, χωρίς να κάνω αλλαγές και διορθώσεις. Πραγματική αφήγηση όπως θα έκανες και στον ψυχολόγο ένα πράμα (το βρίσκω τρομερά ειρωνικό). Και, μη μου θιχτείτε, αλλά ειλικρινά δε με νοιάζει αν κάποιος θα μπορέσει να καταλάβω τι στο καλό λέω.

Έχω φτάσει σε μια περίεργη καμπή της ζωής μου. Το άγχος που νιώθω απόψε, βασικά τις τελευταίες μέρες, δεν είναι τυχαίο. Είναι η προσμονή μιας απόφασης - απόφασης όχι δικής μου, αλλά κάποιων άλλων που νιώθω πως κρατάνε τη ζωή μου μετέωρη τα τελευταία χρόνια. Να μου πεις, γιατί να είναι μετέωρη και δεν την καθίζεις κάπου; Έλα μου ντε. Απόψε συνειδητοποιώ το γιατί. Γιατί αυτό το "κάπου" δε μου αρέσει. Καθόλου. Γιατί ο κύκλος σιγά σιγά κλείνει τριγύρω μου και δε μπορώ να μείνω μέσα, νιώθω να πνίγομαι, να ασφυκτιώ. Αν εγκλωβιστώ, πού θα βρω ξανά τη δύναμη να σπάσω τα δεσμά και να χαράξω νέα πορεία; Και το άλλο σκέλος της απόφασης, βέβαια, πορεία θα μου ζητήσει να χαράξω, μόνο που εκείνη θα είναι μια ανανεωτική πορεία, μια πορεία που ΕΓΩ θα θέλω να χαραχτεί και δε θα αναγκάζομαι να το κάνω γιατί άλλοι αποφάσισαν έτσι για μένα. Αυτό το τωρινό "θέλω" πάλεψα πολύ μέχρι να καταλάβω από τι αποτελείται. Κι ακόμη ομολογώ με ντροπή πως τα έχει τα πισωγυρίσματά του. Τι να δείχνει άραγε αυτό; Όταν δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις τι θέλεις πραγματικά, εννοώ; Άβουλο ον ή μεγάλη προσαρμοστικότητα; Όταν γίνομαι σκληρή με τον εαυτό μου με κατηγορώ για το πρώτο - ξέρω όμως μέσα μου πως το δεύτερο με χαρακτηρίζει, έτσι δεν έγινε άραγε και στο παρελθόν και είμαι ακόμη ..ζωντανή; Το "γιατί" προσπαθώ όμως ακόμη να καταλάβω, γιατί να είμαι έτσι - κι εκτός από κάποιο ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης, τίποτε άλλο δε μου έρχεται στο νου.

Επίσης ξέρω πως, ό,τι κι αν λέω, ότι κι αν σκέφτομαι, ό,τι κι αν γίνει, τη δύναμη τελικά θα τη βρω. Ίσως κιόλας πιο γρήγορα απ' ότι στο παρελθόν, ακριβώς επειδή το έχω ξαναπεράσει. Κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, οφείλω να είμαι πιο σοφή. Το πρόβλημά μου είναι, βλέπω τώρα, πως προσπαθώ να χωρέσω δυο ζωές σε μία. Τα δυο μου "θέλω" είναι τόσο αντίθετα το ένα με το άλλο που με πονά. Που δε μπορούν να συνδυαστούν γιατί το ένα αναιρεί το άλλο. Κι όποιο δρόμο κι αν (αποφασίσουν να) ακολουθήσω, αυτό θα σημαίνει πως θα διαγράψω τον άλλο, πως πρέπει να το κάνω. Γιατί δε θα μπορώ, δε γίνεται πια να μοιράζομαι.. Το ένα είναι το θέλω της καρδιάς, το άλλο το θέλω του ενστίκτου, του πυρήνα μου. Αλλά, να με πάρει η ευχή, αυτό το ένστικτο το έχω για τα καλά ανεπτυγμένο - και δε θα μπορέσω να το αγνοήσω. Και φοβάμαι πως, όταν έρθει εκείνη η στιγμή και ο δρόμος μου θα είναι ο άλλος, αυτός που μέχρι πριν λίγα λεπτά ήλπιζα πως θα είναι, όταν το ένστικτό μου επανασταστήσει θα επαναστατήσω κι εγώ κι αυτό θα σημαίνει πως θα πληγώσω ανθρώπους γύρω μου. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση τουλάχιστον θα είμαι μόνη.

Και το δίλημμα είναι: ακολουθείς τα όνειρα που τόσα χρόνια έκανες, την καρδιά κι αυτά που προστάζει, αυτά που ξέρει (και ξέρεις) πως μπορείς να πετύχεις και τη χαρά και τα τόσα πράγματα που μπορείς να δώσεις γύρω σου, κάνεις λοιπόν μια καινούρια αρχή σε έναν τόπο άλλο..
ή ακολουθείς το ένστικτο, αυτό που νιώθεις πως δυναμώνει μέσα σου μέρα με τη μέρα από τότε που αποφάσισες να αλλάξεις και που δεν το μετάνιωσες γιατί αρχίζεις και βλέπεις επιτέλους αληθινά, ακολουθείς αυτό που νιώθεις πως είναι η αιτία της ύπαρξής σου, του είναι σου, της ζωής σου όλης, και που σε καίει μέσα σου ζητώντας σου να επικεντρωθείς γιατί ο σκοπός είναι εδώ και σε περιμένει; Και όσο κι αν η καρδιά δεν το θέλει, να ξέρεις πως έτσι είναι τα πράγματα, πως γι' αυτό είσαι πλασμένος; Κι ας έχει το τίμημά του...

Δεν ξέρω.. δεν ξέρω πόσο πια θα αντέξω να μοιράζομαι στα δυο, στις δυο μου "φύσεις" που είναι τόσο αντίθετες η μία από την άλλη. Πάλεψα πολύ με τις σκέψεις μου, αλλά νομίζω πλέον πως δε μου μένει τίποτε άλλο από το να εναποθέσω το μέλλον μου στα χέρια της ..τύχης; μοίρας; πεπρωμένου; δεν ξέρω πια πώς να το ονομάσω. Ξέρω πως ό,τι κι αν γίνει θα τα καταφέρω.  Χεχ. Και το ειρωνικό θα είναι το μέλλον να είναι εντελώς αντίθετο από αυτό που τώρα φαίνεται πως θα καθορίσει η συγκεκριμένη απόφαση, από όλα αυτά που με παιδεύουν τόσο καιρό και προσπαθώ να βρω μια άκρη στο κουβάρι που λέγεται ζωή μου.

Ε, αν συμβεί κι αυτό, τότε εκεί θα γελάσω. Όπως θα γελάνε και κάποιοι άλλοι εκεί πάνω μαζί μου - ή μάλλον θα λυπούνται γιατί πιστεύουν σε μένα και θα 'πρεπε κι εγώ να ξέρω καλύτερα και να μην παιδεύω τον εαυτό μου τόσο πολύ. Αυτό εξάλλου θα είχε λύσει τόσα πολλά προβλήματα.. αλλά άνθρωπος δεν είμαι κι εγώ; Πρέπει να πάρω τα μαθήματά μου για να μπορέσω να εκπληρώσω το σκοπό μου...

Αν κάποιος έφτασε μέχρι εδώ κάτω, του ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Αυτή η αλληλουχία σκέψεων ακόμη και σε μένα φαίνεται παράταιρη.. σε μένα που ξέρω για τι πράγμα μιλούσα.

Νιώθω όμως επιτέλους ήρεμη.

Μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, τουλάχιστον.

Οι Τέσσερις Συμφωνίες

"... Ως παιδιά, δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τα πιστεύω μας, αλλά συμφωνήσαμε με τα δεδομένα που μας μεταβίβαζε το όνειρο του πλανήτη μέσω άλλων ανθρώπων. Ο μόνος τρόπος αποθήκευσης πληροφοριών είναι διά της συμφωνίας. 
...Έτσι γίνεται η εκπαίδευσή μας όταν είμαστε παιδιά, εφόσον τα παιδιά πιστεύουν ό,τι τους λένε οι μεγάλοι. ...Το αποτέλεσμα είναι η ηθελημένη παράδοσή μας σε αυτά τα πιστεύω. ...
Όταν πηγαίναμε ενάντια στους κανόνες, μας περίμενε η τιμωρία, ενώ όταν σεβόμασταν τους κανόνες μας περίμενε η ανταμοιβή. ... Καθώς η ανταμοιβή ήταν κάτι ευχάριστο, εξακολουθούσαμε να κάνουμε ό,τι ήθελαν οι άλλοι για να μην τη στερούμαστε. Με το φόβο της τιμωρίας και το φόβο της μη ανταμοιβής, γινόμαστε κάτι που δεν είμαστε πραγματικά, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε κάποιον άλλον.
... 
Γι' αυτό ακριβώς απαιτείται μεγάλο κουράγιο για να αμφισβητήσετε αυτά που πιστεύετε. Γιατί, παρόλο που ξέρουμε ότι δεν επιλέξαμε εμείς όλες αυτές τις πεποιθήσεις, συμφωνήσαμε με αυτές και τις αποδεχτήκαμε. Η σύμβαση έχει τόσο γερές βάσεις, ώστε κι αν συνειδητοποιούμε πόσο πλαστή είναι, δεν παύουμε να νιώθουμε την ενοχή, το φταίξιμο και την ντροπή, όταν παραβιάζουμε αυτούς τους νόμους.
...
Μία μόνο συμφωνία δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα, οι συμφωνίες, όμως, που μας κάνουν να υποφέρουμε και να αποτυγχάνουμε στη ζωή είναι πολλές. Αν θέλετε να ζήσετε μια ζωή γεμάτη ευτυχία και πληρότητα, θα πρέπει να ανασύρετε από μέσα σας το κουράγιο να διακόψετε αυτές τις συμφωνίες, που έχουν τη ρίζα τους στο φόβο και κλέβουν την προσωπική σας δύναμη. ...


Η Πρώτη Συμφωνία: Να είστε Άμεμπτοι στη Χρήση του Λόγου σας.
...Ο λόγος δεν είναι απλά ένας ήχος ή ένα γραπτό σύμβολο. Ο λόγος είναι μια δύναμη: είναι η δύναμή σας να εκφράζεστε και να επικοινωνείτε, να σκέπτεστε κι άρα να δημιουργείτε τα γεγονότα της ζωής σας. Είστε σε θέση να μιλάτε. Ποιό άλλο ζώο πάνω στον πλανήτη έχει αυτό το χάρισμα; Ο λόγος είναι το πιο ισχυρό εργαλείο που διαθέτει ο άνθρωπος. 
...
Ωστόσο, όπως και το σπαθί με τις δύο κόψεις, ο λόγος σας μπορεί να πλάσει το πιο ωραίο όνειρο αλλά και να γκρεμίσει τα πάντα γύρω σας. Η μία κόψη είναι η κακή χρήση του λόγου, η οποία δημιουργεί μια ζωντανή κόλαση. Η άλλη κόψη είναι η άμεμπτη χρήση του λόγου, που μπορεί να δημιουργήσει μόνο ομορφιά κι αγάπη και να φέρει τον παράδεισο στη γη. Ανάλογα με το πώς τον χρησιμοποιείτε, ο λόγος σας μπορεί να σας απελευθερώσει ή να σας φυλακίσει περισσότερο απ' όσο φαντάζεστε. ...


Η Δεύτερη Συμφωνία: Μην Παίρνετε Τίποτα Προσωπικά.
...Ό,τι κι αν πιστεύετε, ό,τι κι αν νιώθετε για μένα, ξέρω ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό μου αλλά δικό σας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε τον κόσμο. Δεν το παίρνω προσωπικά, γιατί στην ουσία είστε αντιμέτωποι με τον εαυτό σας, κι όχι μ' εμένα. Η γνώμη που θα σχηματίσουν οι άλλοι βασίζεται στο δικό τους σύστημα πίστης, συνεπώς οτιδήποτε σκεφτούν για μένα αφορά, στην πραγματικότητα, τους ίδιους.
...
Όταν βλέπουμε τους άλλους όπως στ' αλήθεια είναι, χωρίς να το παίρνουμε προσωπικά, ποτέ δεν πρόκειται να πληγωθούμε από κάτι που θα πουν ή θα κάνουν. Ακόμα κι αν κάποιος σας λέει ψέματα, δεν πειράζει. Καταφεύγει στο ψέμα, επειδή φοβάται. Φοβάται ότι θα ανακαλύψετε πως δεν είναι τέλειος. Είναι επώδυνη η αφαίρεση αυτής της κοινωνικής μάσκας. ...


Η Τρίτη Συμφωνία: Μην Κάνετε Υποθέσεις.
...Έχουμε την τάση να κάνουμε υποθέσεις για τα πάντα. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι πιστεύουμε πως οι υποθέσεις που έχουμε κάνει είναι και η αλήθεια. Θα μπορούσαμε να πάρουμε ακόμα και όρκο. ... Επειδή φοβόμαστε να ζητήσουμε εξηγήσεις, κάνουμε υποθέσεις και πιστεύουμε ότι αυτές είναι απόλυτα σωστές. Το επόμενο βήμα είναι να υποστηρίξουμε αυτές τις υποθέσεις και να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι κάποιος άλλος έχει άδικο. Είναι προτιμότερο να κάνουμε ερωτήσεις αντί να καταφεύγουμε σε υποθέσεις, γιατί οι υποθέσεις οδηγούν στο δρόμο του πόνου. 
... 
Υποθέτουμε ότι όλοι βλέπουν τη ζωή με τον τρόπο που τη βλέπουμε εμείς. Υποθέτουμε ότι οι άλλοι σκέφτονται όπως εμείς, αισθάνονται όπως εμείς, κρίνουν όπως εμείς και κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους, όπως εμείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη υπόθεση που κάνουν οι άνθρωποι. Φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας μπροστά σε άλλους, επειδή πιστεύουμε ότι όλοι οι άλλοι θα μας κρίνουν, θα μας κακομεταχειριστούν και θα μας κατηγορήσουν όπως εμείς τον εαυτό μας. Πριν, λοιπόν, προλάβει κάποιος να μας απορρίψει, έχουμε εμείς οι ίδιοι απορρίψει τον εαυτό μας. Να πώς δουλεύει το ανθρώπινο μυαλό. ...


Η Τέταρτη Συμφωνία: Δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας.
...Εσείς θα πρέπει να εξακολουθήσετε να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας - ούτε λιγότερο αλλά ούτε και περισσότερο απ' αυτό. Αν κοπιάσετε για να δώσετε κάτι παραπάνω απ' αυτό που μπορείτε, θα σπαταλήσετε πολύτιμη ενέργεια και στο τέλος ο καλύτερος εαυτός σας δεν θα αρκεί. Όταν το παρακάνετε, εξαντλείτε το σώμα σας και, καθώς θα πηγαίνετε ενάντια στον εαυτό σας, θα χρειάζεστε περισσότερο χρόνο για να πραγματοποιήσετε το σκοπό σας. Αν πάλι κάνετε λιγότερες προσπάθειες από όσες μπορείτε να κάνετε, υποβάλλετε τον εαυτό σας σε απογοητεύσεις, τύψεις και ενοχές.
...
Όταν δίνετε τον καλύτερο σας εαυτό, μαθαίνετε και να τον αποδέχεστε. Πρέπει, όμως, να βρίσκεστε σε εγρήγορση και να διδάσκεστε από τα λάθη σας. Διδάσκομαι από τα λάθη μου σημαίνει ότι εξασκούμαι σε κάτι, αντιμετωπίζω δίχως φόβο τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου και συνεχίζω να εξασκούμαι. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται η αυτογνωσία μου.
...
Αναλαμβάνω δράση σημαίνει είμαι ζωντανός. Σημαίνει ότι διακινδυνεύω να βγω προς τα έξω και να εκφράσω το όνειρό μου. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει το προσωπικό του όνειρο, κάτι που είναι τελείως διαφορετικό από το να επιβάλλει κανείς το όνειρό του σε κάποιον άλλον.
...
Δε χρειάζεται να μάθουμε ή να αποδείξουμε τίποτε. Σημασία έχει μόνο να τολμάμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Πείτε όχι, όταν θέλετε να πείτε όχι, πείτε ναι όταν θέλετε να πείτε ναι. Έχετε το δικαίωμα να είστε ο εαυτός σας. Και μόνο όταν δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας μπορείτε να το επιτύχετε αυτό. Όταν δεν το κάνετε, είναι σαν να αρνείστε στον εαυτό σας την αυθεντικότητά του. ...




Όταν αποκτήσετε την επίγνωση ότι όλη η δραματική ιστορία της ζωής σας δεν είναι παρά αποτέλεσμα των πεποιθήσεών σας κι ότι αυτές οι πεποιθήσεις δεν είναι αληθινές, μόνο τότε θα είστε σε θέση να τις αλλάξετε.
...
Υποφέρετε μόνο και μόνο επειδή εσείς το έχετε επιλέξει. Αν κοιτάξετε τη ζωή σας, θα βρείτε πολλές δικαιολογίες για να υποφέρετε, αλλά κανέναν καλό λόγο. Το ίδιο ισχύει και για την ευτυχία. Ο μόνος λόγος για τον οποίο είστε ευτυχισμένοι είναι επειδή εσείς το επιλέξατε. Η ευτυχία είναι επιλογή - το ίδιο κι ο πόνος.
Ίσως να μη μπορούμε να γλιτώσουμε από το πεπρωμένο των θνητών, έχουμε όμως μια επιλογή: είτε να υποφέρουμε το πεπρωμένο μας είτε να απολαύσουμε το πεπρωμένο μας. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον πόνο και την ευτυχία. Ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο. 
Εγώ επιλέγω να ζω στον παράδεισο. 
Εσείς;"


"Οι Τέσσερις Συμφωνίες", Don Miguel Ruiz, Εκδόσεις Διόπτρα