Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Λευκάδα

Ξέρω, ξέρω, έχω καιρό να γράψω. Διανύω όμως μια περίοδο αρκετά ...τραγική. Ένας ψιλοχαμός στην πρωινή δουλειά, κούραση και σπάσιμο νεύρων, ένας μεγαλύτερος χαμός στην απογευματινή με τα πιτσιρίκια να τα έχει πιάσει η άνοιξη (τα μικρότερα) και οι φουντωμένες ορμόνες  (τα μεγαλύτερα) κι εγώ στη μέση να προσπαθώ να βρω ισορροπίες και να δαγκώνομαι να μη ρίξω κανένα χαστούκι όχι μόνο σε αναιδέστατα 8-15χρονα αλλά και σε μαμάδες που το παίζουν θεοί και σου κάνουν υποδείξεις για το πώς θα κάνεις το μάθημά σου με ύφος κατόχου μάστερ στα παιδαγωγικά. Αλλά γι' αυτά θα αφήσω να μιλήσω μιαν άλλη φορά, αν αρχίσω και τα θυμάμαι πάει περίπατο η χαλάρωση του Σαββάτου..


Μόλις σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να περάσω στον υπολογιστή κάποιες φωτογραφίες που είχα στη μηχανή μου από το Πάσχα κι έτσι σκέφτηκα να σας δείξω μερικές από την αγαπημένη μου Λευκάδα. Κάποιοι ξέρετε ότι είμαι από τα Τρίκαλα, αλλά η αδερφή μου αρραβωνιάστηκε Λευκαδίτη κι έτσι προς το παρόν ζει και εργάζεται εκεί. Οπότε κι εγώ έχω ένα μικρό προβληματάκι κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, τίνος χατίρι να πρωτοκάνω. Αυτή τη φορά κατάφερα να κάνω και των δύο, πέρασα 3-4 μέρες στα Τρίκαλα και λίγες παραπάνω στη Λευκάδα (περιττό να σας πω ότι ήθελα κι άλλοοοοοοοοο!)


Φωτογραφίες από το κέντρο της Λευκάδας δεν έχω προς το παρόν γιατί μια μέρα που βγήκα βόλτα ξέχασα να πάρω τη μηχανή μαζί μου, θα βγάλω όμως σίγουρα το καλοκαίρι. Οπότε θα σας δείξω φωτογραφίες που βγάλαμε στο Νυδρί, στους καταρράκτες. Δεν είχα ξαναπάει και κατενθουσιάστηκα, λατρεύω τη φύση και το συγκεκριμένο μέρος (χμμ.. ίσως και ολόκληρη η ορεινή Λευκάδα) μου θυμίζει έντονα το χωριό μου, στα ορεινά Τρίκαλα, μου φέρνει στο μυαλό πολλές παιδικές αναμνήσεις.. Έχω κι από εκεί φωτογραφίες από πέρισυ το καλοκαίρι, αλλά θα τις αφήσω για μία μελλοντική ανάρτηση.


Αρκετά όμως είπα, καιρός να μιλήσουν οι εικόνες από μόνες τους :)


Αυτός είναι ένας μικρός καταρράκτης εκεί που σταματάει ο δρόμος για αυτοκίνητα.  Από εκεί και πέρα συνεχίζεις με τα πόδια σε ένα μονοπάτι που περνάει δίπλα από ποτάμι και μικρές χαράδρες.


Εδώ είναι πριν φτάσουμε στον "μεγάλο" καταρράκτη: 


Και να 'τος! Δεν σας θυμίζει "Γαλάζια Λίμνη"σε μικρογραφία;   




Το μονοπάτι συνέχιζε, μπορούσες να ανέβεις με τη σκάλα ακόμα ψηλότερα. Δεν το κάναμε όμως, γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο. Την επόμενη φορά θα το τολμήσω!


Και ας κατηφορίσουμε από τα ορεινά στα παραθαλάσσια μέρη.. Άποψη της παραλίας του Άη Γιάννη, όταν πια είχε πέσει το σούρουπο:








Το καλοκαίρι θα πάω πιο οργανωμένη κι ελπίζω να μπορέσουμε να πάμε και σε άλλα μέρη, να γνωρίσω καλύτερα αυτό το υπέροχο νησί που συνδυάζει τόσο πετυχημένα βουνό, πολύ πράσινο, και θάλασσα. Το μόνο κακό είναι ότι τους επόμενους μήνες θα έχει και πολλούς τουρίστες, αλλά τι να κάνουμε.. αναγκαίο κακό! Σας αφήνω με ένα ωραίο τραγουδάκι, έτσι να ηρεμήσουν λίγο οι ψυχές μας από τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών..