Αυτό...

...θα πόσταρα αν ήμουν ακόμα στο twitter.

Κυριακή πρωί, ηρεμία και σκέψεις.

Σαββατόβραδο

20:48. Καθόλου αργά, αλλά νιώθω κομμάτια. Πρόσφατα πέρασα μια δύσκολη ίωση που όπως φαίνεται δε με έχει εγκαταλείψει ακόμα - και σήμερα που έκανα την "εξυπνάδα" να βγω έξω ελαφρά ντυμένη (ο ήλιος με παρέσυρε, δε φταίω εγώ μάναμ', που λέει και η κουμπάρα) νομίζω πως αποφάσισε να με ξανα-επισκεφτεί. Η ίωση καλέ, όχι η κουμπάρα. Ας είναι, ίωση είναι θα περάσει. Φοβούνται τα παληκάρια ωρέ;

Σήμερα που λέτε είχα τη χαρά να γνωρίσω μερικούς διαδικτυακούς φίλους και πολύ μου άρεσε. Βρεθήκαμε, ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε τα νέα μας, γνωριστήκαμε περισσότερο... Είναι πάντα όμορφο να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους και σίγουρα η άμεση επαφή δεν έχει καμία σχέση -και είναι φυσικά προτιμότερη- από τη διαδικτυακή...

Σε άλλα νέα, είμαι σε αναμονή εξέτασης της αίτησης που έκανα στη δουλειά μου για μετακίνηση στην επαρχία, στον τόπο μου. Ρίσκο είναι γιατί θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να με γυρίσουν πίσω αν θέλουν, αλλά δεν έχω και πολλές επιλογές εδώ πια. Και σίγουρα εκεί η ψυχολογία μου θα φτιάξει περισσότερο, συνειδητοποιώ πως μου έχουν λείψει οι δικοί μου άνθρωποι και πως ο κύκλος μου εδώ πλησιάζει πια στο τέλος του. Ό,τι είχε να μου δώσει αυτή η πόλη, μου το έδωσε... Υπομονή λοιπόν λίγες μέρες ακόμα για να μάθω τι μέλλει γενέσθαι. 

Πάρτε κι ένα τραγουδάκι που ακούω τελευταία και μου αρέσει πάρα πολύ και οι στίχοι του μου ταιριάζουν, από μία λατρεμένη ερμηνεύτρια (αστέρι έχει αυτή η γυναίκα μιλάμε). Και συνειδητοποιώ πως είναι Σαββατόβραδο και θα μπορούσα να την ακούω ζωντανά, αλλά ας είναι... κάποια στιγμή θα το κάνω σίγουρα κι αυτό.

Σας φιλώ.

Βρε λες;

Άλλη ρότα φαίνεται πως πάει να πάρει η ζωή... Wish me luck :)




ΥΓ: Κι επειδή έχει επιτέλους αρχίσει να φτιάχνει λίγο η διάθεσή μου, πάρτε κι ένα τραγουδάκι που όταν το ακούω στο ράδιο τον τελευταίο καιρό θέλω να σηκωθώ να χορέψω.. Το κλιπάκι θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, αλλά όπως και να 'χει αποτελεί μιας πρώτης τάξεως οφθαλμόλουτρο για τους άρρενες αναγνώστες αυτού του ταπεινού blogακίου (έστω και δεκαετίας '60-'70 θαρρώ... το κλιπ καλέ, όχι το blog!)

Προσωπικά...

Peaceful day

I always feel the need to steam off. It is my cure. As a typical Scorpio, I keep piling things up inside me without letting people know what I feel and then *boom*, suddenly they all stream out and away towards all directions. But I always pay enough attention and care not to get it out on those who don't deserve it. I know I said a lot the last couple of days and I know I wrote a lot in my last night's way-past-midnight post; but I had to let them out. I've been locking things up inside since I was a kid, very serious stuff that still haunt me today and intervene with my social and personal skills. Good for me, I recently started trying a different approach; no longer will I suffer that much from what others cause me, and the least I can do is let them know. Or, better say, let it out. Steam off. 'Cause it's not fair for me to keep everything inside just so as not to hurt others - even the people I love, or especially them. Or in order not to have them face reality and their own character and ill-mannered actions. I've always been sincere; but last few years I've started being upfront as well. It's the only way to protect myself.

So today I feel at peace. At peace with myself, at peace with the situation, at peace with you. Because you now know absolutely everything that you needed to know. It's in your hands to face reality, our common reality, better say. There surely is one and if you step a little back and remember, really remember, you'll see it. As for me? I'm finally at peace :)




PS: Apologies to everyone for my choice of language, it's almost my second nature and I sometimes find it easier to express in it..

Κραυγή

Υπάρχουν στιγμές που αυτός ο κόμπος στο λαιμό μεγαλώνει, διογκώνεται άτακτα σαν καλπάζων καρκίνος, που νιώθεις να σου αφαιρεί το οξυγόνο απ' όλα σου τα κύτταρα. Σε παραλύει ολόκληρο, σου φέρνει μόνιμα δάκρυα στα μάτια και σε κάνει να θέλεις να βγάλεις μια κραυγή και λυγμό να ακουστεί πέρα από το σύμπαν μπας και το ξορκίσεις. Κραυγή για όλα αυτά που πίστεψες, που αφέθηκες να νιώσεις, για τα χαμένα όνειρά σου που λέει και το τραγούδι, όχι μεγάλα όνειρα, μη φανταστείς, μικρές λεπτομέρειες που όμως θα σε έκαναν χαρούμενο. Γιατί τα μεγάλα όνειρα αφαιρέθηκαν πριν καν εδραιωθούν, πριν καν προλάβεις να τα χαρείς. Κι έγιναν μικρότερα και συμβιβάστηκες. Και ξαναέγιναν μικρότερα και ξανασυμβιβάστηκες. Γιατί ήξερες πως δεν ήταν μοναχά δικά σου τα συναισθήματα, κι ας είχε ειπωθεί αρκετές φορές το αντίθετο, για το δικό σου υποτίθεται καλό.. αρκετές φορές αφέθηκε να ειπωθεί και η αλήθεια και ήταν τόσο χαλαρές και όμορφες αυτές οι στιγμές. 

Αλλά πώς να συναγωνιστείς τη λαβωμένη ψυχολογία της άλλης πλευράς με τα σκαμπανεβάσματά της που κάθε βδομάδα σου έφερνε και κάτι καινούριο; Μια ήλιο, μια βροχή, μια χαραμάδες φωτός και μια κατακλυσμό; Μπουρίνια μαζί με ουράνια τόξα. Κι εσύ ήσουν πάντα εκεί, να ηρεμήσεις, να πεις ένα γλυκό λόγο, να κάνεις τον καραγκιόζη για να δεις ένα χαμόγελο κι ας ήσουν σκατά μέσα σου. Και όλα αυτά ήταν πάντα όχι μόνο ευπρόσδεκτα, αλλά κρυφά -ή ίσως όχι και τόσο- επιθυμητά. Κι όταν βρέχει στα δικά σου μέρη; Τότε απομένεις μόνος, τότε κρατιούνται οι αποστάσεις γιατί "έτσι είναι σωστό". Δεν έχει σημασία τι έχεις ανάγκη, αυτό που έχει σημασία είναι να μην ξεβολευτεί ο άλλος. Τι νόημα έχουν τα αισθήματά σου και αν πραγματικά, μα πραγματικά λέμε, έχεις την ανάγκη της μοναδικής παρουσίας αυτό το διάστημα που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα; Ο άλλος ξέρει τι είναι καλό για σένα, καλύτερα από σένα. Κι αυτός ο άλλος τα θέλει όλα δικά του, να πας με τα νερά του γιατί "έτσι είναι σωστό". Όχι, τίποτα δεν είναι σωστό και λάθος. Όταν σ' αρέσει κάτι έχεις και τα κότσια (οκ, όχι να το παραδεχτείς γιατί, όπως εσύ πιστεύεις, είναι no-no και έχει γίνει πλέον δεκτό αυτό, αλλά) να το αποδεχτείς κι ας έχεις θέσει όρια που έχουν γαμώτο μου γίνει αποδεκτά κι αυτά με τη σειρά τους.. αν μη τι άλλο, δεν παίζεις τον άλλο όπως σου καπνίσει η διάθεση της στιγμής, οφείλεις να δείξεις κι εσύ μια ανάλογη κατανόηση και να μην του αλλάζεις τα δεδομένα κάθε δέκα μέρες. Έχει ψυχή, ξέρεις. Έχει καρδιά, που την έχεις πικράνει πολύ και δεν το αξίζει. Και η απόφαση της αποστασιοποίησης (ακόμα κι αν πάρθηκε από την ίδια καρδιά) δεν είναι πραγματική λύση γιατί πληγώνεται περισσότερο και η κραυγή κοντεύει να ξεσκίσει τα σωθικά της παλεύοντας να βγει και να δώσει επιτέλους λύτρωση. Αλλά δε βγαίνει, μένει εκεί βαθιά ριζωμένη ματώνοντας μέχρι το τελευταίο εκατοστό του κορμιού σου και σε πνίγει... σε πνίγει... σε πνίγει... τόσο που δε μπορείς να πάρεις πια αναπνοή. Δεν είναι αυτή η λύση, και το ξέρεις. Και το ξέρει και η άλλη πλευρά, αλλά αρνείται να κοιτάξει τα δεδομένα κατάματα, νομίζει πως έτσι σου κάνει καλό. Λες και κάποιος μπορεί να ξέρει το δικό σου καλό... Ειδικά αυτός ο κάποιος που μπορεί να σε αγαπάει, αλλά έχει καταντήσει τόσο προκατειλημμένος απέναντί σου και ηλεκτρίζεται στην παραμικρή σου στιγμιαία αδυναμία. 

Ας γελάσω. 

Δραστικές "λύσεις", λοιπόν. Γιατί και η αφαίρεση του δικαιώματος ένδειξης συναισθημάτων έχει όρια. Κι αυτά τα όρια είναι πάνω από το μηδενικό βαθμό στον οποίο σου έχει ζητηθεί αυτά τα συναισθήματα να ισοπεδωθούν. Υπάρχει και μια αξιοπρέπεια.

Τουλάχιστον έτσι ο ένας μας θα κοιμάται πιο ήσυχα τα βράδια. 

Όνειρα

Όχι αυτά που κάνουμε, γι' αυτά θα μιλήσουμε μιαν άλλη φορά.


Αλλά αυτά που βλέπουμε.


Για μένα σήμερα η μέρα ήταν πολύ περίεργη. Απαίσια. Βασικά η νύχτα. Με όνειρα άσχημα, αδυσώπητα, φριχτά. Είχα χρόνια να ξυπνήσω με εφιάλτες, αλλά να που έχουν αποφασίσει να μου κάνουν αισθητή την παρουσία τους πού και πού. Τελευταία όλο και πιο συχνά, αλλά ποτέ τόσο έντονα όσο χθες βράδυ. Δε θέλω να αναλύσω εδώ το περιεχόμενο, δεν έχει σημασία εξάλλου. Ο ένας που θέλησε να μάθει, ρώτησε κι έμαθε.

Προσπαθώ όμως να αποφασίσω αν τα όνειρα μας επηρρεάζουν - ή, έστω, ας μιλήσω προσωπικά. Αν με επηρρεάζουν. Σίγουρα μεταμορφώνουν την ψυχολογία μου, με κάνουν να αισθάνομαι περισσότερο αδύναμη. Με καταρρακώνουν, κάποιες στιγμές. Και με κάνουν να αναρωτιέμαι αν έχουν κάποιο νόημα. Προκαταλήψεις, θα μου πείτε... Ίσως έχετε και δίκιο. Ίσως είναι απλά το υποσυνείδητό μου που επαναστατεί προσπαθώντας να με συνεφέρει ή να γιατρέψει το άγχος μου εκτονώνοντάς το μ' αυτό το δραστικό τρόπο.

Το συγκεκριμένο ήταν ένα όνειρο που είχα ξαναδεί πριν πολλά χρόνια.. και τότε δυστυχώς συνέβησαν αρκετά άσχημα πράγματα. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει η επανεμφάνισή του. Είναι μια ερώτηση στην οποία μάλλον δεν έχω απάντηση, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω το μέλλον να δείξει.


Dream Theater - The glass prison


ΙΙΙ. REVELATION

Way off in the distance I saw a door
I tried to open
I tried forcing with all of my will but still
The door wouldn't open

Unable to trust in my faith
I turned and walked away
I looked around, felt a chill in the air
Took my will and turned it over

The glass prison which once held me is gone
A long lost fortress
Armed only with liberty
And the key of my willingness

Fell down on my knees and prayed
"Thy will be done"
I turned around, saw a light shining through
The door was wide open


(θυμάσαι;)

Ηρεμία ψυχής

Απολογισμό χρονιάς ποτέ δεν έκανα στη ζωή μου. Με την έννοια να κάνω λίστα - ένα, δύο, τρία. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν/είναι καλό ή αν μια ξεκάθαρη λίστα με τα καλά και κακά της παρελθούσης χρονιάς θα με βοηθούσε να δω την καινούρια με άλλο μάτι και να θέσω πιο ξεκάθαρους στόχους. Αλλά επειδή είμαι εκ φύσεως παρορμητική, μάλλον δεν το έκανα γιατί τα περισσότερα από αυτά δεν ήταν καν στο πρόγραμμα να συμβούν και τα περισσότερα από τη νέα λίστα θα ανατρεπόταν από καινούρια, απρόσμενα πάθη και λάθη.

Τώρα τελευταία όμως κάτι άλλαξε μέσα μου. Ίσως είναι ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου απολαμβάνω ξεκούραση τέτοια εποχή, σε ένα μέρος που αγαπώ. Και παρόλο που κάποιες φορές δε μου αρέσει το ότι είμαι -αναγκαστικά- μόνη τις περισσότερες ώρες εδώ, τις τελευταίες μέρες το εκμεταλλεύτηκα για να καθήσω να κάνω μια σοβαρή και ουσιαστική ενδοσκόπηση. Ίσως με βοήθησε και η γαλήνη της θάλασσας - παρόλο που τη φοβάμαι, τελικά δεν υπάρχει καλύτερο από το να χάνεται το βλέμμα σου στα κύματά της και να αφήνεις τις σκέψεις σου να ταξιδεύουν στα βάθη της. 

Τις δυο περασμένες μέρες λοιπον αφιέρωσα πολλές ουσιαστικές ώρες σε μένα και στην ψυχή μου. Αγόρασα ένα καινούριο μπορντώ σημειωματάριο και προσπάθησα να καταγράψω το τι μου συμβαίνει, να δώσω μια αντικειμενική σκοπιά του Είναι μου τη δεδομένη χρονική στιγμή. Και ναι, τελικά με βοηθάει το να γράφω έτσι ώστε όταν είμαι μπερδεμένη και στεναχωρημένη να μπορώ να ξεμπερδεύω λιιιιίγο πιο εύκολα το κουβάρι της ζωή μου. Για τον ίδιο λόγο αποφάσισα να συνεχίσω κι εδώ το γράψιμο, παρόλο που σκεφτόμουν να κλείσω αυτόν εδώ το χώρο. Να μου πεις, γιατί δεν τα γράφεις στο σημειωματάριό σου και μας ζαλίζεις; Καταρχάς δε ζαλίζω κανέναν χωρίς να το θέλει, αυτή είναι η ομορφιά του Ίντερνετ, η ελευθερία επιλογής - ένα μικρό x εκεί πάνω σε απαλάσσει από οποιαδήποτε άβολη στιγμή. Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι οι σκέψεις μου τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από την ταχύτητα γραφής μου.. ενώ η ταχύτητα πληκτρολόγησής μου είναι σαφώς γρηγορότερη - έτσι, τόσες πολλές σκέψεις που αυτή τη στιγμή έχω στο μυαλό μου, μόνο εδώ θα μπορούσα να τις καταγράψω. Κι ένας τρίτος, μικρότερος λόγος.. αλλά για μένα πολύ σημαντικός.. είναι ότι εδώ μπορώ να εκφράσω κάποια συναισθήματα και καταστάσεις που δεν αφορούν μόνο εμένα αλλά κι ακόμα ένα άτομο, αλλά που δεν πρέπει να τα εκφράσω άμεσα προς εκείνον.. εδώ λοιπόν ξέρω πως θα μπορέσει να τα διαβάσει, αλλά και πως πάντα θα έχει την ελευθερία να επιλέξει να μην το κάνει αν δεν το επιθυμεί.

Σκεφτόμενη λοιπόν αυτές τις μέρες, αποφάσισα αυτή τη φορά να κάνω ένα μικρό απολογισμό. Έτσι, για να δω λίγο πιο αντικειμενικά τι συνέβη μια δεδομένη χρονική περίοδο της ζωής μου. Το ότι το κάνω στην αρχή του νέου έτους είναι εντελώς τυχαίο, θα μπορούσε να συμβεί μια οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Βέβαια είναι ευκολότερα διαχειρίσιμο όταν μιλάς με αριθμούς και συγκεκριμένες χρονικές περιόδους.. Αν λοιπόν θελήσω να κάνω μια  ανασκόπηση του τι μου προσέφερε η χρονιά που πέρασε, αυτά θα ήταν, με τυχαία σειρά, τα παρακάτω:

Η χρονιά αυτή μου έφερε ανατροπές όπως και στον υπόλοιπο κόσμο. Οικονομικά πλέον αρχίσαμε να αναθεωρούμε, μαζί κι εγώ, πολλά πράγματα όσον αφορά τις πραγματικές vs φανταστικές ανάγκες μας.

Μου έφερε μια παραίτηση από μια δουλειά που μου προκαλούσε μεγαλύτερη πίεση πλέον παρά ευχαρίστηση. Και παρόλο που μου στέρησε οικονομικά ένα επιπλέον εισόδημα, δεν το μετάνιωσα καθόλου. Σε αντιστάθμισμα μου έδωσε πίσω τον ελεύθερο χρόνο που τόσο είχα στερηθεί τα τελευταία χρόνια και που τελικά τόσο πολύ είχα ανάγκη.

Μου έφερε ανατροπές στην υγεία μου. Κάποιες άσχημες εξετάσεις πριν κάποιους μήνες με έριξαν -μαζί με όλα τα υπόλοιπα- στα τρίσβαθα μιας σκοτεινής λίμνης από την οποία ώρες-ώρες πίστευα πως δε θα βγω ποτέ και υπήρξαν στιγμές που ήθελα απλά να δώσω ένα τέλος γιατί δεν έβλεπα από πουθενά φως. 

Αυτά τα θέματα υγείας όμως μου έδειξαν και το πώς κάποιοι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους τόση ικανότητα συμπαράστασης και νοιάξιμο που ποτέ δεν είχες φανταστεί. Κι όχι επειδή θέλουν κάτι σε αντάλλαγμα, όχι - αλλά επειδή είναι πραγματικοί φίλοι κι ας μην τους έχεις συναντήσει από κοντά (ακόμα). Βασίλη, σ' ευχαριστώ πολύ! Μπορεί η ανάκαμψη να μην οφείλεται αποκλειστικά σε σένα, αλλά η αποφυγή περαιτέρω κατρακυλίσματος στις μαύρες ώρες μου είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά της δικής σου στήριξης. Ήσουν ο μόνος που το ήξερες.. αλλά και άλλοι να υπήρχαν, το πιο πιθανό είναι να μη με καταλάβαιναν τόσο πολύ. Σ' ευχαριστώ :)  (αν αναρωτιέστε, όχι, δεν έφτιαξαν εντελώς τα πράγματα, θα ακολουθήσουν επαναληπτικές εξετάσεις σε λίγες μέρες, οπότε... fingers crossed).

Αυτή η χρονιά έφερε ευχάριστα οικογενειακά γεγονότα.. έφερε για πρώτη φορά αρκετά ήσυχες οικογενειακές γιορτές κι ένα γάμο το φθινόπωρο. Μια εγκυμοσύνη λίγο καιρό μετά που μας γέμισε ένα σωρό χαμόγελα και συγκίνηση, αλλά και μια αποβολή που μας στεναχώρησε. Ευτυχώς το γεγονός φαίνεται να έχει ξεπεραστεί σε μεγάλο βαθμό.

Σε προσωπικό επίπεδο έφερε πολλές συγκινήσεις. Έφερε την οριστική λήξη μιας μακροχρόνιας "σχέσης" και μαζί την ανακούφιση. Πλέον βλέπω τα πράγματα πολύ πιο αντικειμενικά. Έφερε και το ξεκαθάρισμα μιας παρόμοιας κατάστασης - οριστικό τέλος λοιπόν σε καταστάσεις που με αναστάτωναν αρνητικά παρά οτιδήποτε άλλο. Έφερε κάποιες πολύ όμορφες στιγμές στα τέλη καλοκαιριού. Που τελείωσαν και σύντομα, όπως ήταν αναμενόμενο. Αλλά δεν με πείραξε τελικά. Ήταν από αυτά τα όμορφα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σου και τα βάζεις στο χρονοντούλαπο των αναμνήσεών σου χωρίς να έχουν κάποια άλλη διαφορετική θέση από εκεί.

Ήταν μια έντονη χρονιά, απ' όπου κι αν το κοιτάξεις. Έφερε πολλά ξεκαθαρίσματα και πολλή προσωπική βελτίωση. Δεν είμαι με τίποτα το άτομο που ήμουν ένα χρόνο πριν. Είμαι πιο ώριμη, πιο κατασταλλαγμένη και παράλληλα πιο ανέμελη και λιγότερο σφιγμένη. Αρχίζω και ξαναβρίσκω την ευτυχία στα μικρά πράγματα που, όχι πως δεν τα έβλεπα νωρίτερα, αλλά δεν είχα το χρόνο και το κουράγιο να τα απολαύσω.

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου, ξέρω πως η χρονιά που έρχεται θα είναι ακόμα καλύτερη. Για πολλά, να είμαι ειλικρινής - όπως τα θέματα υγείας - δε μπορώ να ξέρω παρά μόνο να ελπίσω. Αλλά σίγουρα ακόμα κι εκεί η αισιοδοξία βοηθάει. Για άλλα, όπως η βελτίωση άλλων πραγμάτων και κυρίως της Ψυχής μου, ναι, το ξέρω στα σίγουρα πως θα είναι καλύτερες οι μέρες που θα 'ρθουν. Γιατί αξίζω επιτέλους να βάλω εμένα πάνω απ' όλα και να με φροντίσω, για να μπορέσω στη συνέχεια να δώσω στους ανθρώπους που θα επιλέξω τα πράγματα και τις αξίες που γνωρίζω καλά πως μπορώ να δώσω.

Σας φιλώ γλυκά :)