Η ερώτηση είναι ρητορική· την απάντηση τη γνωρίζω. Και νιώθω σίγουρη γι' αυτή γιατί νομίζω πως ήρθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου, έχουν υπάρξει υπερβολικά πολλά σημάδια για να μη συμβεί ούτε αυτή τη φορά. Είναι αυτό που λένε, πως πρέπει να φτάσεις στα όριά σου, να δοκιμαστείς, να υποφέρεις και να κλάψεις όσο δεν πάει για να μπορέσεις μετά να αναγεννηθείς - σε όλα τα επίπεδα; Ε, αυτό ακριβώς.
Το τελευταίο διάστημα έχει αποτελέσει μια πολύ δύσκολη περίοδο για μένα, γι' αυτό και "χάθηκα" εξάλλου. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς, κούραση που με έριχνε σε μια καρέκλα και δε μπορούσα να σηκώσω ούτε το χέρι μου, υπεράνθρωπη προσπάθεια για διάβασμα σε ώρες απάνθρωπες, τότε που κανονικά έπρεπε να βρίσκομαι στο τρίτο όνειρο κι αντιθέτως διάβαζα και ξαναδιάβαζα δυο σειρές και προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό εννοούν. Έπεσε κι ένα ξεγυρισμένο κρυολόγημα, εγώ να μη μπορώ να συνέλθω με τίποτα και οι υποχρεώσεις να συνεχίζουν να απαιτούν την πλήρη αφοσίωση και ενέργειά μου και... (η φράση που ταιριάζει τέλεια εδώ είναι:) "τα είδα όλα". Μεσολάβησαν και τα γενέθλιά μου και με έπιασε η (καθιερωμένη;) κατάθλιψη του τύπου "πώς έχουν περάσει τόσα χρόνια κι εγώ ακόμη εδώ, χωρίς να έχω κάνει ακόμη όοοολα αυτά που θέλω να κάνω (οι γύρω μου πώς στο καλό με θαυμάζουν για όλα αυτά που έχω καταφέρει και συνεχίζω να καταφέρνω κι εγώ να μη μπορώ να σταματήσω να είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου;) και πότε επιτέλους θα μπει η ζωή μου σε μια σειρά; πότε θα κατασταλλάξω κάπου που νιώθω να μην ανήκω ούτε εδώ ούτε εκεί;" - ε, να μην τα πολυλογώ διάφορες τέτοιες υπαρξιακές ανησυχίες με την αναμενόμενη δόση υπερβολής λόγω ημέρας. Κι εκεί που είχα πιάσει πάτο και έλεγα ότι δεν πάει άλλο, άρχισα να ακούω διάφορα δυσάρεστα να συμβαίνουν γύρω μου και είπα "ok, ο πάτος τελικά είχε τρύπα και υπάρχει και ΝΑΙ, υπάρχει ΚΑΙ παρακάτω!!". Και η απογοήτευση να χτυπάει κόκκινο.. και λογικά εδώ που τα λέμε. Πόσα να αντέξει πια μια ψυχή;
Μέχρι που.. τσουπ! Μια αχτίδα, μια τόσο δα μικρή αχτίδα ελπίδας! Που μέσα σε δυο-τρεις μέρες και απανωτά ταρακουνήματα έγινε αχτιδάρα! Και ..γιούπιιι!! Επιτέλους κάτι καλό, επιτέλους αυτό που περίμενα τόσο καιρό να έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στο τέρμα του τούνελ! Προσπαθώ να είναι συγκρατημένη γιατί δεν υπάρχει ακόμη επίσημη απάντηση, όμως μέσα μου το ξέρω πως επιτέλους ένα από τα όνειρά μου θα γίνει πραγματικότητα! Και είναι τόσο όμορφο συναίσθημα που δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω (χμμ, τι στο καλό θα κάνω όταν όντως πάρω την απάντηση που περιμένω;;; αναρωτιέμαι!). Επιτρέψτε μου να μη μοιραστώ ακόμη μαζί σας τι είδους είναι αυτή η απάντηση, θέλω όμως να ζητήσω οοοόλη σας τη θετική ενέργεια και σκέψη, γιατί από μέρα σε μέρα θα έρθει το πολυπόθητο μαντάτο! Και μετά θα κεράσω όλο τον κόσμο, και τον διαδικτυακό φυσικά, τεράστια χαμόγελα!!! :)))
ΥΓ : Χμμ.. επειδή είστε τόσο καλό "ακροατήριο" που διαβάσατε όλο αυτό το χείμαρρο σκέψεων κι εξομολογήσεων (πώς το είπαμε το παρόν blog?? καλά να πάθετε χαχα!) και δεν αλλάξατε σελίδα, θα μοιραστώ μαζί σας μια από τις χαρές μου: Στην εργασία που παρέδωσα πριν λίγες μέρες (όσοι δεν το γνωρίζετε, ξεκίνησα σπουδές στο ανοιχτό πανεπιστήμιο, στο τμήμα της πληροφορικής, ένα όνειρο ζωής) στην εργασία λοιπόν φαίνεται να τα πήγα από πάρα πολύ καλά έως άριστα (σε 2 βδομαδούλες θα έχω και το βαθμό) και το καλύτερο είναι πως δε με παίδεψε παραπάνω από 7-8 ώρες συνολικά - και εν μέσω φταρνισμάτων, πυρετού και πονοκεφάλου - ενώ άλλοι φαίνεται να παιδεύτηκαν πολύ. Ε, λίγο είναι; Αναθάρρεψα! :)
Το τραγουδάκι για εσάς! Το ακούω συνέχεια τον τελευταίο καιρό και, έστω και προσωρινά, μου φτιάχνει το κέφι! Το λατρεύω!!
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010
Σκιάχτρα
"...
Ο Χαλίλ Γκιμπράν διηγείται μια όμορφη ιστορία. Οι αγρότες στα χωριά, για να προστατέψουν τη σοδειά στα χωράφια τους, δημιουργούν έναν ψεύτικο άνθρωπο, ένα σκιάχτρο. Είναι απλώς ένα ξύλο, δεμένο σ' ένα άλλο ξύλο· μοιάζει σχεδόν με σταυρό. Και ύστερα του φοράνε κάποια ρούχα, και ίσως ένα πήλινο τσουκάλι στη θέση του κεφαλιού. Αυτό αρκεί για να κρατήσει τα πουλιά και τα ζώα μακριά, από το φόβο ότι κάποιος βρίσκεται εκεί. Τα ρούχα και τα δύο χέρια κάνουν τα ζώα να πιστέψουν ότι κάποιος παρακολουθεί. Για τα ζώα αυτό αρκεί· μένουν μακριά από το χωράφι.
Ο Γκιμπράν λέει: Κάποτε ρώτησα ένα τέτοιο σκιάχτρο, «Μπορώ να καταλάβω τον αγρότη που σ' εφτιαξε - σε χρειάζεται. Μπορώ να καταλάβω τα καημένα τα ζώα - δεν έχουν αρκετή ευφυΐα για να δουν ότι είσαι κάτι ψεύτικο. Αλλά στη βροχή, στον ήλιο, στο καυτό καλοκαίρι, στον κρύο χειμώνα, παραμένεις εδώ: για ποιόν λόγο;»
Και το σκιάχτρο απάντησε: «Δεν γνωρίζεις τη χαρά μου. Απλώς και μόνο το να κάνω αυτά τα ζώα να με φοβούνται μου δίνει τόση χαρά, που αξίζει να υποφέρω τη βροχή, τον ήλιο, τη ζέστη, τον χειμώνα, τα πάντα. Κάνω χιλιάδες ζώα να με φοβούνται! Γνωρίζω ότι είμαι κάτι ψεύτικο, ότι μέσα μου δεν υπάρχει τίποτε, αλλά δεν με νοιάζει. Η χαρά μου είναι να κάνω τους άλλους να με φοβούνται.»
Θέλω να σας ρωτήσω: Προτιμάτε να είστε σκιάχτρο - χωρίς τίποτα στο εσωτερικό, να κάνετε κάποιον να φοβάται, να κάνετε κάποιον ευτυχισμένο, να κάνετε κάποιον ταπεινωμένο, να κάνετε κάποιον σεβαστό; Η ζωή σας είναι μόνο για τους άλλους; Θα κοιτάξετε ποτέ στο εσωτερικό; Υπάρχει κάποιος μέσα στο σπίτι ή όχι; Σας ενδιαφέρει ν' αναζητήσετε το αφεντικό του σπιτιού;
Το αφεντικό είναι εδώ - ίσως κοιμάται, αλλά μπορεί να αφυπνιστεί. Και μόλις αφυπνιστεί το αφεντικό μέσα σας, ολόκληρη η ζωή σας αποκτά νέα χρώματα, νέα ουράνια τόξα, νέα λουλούδια, νέα μουσική, νέους χορούς. Είστε ζωντανοί, για πρώτη φορά."
απόσπασμα από το βιβλίο
Συναισθηματική Ευδαιμονία, Μια από τις πιο σημαντικές πνευματικές διδασκαλίες του OSHO (Εκδόσεις Ενάλιος)
Ο Χαλίλ Γκιμπράν διηγείται μια όμορφη ιστορία. Οι αγρότες στα χωριά, για να προστατέψουν τη σοδειά στα χωράφια τους, δημιουργούν έναν ψεύτικο άνθρωπο, ένα σκιάχτρο. Είναι απλώς ένα ξύλο, δεμένο σ' ένα άλλο ξύλο· μοιάζει σχεδόν με σταυρό. Και ύστερα του φοράνε κάποια ρούχα, και ίσως ένα πήλινο τσουκάλι στη θέση του κεφαλιού. Αυτό αρκεί για να κρατήσει τα πουλιά και τα ζώα μακριά, από το φόβο ότι κάποιος βρίσκεται εκεί. Τα ρούχα και τα δύο χέρια κάνουν τα ζώα να πιστέψουν ότι κάποιος παρακολουθεί. Για τα ζώα αυτό αρκεί· μένουν μακριά από το χωράφι.
Ο Γκιμπράν λέει: Κάποτε ρώτησα ένα τέτοιο σκιάχτρο, «Μπορώ να καταλάβω τον αγρότη που σ' εφτιαξε - σε χρειάζεται. Μπορώ να καταλάβω τα καημένα τα ζώα - δεν έχουν αρκετή ευφυΐα για να δουν ότι είσαι κάτι ψεύτικο. Αλλά στη βροχή, στον ήλιο, στο καυτό καλοκαίρι, στον κρύο χειμώνα, παραμένεις εδώ: για ποιόν λόγο;»
Και το σκιάχτρο απάντησε: «Δεν γνωρίζεις τη χαρά μου. Απλώς και μόνο το να κάνω αυτά τα ζώα να με φοβούνται μου δίνει τόση χαρά, που αξίζει να υποφέρω τη βροχή, τον ήλιο, τη ζέστη, τον χειμώνα, τα πάντα. Κάνω χιλιάδες ζώα να με φοβούνται! Γνωρίζω ότι είμαι κάτι ψεύτικο, ότι μέσα μου δεν υπάρχει τίποτε, αλλά δεν με νοιάζει. Η χαρά μου είναι να κάνω τους άλλους να με φοβούνται.»
Θέλω να σας ρωτήσω: Προτιμάτε να είστε σκιάχτρο - χωρίς τίποτα στο εσωτερικό, να κάνετε κάποιον να φοβάται, να κάνετε κάποιον ευτυχισμένο, να κάνετε κάποιον ταπεινωμένο, να κάνετε κάποιον σεβαστό; Η ζωή σας είναι μόνο για τους άλλους; Θα κοιτάξετε ποτέ στο εσωτερικό; Υπάρχει κάποιος μέσα στο σπίτι ή όχι; Σας ενδιαφέρει ν' αναζητήσετε το αφεντικό του σπιτιού;
Το αφεντικό είναι εδώ - ίσως κοιμάται, αλλά μπορεί να αφυπνιστεί. Και μόλις αφυπνιστεί το αφεντικό μέσα σας, ολόκληρη η ζωή σας αποκτά νέα χρώματα, νέα ουράνια τόξα, νέα λουλούδια, νέα μουσική, νέους χορούς. Είστε ζωντανοί, για πρώτη φορά."
απόσπασμα από το βιβλίο
Συναισθηματική Ευδαιμονία, Μια από τις πιο σημαντικές πνευματικές διδασκαλίες του OSHO (Εκδόσεις Ενάλιος)
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Κυριακή
δεν έχω να πω πολλά απόψε..
(τι πρωτότυπο, θα έλεγε κανείς..)
απλά συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα πέρασε το σαββατοκύριακο, μεταξύ μαθημάτων και δουλειάς στο σπίτι, διαβάσματος και αναπολήματος...
ήταν και όμορφες αυτές οι δύο ημέρες, με τίποτα δε θύμιζαν φθινόπωρο...
ήθελα πολύ, πάρα πολύ να βγω μια βόλτα, αλλά μια βόλτα με καλή παρέα.. δεν ήθελα να βγω απλά για να βγω.. ήθελα να είναι με άτομο που να μπορώ να έχω ουσιαστική επικοινωνία.. και πάνω εκεί ήταν που συνειδητοποίησα πως ειδικά σήμερα κανείς δε θα με γέμιζε.. άραγε εγώ να έχω αλλάξει τόσο πολύ που είμαι πλέον πολύ απαιτητική ή μήπως οι άλλοι δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον να (μου) προσφέρουν;
δεν πειράζει όμως, μου έκανε καλό και η ηρεμία στο σπίτι, βρήκα και την ευκαιρία να διαλέξω και να παραγγείλω κάποια cd με χαλαρωτικά, new age ακούσματα, από εκείνα τα περίεργα που ακούω εγώ, όπως θα έλεγε και μια φίλη..
μ'αυτά και μ'αυτά έφτασε το βράδυ της Κυριακής και σχεδόν το ξεκίνημα μιας καινούριας εβδομάδας. Να σας ευχηθώ να περάσετε όμορφα και να μην είναι και πολύ κουραστικές αυτές οι μέρες.. αν όμως είναι, τότε ας έχουμε όλοι μας τη σκέψη μας στο επόμενο Σαββατοκύριακο..
καλό σας βράδυ και καλή εβδομάδα να έχουμε...
(τι πρωτότυπο, θα έλεγε κανείς..)
απλά συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα πέρασε το σαββατοκύριακο, μεταξύ μαθημάτων και δουλειάς στο σπίτι, διαβάσματος και αναπολήματος...
ήταν και όμορφες αυτές οι δύο ημέρες, με τίποτα δε θύμιζαν φθινόπωρο...
ήθελα πολύ, πάρα πολύ να βγω μια βόλτα, αλλά μια βόλτα με καλή παρέα.. δεν ήθελα να βγω απλά για να βγω.. ήθελα να είναι με άτομο που να μπορώ να έχω ουσιαστική επικοινωνία.. και πάνω εκεί ήταν που συνειδητοποίησα πως ειδικά σήμερα κανείς δε θα με γέμιζε.. άραγε εγώ να έχω αλλάξει τόσο πολύ που είμαι πλέον πολύ απαιτητική ή μήπως οι άλλοι δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον να (μου) προσφέρουν;
δεν πειράζει όμως, μου έκανε καλό και η ηρεμία στο σπίτι, βρήκα και την ευκαιρία να διαλέξω και να παραγγείλω κάποια cd με χαλαρωτικά, new age ακούσματα, από εκείνα τα περίεργα που ακούω εγώ, όπως θα έλεγε και μια φίλη..
μ'αυτά και μ'αυτά έφτασε το βράδυ της Κυριακής και σχεδόν το ξεκίνημα μιας καινούριας εβδομάδας. Να σας ευχηθώ να περάσετε όμορφα και να μην είναι και πολύ κουραστικές αυτές οι μέρες.. αν όμως είναι, τότε ας έχουμε όλοι μας τη σκέψη μας στο επόμενο Σαββατοκύριακο..
καλό σας βράδυ και καλή εβδομάδα να έχουμε...
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Καλή μας χρονιά!
Όχι, δεν τα έχασα ακόμη! Ξέρω πως δεν είναι πρωτοχρονιά, ωστόσο κάθε Σεπτέμβρης για μένα είναι και μια καινούρια αρχή. Θες το τέλος των διακοπών; Θες την αρχή των μαθημάτων (που αποτελούν την απογευματινή μου δουλειά); Θες την αλλαγή της εποχής και που πλέον μπαίνουμε σιγά-σιγά στο χειμώνα και στις μικρότερες μέρες και μεγαλύτερες νύχτες; Ε, όλα αυτά μαζί με κάνουν πάντα να βλέπω το (δικό μου) έτος να κρατάει από Σεπτέμβρη μέχρι και Μάιο. Από αύριο λοιπόν αρχίζουν τα ζόρια, με περιμένουν συνολικά γύρω στις 60 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, χωρίς να υπολογίζω τις ώρες για διόρθωμα και προετοιμασία, συν άλλες 20-30 ώρες διαβάσματος (ένεκα ανοιχτού πανεπιστημίου του οποίου από φέτος έχω τη χαρά να αναγγείλω πως γίνομαι φοιτήτρια - ή υποψήφια προς αποχώριση, όπως πετυχημένα είπε κάποιος από τους παλιούς φοιτητές του ΕΑΠ χαχαχα). Το σίγουρο είναι πως με περιμένει μεγάλο λούκι, αλλά να σας πω ένα μυστικό;
...μ' αρέσει! Πρώτη φορά που ξεκινάει μια (δική μου) χρονιά με χαμόγελο και μεγάλα επίπεδα ενέργειας! Δεν ξέρω αν είναι λόγω της γενικότερης μετάλλαξης που έχω πάθει τελευταία (στα πλαίσια της οποίας αποφάσισα να σταματήσω και μια φαρμακευτική αγωγή που μου έκανε τα νεύρα κρόσια και τη διάθεση μια να είναι στα σύννεφα και μια να πέφτει στα πατώματα σα χαλασμένο ασανσέρ) ή αν οφείλεται στο ότι ανέκαθεν το ήθελα - και συνεχίζω να το θέλω πολύ (το να γίνω φοιτήτρια ντε!). Αφού δεν μπόρεσα τότε που έπρεπε να μπω στη σχολή που ήθελα (σημαντικός ο λόγος και σίγουρα όχι θέμα διαβάσματος), ας το κάνω τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά, έτσι δε λένε; :))
Είμαι χαρούμενη! Περίεργο, μιας και δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, αλλά είμαι! Χμμ.. τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να χαίρομαι που θα μπω πάλι σε ένα ρυθμό, που θα ξαναδώ τις μικρές (και μεγάλες) φατσούλες που από τον περασμένο Μάιο σίγουρα θα έχουν αλλάξει και θα έχουν μεγαλώσει, που θα ξαναρχίσω να διαβάζω πράγματα που αγαπώ και να βάζω το μυαλό μου σε σκέψη (και σε παίδεμα χαχα - γιατρέ μου, μήπως είμαι μαζόχα;;;).. Πολλοί οι λόγοι τελικά! Βέβαια, ίσως κατά τα Χριστούγεννα να τα έχω φτύσει και να αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα (να προσπαθήσω) να χωρέσω τρία καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, και να σας ζαλίζω κιόλας και να γκρινιάζω όλη την ώρα χαχα, αλλά έχω αποφασίσει να ζω το παρόν, οπότε δεν ανησυχώ ακόμη για το μέλλον - η μετάλλαξη που λέγαμε! (Ή το ..πέταγμα, σαν αυτό του γλάρου Ιωνάθαν ;) )
Ουπς! Σταματήστε με καλέ, με έπιασε η παρλαπιπίαση πάλι. Άντε, να σας χαρίσω ένα αγαπημένο τραγουδάκι και να μας ευχηθώ και πάλι.. καλή χρονιά! Σε ό,τι κάνει ο καθένας σας, σε ό,τι έχει βάλει σα στόχο, σε όλα του τα όνειρα, εύχομαι όλα καλά να πάνε και να διατηρείτε το χαμόγελό σας! :)
ΥΓ: ...and no, I'm not in love! Δεν οφείλεται εκεί η όλη μου χαρά - και απλά μου αρέσει το συγκεκριμένο τραγούδι πολύ πολύ πολύ! Είναι ...my happy song!
...μ' αρέσει! Πρώτη φορά που ξεκινάει μια (δική μου) χρονιά με χαμόγελο και μεγάλα επίπεδα ενέργειας! Δεν ξέρω αν είναι λόγω της γενικότερης μετάλλαξης που έχω πάθει τελευταία (στα πλαίσια της οποίας αποφάσισα να σταματήσω και μια φαρμακευτική αγωγή που μου έκανε τα νεύρα κρόσια και τη διάθεση μια να είναι στα σύννεφα και μια να πέφτει στα πατώματα σα χαλασμένο ασανσέρ) ή αν οφείλεται στο ότι ανέκαθεν το ήθελα - και συνεχίζω να το θέλω πολύ (το να γίνω φοιτήτρια ντε!). Αφού δεν μπόρεσα τότε που έπρεπε να μπω στη σχολή που ήθελα (σημαντικός ο λόγος και σίγουρα όχι θέμα διαβάσματος), ας το κάνω τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά, έτσι δε λένε; :))
Είμαι χαρούμενη! Περίεργο, μιας και δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, αλλά είμαι! Χμμ.. τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να χαίρομαι που θα μπω πάλι σε ένα ρυθμό, που θα ξαναδώ τις μικρές (και μεγάλες) φατσούλες που από τον περασμένο Μάιο σίγουρα θα έχουν αλλάξει και θα έχουν μεγαλώσει, που θα ξαναρχίσω να διαβάζω πράγματα που αγαπώ και να βάζω το μυαλό μου σε σκέψη (και σε παίδεμα χαχα - γιατρέ μου, μήπως είμαι μαζόχα;;;).. Πολλοί οι λόγοι τελικά! Βέβαια, ίσως κατά τα Χριστούγεννα να τα έχω φτύσει και να αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα (να προσπαθήσω) να χωρέσω τρία καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, και να σας ζαλίζω κιόλας και να γκρινιάζω όλη την ώρα χαχα, αλλά έχω αποφασίσει να ζω το παρόν, οπότε δεν ανησυχώ ακόμη για το μέλλον - η μετάλλαξη που λέγαμε! (Ή το ..πέταγμα, σαν αυτό του γλάρου Ιωνάθαν ;) )
Ουπς! Σταματήστε με καλέ, με έπιασε η παρλαπιπίαση πάλι. Άντε, να σας χαρίσω ένα αγαπημένο τραγουδάκι και να μας ευχηθώ και πάλι.. καλή χρονιά! Σε ό,τι κάνει ο καθένας σας, σε ό,τι έχει βάλει σα στόχο, σε όλα του τα όνειρα, εύχομαι όλα καλά να πάνε και να διατηρείτε το χαμόγελό σας! :)
ΥΓ: ...and no, I'm not in love! Δεν οφείλεται εκεί η όλη μου χαρά - και απλά μου αρέσει το συγκεκριμένο τραγούδι πολύ πολύ πολύ! Είναι ...my happy song!
Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010
Παιχνιδάκι!
Παίζουμε; Παίζουμε! Γιατί όχι, άλλωστε; Μικρά παιδιά δεν είμαστε κι εμείς; (Επ! Εσύ εκεί στο βάθος, σε άκουσα που έβηξες, υπονοείς κάτι φίλος;;;; Αααα είπα μήπως!!!).
Εξάλλου όπως λέει κι ο Χόρχε Μπουκάι, όλοι μέσα μας έχουμε ένα παιδί που δεν πρέπει να το αφήνουμε στο παράπονο ή να το αγνοούμε ;) Ώρα λοιπόν να πάρει τα ηνία η μικρή Ειρήνη!
Στο παιχνιδάκι με προσκάλεσε η Μαρία - Μαρία μπορεί να μην είχα ακόμη το χρόνο να σε "γνωρίσω", όμως χαίρομαι και σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτή την πρόσκληση! :)
Έχουμε και λέμε λοιπόν, οι κανόνες του παιχνιδιού είναι οι εξής:
1. Να αναφέρεις ποιός σε προσκάλεσε.
2. Να καταγράψεις 10 πράγματα που αγαπάς.
3. Να προσκαλέσεις κι εσύ με τη σειρά σου 10 ακόμη bloggers φίλους.
Δέκα πράγματα που αγαπώ λοιπόν.. για να δούμε..
1. Αγαπώ τους δικούς μου ανθρώπους. Συνειδητοποιώ πως δεν τους το λέω συχνά, πως τις περισσότερες φορές προσπαθώ να κρατάω τα συναισθήματά μου μέσα μου, όμως.. τους αγαπώ πολύ! Και είναι και μακριά και μου λείπουν ακόμα περισσότερο :(
2. Αγαπώ να διδάσκω! Και αγαπώ τα παιδιά που διδάσκω! Μπορεί να κουράζομαι πολύ, μπορεί πολλές φορές να σπάζουν τα νεύρα μου, ωστόσο τις περισσότερες φορές η ψυχολογική ανταμοιβή και η ευχαρίστηση είναι απερίγραπτη! Και η αγάπη που βλέπω στα πρόσωπα των παιδιών μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ένα μεγάλο χαμόγελο και με κάνει να τα αγαπώ ακόμα περισσότερο!
3. Αγαπώ να διαβάζω. Και αγαπώ να μαθαίνω! Αγαπώ να ψάχνομαι μέσα από τα βιβλία, να ανακαλύπτω πράγματα για τον εαυτό μου, πράγματα για τους άλλους και για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Μου αρέσει να διευρύνω τους ορίζοντές μου, μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκατοντάδες χρόνια για να προλάβω να διαβάσω όλα αυτά που θέλω να διαβάσω!
4. Αγαπώ να φροντίζω, να νοιάζομαι. Να δίνω πολλά κι ας παίρνω πολλές φορές λίγα. Όσο και να λέω πως μπούχτισα, συνειδητοποιώ πως έχω μεγάλα αποθέματα ακόμα..
5. Αγαπώ πολύ τη φύση, αγαπώ απλά πράγματα και όμορφες στιγμές.. μια βόλτα στο πάρκο, ένα ηλιοβασίλεμα, μια πνοή ανέμου, ένα όμορφο τραγούδι, ένα ζεστό χαμόγελο, μια κουβέντα αγάπης..
6. Αγαπώ να μαγειρεύω.. να πειραματίζομαι... κι ας μην έχω το χρόνο να το κάνω ούτε με ποιον να το μοιραστώ..
7. Αγαπώ να συζητώ με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ανθρώπους που δε θα σταθούν στην επιφάνεια, αλλά θα έχουν κάτι παραπάνω να σου δώσουν και να "απαιτήσουν" από σένα...
8. Αγαπώ τη δημιουργία. Οτιδήποτε! Θα 'θελα πολύ να έχω το χρόνο να μεταμορφώσω τα έπιπλά μου, να κάνω περισσότερα παζλ, να ζωγραφίσω, να κεντήσω, να φτιάξω πράγματα από το τίποτε, να μάθω να παίζω κιθάρα και πιάνο, να γράψω, να μάθω κεραμική, να φωτογραφίσω τα πάντα γύρω μου και τόσα, τόσα άλλα!
9. Αγαπώ τη μουσική. Με χαλαρώνει, με ηρεμεί, με κάνει να αισθάνομαι όμορφα...
Και τέλος...
10. Αγαπώ να είμαι Εγώ..
Θα μπορούσα να προσθέσω και πολλά άλλα, αλλά οι κανόνες είναι κανόνες :) Οπότε με τη σειρά μου ας προσκαλέσω δέκα φίλους να μοιραστούν μαζί μας δέκα πράγματα που αυτοί αγαπούν, για να τους μάθουμε λίγο καλύτερα:
1. Τη Μαριλένα , παρόλο που ξέρω πως δε συμμετέχει σε παιχνίδια πλέον (ελπίζω στο παρόν να κάνει μια εξαίρεση)
2. Τον marco
3. Τον Ιπτάμενο Ολλανδό
4. Την Eva F.
5. Τη Ρένα
6. Τον Σκρουτζάκο
7. Τον Άσκαρ
8. Τον koulpa
9. Τη neli
and last, but not least:
10. Τον Άθεο (βέβαια το μπλογκ σου μάλλον δεν είναι κατάλληλο για κάτι τέτοιο, οπότε μετά χαράς σου "παραχωρώ" χώρο εδώ :) )
Update: Μόλις είδα ότι στο παιχνίδι αυτό με προσκάλεσε και η συνονόματη Ειρηνη Σ - σ' ευχαριστώ πολύ, Ειρήνη! :)
Εξάλλου όπως λέει κι ο Χόρχε Μπουκάι, όλοι μέσα μας έχουμε ένα παιδί που δεν πρέπει να το αφήνουμε στο παράπονο ή να το αγνοούμε ;) Ώρα λοιπόν να πάρει τα ηνία η μικρή Ειρήνη!
Στο παιχνιδάκι με προσκάλεσε η Μαρία - Μαρία μπορεί να μην είχα ακόμη το χρόνο να σε "γνωρίσω", όμως χαίρομαι και σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτή την πρόσκληση! :)
Έχουμε και λέμε λοιπόν, οι κανόνες του παιχνιδιού είναι οι εξής:
1. Να αναφέρεις ποιός σε προσκάλεσε.
2. Να καταγράψεις 10 πράγματα που αγαπάς.
3. Να προσκαλέσεις κι εσύ με τη σειρά σου 10 ακόμη bloggers φίλους.
Δέκα πράγματα που αγαπώ λοιπόν.. για να δούμε..
1. Αγαπώ τους δικούς μου ανθρώπους. Συνειδητοποιώ πως δεν τους το λέω συχνά, πως τις περισσότερες φορές προσπαθώ να κρατάω τα συναισθήματά μου μέσα μου, όμως.. τους αγαπώ πολύ! Και είναι και μακριά και μου λείπουν ακόμα περισσότερο :(
2. Αγαπώ να διδάσκω! Και αγαπώ τα παιδιά που διδάσκω! Μπορεί να κουράζομαι πολύ, μπορεί πολλές φορές να σπάζουν τα νεύρα μου, ωστόσο τις περισσότερες φορές η ψυχολογική ανταμοιβή και η ευχαρίστηση είναι απερίγραπτη! Και η αγάπη που βλέπω στα πρόσωπα των παιδιών μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ένα μεγάλο χαμόγελο και με κάνει να τα αγαπώ ακόμα περισσότερο!
3. Αγαπώ να διαβάζω. Και αγαπώ να μαθαίνω! Αγαπώ να ψάχνομαι μέσα από τα βιβλία, να ανακαλύπτω πράγματα για τον εαυτό μου, πράγματα για τους άλλους και για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Μου αρέσει να διευρύνω τους ορίζοντές μου, μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκατοντάδες χρόνια για να προλάβω να διαβάσω όλα αυτά που θέλω να διαβάσω!
4. Αγαπώ να φροντίζω, να νοιάζομαι. Να δίνω πολλά κι ας παίρνω πολλές φορές λίγα. Όσο και να λέω πως μπούχτισα, συνειδητοποιώ πως έχω μεγάλα αποθέματα ακόμα..
5. Αγαπώ πολύ τη φύση, αγαπώ απλά πράγματα και όμορφες στιγμές.. μια βόλτα στο πάρκο, ένα ηλιοβασίλεμα, μια πνοή ανέμου, ένα όμορφο τραγούδι, ένα ζεστό χαμόγελο, μια κουβέντα αγάπης..
6. Αγαπώ να μαγειρεύω.. να πειραματίζομαι... κι ας μην έχω το χρόνο να το κάνω ούτε με ποιον να το μοιραστώ..
7. Αγαπώ να συζητώ με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ανθρώπους που δε θα σταθούν στην επιφάνεια, αλλά θα έχουν κάτι παραπάνω να σου δώσουν και να "απαιτήσουν" από σένα...
8. Αγαπώ τη δημιουργία. Οτιδήποτε! Θα 'θελα πολύ να έχω το χρόνο να μεταμορφώσω τα έπιπλά μου, να κάνω περισσότερα παζλ, να ζωγραφίσω, να κεντήσω, να φτιάξω πράγματα από το τίποτε, να μάθω να παίζω κιθάρα και πιάνο, να γράψω, να μάθω κεραμική, να φωτογραφίσω τα πάντα γύρω μου και τόσα, τόσα άλλα!
9. Αγαπώ τη μουσική. Με χαλαρώνει, με ηρεμεί, με κάνει να αισθάνομαι όμορφα...
Και τέλος...
10. Αγαπώ να είμαι Εγώ..
Θα μπορούσα να προσθέσω και πολλά άλλα, αλλά οι κανόνες είναι κανόνες :) Οπότε με τη σειρά μου ας προσκαλέσω δέκα φίλους να μοιραστούν μαζί μας δέκα πράγματα που αυτοί αγαπούν, για να τους μάθουμε λίγο καλύτερα:
1. Τη Μαριλένα , παρόλο που ξέρω πως δε συμμετέχει σε παιχνίδια πλέον (ελπίζω στο παρόν να κάνει μια εξαίρεση)
2. Τον marco
3. Τον Ιπτάμενο Ολλανδό
4. Την Eva F.
5. Τη Ρένα
6. Τον Σκρουτζάκο
7. Τον Άσκαρ
8. Τον koulpa
9. Τη neli
and last, but not least:
10. Τον Άθεο (βέβαια το μπλογκ σου μάλλον δεν είναι κατάλληλο για κάτι τέτοιο, οπότε μετά χαράς σου "παραχωρώ" χώρο εδώ :) )
Update: Μόλις είδα ότι στο παιχνίδι αυτό με προσκάλεσε και η συνονόματη Ειρηνη Σ - σ' ευχαριστώ πολύ, Ειρήνη! :)
Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010
Ευτυχία είναι...
Βγαίνεις από το αυτοκίνητο και μεμιάς νιώθεις τη δροσερή θαλασσινή αύρα να χαϊδεύει τα μάγουλά σου... Κουβαλάς γρήγορα γρήγορα τα πράγματά σου για να βρεθείς όσο γίνεται πιο σύντομα στη αγκαλιά της ήσυχης παραλίας...
Μετά από λίγο μια ευχάριστη αίσθηση σε περιμένει καθώς τα γυμνά σου πόδια χώνονται στη ζεστή άμμο...
Νιώθεις τη θαλπωρή της να αγκαλιάζει όλο σου το κορμί και τον απογευματινό ήλιο να χαϊδεύει το δέρμα σου παίζοντας με τα σύννεφα και να σε προσκαλεί σε ένα τρελό χορό παλλόμενων κυττάρων...
Χαμογελάς και αφήνεσαι στην απίστευτη αυτή αίσθηση...
Ανοίγεις το βιβλίο που έχεις φέρει μαζί σου, το τόσο ταιριαστό με το μέρος που βρίσκεσαι, και διαβάζεις..
Και μαθαίνεις κι ένα μυστικό...
Και θέλεις κι εσύ να βγεις από το περιορισμένο σώμα σου, θέλεις να νιώσεις την αληθινή σου φύση, να ζήσεις τόσο τέλεια όσο ένας άγραφος αριθμός, παντού ταυτόχρονα, πέρα από χώρο και χρόνο..
Βλέπεις τη θάλασσα μπροστά σου να σου χαμογελά, να σε μαγεύει, να στέλνει τα απαλά κύματά της όλο και πιο κοντά, προσκαλώντας και προκαλώντας σε να τη γευτείς..
Πλησιάζεις δειλά-δειλά απολαμβάνοντας το κάθε βήμα, ανατριχιάζοντας ευχάριστα από τη δροσιά της καθώς τα πόδια σου πλατσουρίζουν εκεί που σκάει το κύμα...
Και χώνεσαι μέσα, αφήνοντας το αλμυρό νερό να σε αγκαλιάσει και να σε ηρεμήσει με τη δύναμη που κρύβει μέσα του και τον χρυσό ήλιο να διώξει κάθε σου έγνοια...
Και αφήνεσαι...
Και χαλαρώνεις...
Και νιώθεις την αύρα σου να εξαγνίζεται, την αρνητική ενέργεια που τόσο καιρό δε μπορούσες να απαλλαγείς γιατί είχες χίλια-δυο στο κεφάλι σου ξαφνικά τη νιώθεις να φεύγει από πάνω σου, να την παίρνουν μαζί τους τα κύματα και να χάνεται στο βυθό..
κι εσύ να αδειάζεις, να αδειάζεις, να γίνεσαι ένα με το νερό, ένα με τον ήλιο που αρχίζει να δύει, ένα με το ίδιο σου το Είναι..
Και δε θέλεις να φύγεις ποτέ από εκεί, δε θέλεις να τελειώσει αυτή η αίσθηση,
αυτή η ένωση με το Σύμπαν, με την ίδια σου τη Φύση... νοιώθεις τόσο ωραία, τόσο απίστευτα ωραία..
Κι αυτό φίλοι μου,
...αυτό είναι ευτυχία
Μετά από λίγο μια ευχάριστη αίσθηση σε περιμένει καθώς τα γυμνά σου πόδια χώνονται στη ζεστή άμμο...
Νιώθεις τη θαλπωρή της να αγκαλιάζει όλο σου το κορμί και τον απογευματινό ήλιο να χαϊδεύει το δέρμα σου παίζοντας με τα σύννεφα και να σε προσκαλεί σε ένα τρελό χορό παλλόμενων κυττάρων...
Χαμογελάς και αφήνεσαι στην απίστευτη αυτή αίσθηση...
Ανοίγεις το βιβλίο που έχεις φέρει μαζί σου, το τόσο ταιριαστό με το μέρος που βρίσκεσαι, και διαβάζεις..
Και μαθαίνεις κι ένα μυστικό...
Και θέλεις κι εσύ να βγεις από το περιορισμένο σώμα σου, θέλεις να νιώσεις την αληθινή σου φύση, να ζήσεις τόσο τέλεια όσο ένας άγραφος αριθμός, παντού ταυτόχρονα, πέρα από χώρο και χρόνο..
Βλέπεις τη θάλασσα μπροστά σου να σου χαμογελά, να σε μαγεύει, να στέλνει τα απαλά κύματά της όλο και πιο κοντά, προσκαλώντας και προκαλώντας σε να τη γευτείς..
Πλησιάζεις δειλά-δειλά απολαμβάνοντας το κάθε βήμα, ανατριχιάζοντας ευχάριστα από τη δροσιά της καθώς τα πόδια σου πλατσουρίζουν εκεί που σκάει το κύμα...
Και χώνεσαι μέσα, αφήνοντας το αλμυρό νερό να σε αγκαλιάσει και να σε ηρεμήσει με τη δύναμη που κρύβει μέσα του και τον χρυσό ήλιο να διώξει κάθε σου έγνοια...
Και αφήνεσαι...
Και χαλαρώνεις...
Και νιώθεις την αύρα σου να εξαγνίζεται, την αρνητική ενέργεια που τόσο καιρό δε μπορούσες να απαλλαγείς γιατί είχες χίλια-δυο στο κεφάλι σου ξαφνικά τη νιώθεις να φεύγει από πάνω σου, να την παίρνουν μαζί τους τα κύματα και να χάνεται στο βυθό..
κι εσύ να αδειάζεις, να αδειάζεις, να γίνεσαι ένα με το νερό, ένα με τον ήλιο που αρχίζει να δύει, ένα με το ίδιο σου το Είναι..
Και δε θέλεις να φύγεις ποτέ από εκεί, δε θέλεις να τελειώσει αυτή η αίσθηση,
αυτή η ένωση με το Σύμπαν, με την ίδια σου τη Φύση... νοιώθεις τόσο ωραία, τόσο απίστευτα ωραία..
Κι αυτό φίλοι μου,
...αυτό είναι ευτυχία
Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010
Αχχχ.. επιτέλους διακοπές!
Μετά τα ωραία Τρίκαλα (όπου μόνο διακοπές δεν ήταν, αφού είχαμε στο σπίτι βαψίματα και 7 άτομα δείξαμε την καλλιτεχνία μας επί τρεις ημέρες), πλέον διανύω υπέροχες διακοπές στην όμορφη Λευκάδα. Φωτογραφίες ακόμη δεν έχω βγάλει, αφού πάντα ξεχνάω να πάρω την ψηφιακή μαζί μου, όμως χθες θυμήθηκα η ξανθιά (ναι, πλέον έχω ξανθές ανταύγειες οπότε λίγα με τις ξανθές, εντάαααξειιιι;;; :P) θυμήθηκα λοιπόν ότι έχω και κινητό μαζί μου! Τον ήλιο μπορεί να μην τον πρόλαβα πριν δύσει, μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω φωτογραφίες, έτσι να ζηλέψετε λιγουλάκι ;)
Καλά να περνάτε!!
Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
Μετράμε αντίστροφα... 3 και σήμερα!
Εεεε Εεεε Έεεερχονται!! Οι διακοπές ντε! Από σήμερα αρχίζω και μετράω αντίστροφα, σαν τους φαντάρους ένα πράμα.. 3 και σήμερα.. Τετάρτη, μετά τη δουλειά, την κάνω, επιτέλους! (Βέβαια το εισιτήριό μου ακόμα δεν το έχω βγάλει, απλά έχω κάνει κράτηση, πρέπει να βρω το κουράγιο να πάω σε λίγο μέσα στη ζέστη να το πάρω, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Το θέμα είναι ότι ...εεεε εεεε .. εεεέρχονται! χιχι!
Αφιερωμένο το πολυαγαπημένο τραγουδάκι σε αυτούς που έχουν μείνει στην Αθήνα (εκτός από μένα -και τον athensville που φωτογράφισε τόσο υπέροχα την άδεια πόλη- υπάρχει άραγε κανείς;) και σε όλους τους/τις εορτάζοντες/εορτάζουσες βεβαίως βεβαίως, μαζί με τα Χρόνια μου Πολλά - και είναι πολλοί αυτοί! :)
Αφιερωμένο το πολυαγαπημένο τραγουδάκι σε αυτούς που έχουν μείνει στην Αθήνα (εκτός από μένα -και τον athensville που φωτογράφισε τόσο υπέροχα την άδεια πόλη- υπάρχει άραγε κανείς;) και σε όλους τους/τις εορτάζοντες/εορτάζουσες βεβαίως βεβαίως, μαζί με τα Χρόνια μου Πολλά - και είναι πολλοί αυτοί! :)
Κυριακή 8 Αυγούστου 2010
Απορία άλλου τύπου
Παιδεύομαι και λύση δε μπορώ να βρω! Όχι, δεν είμαι ξανθιά (ακόμη). Ούτε έχω κάτι με τις ξανθές, φυσικά! Απλά τα γνωστά ανέκδοτα, ξέρετε.. Τέλος πάντων, ας μπω στο θέμα.
Στο blogging και στον blogger είμαι καινούρια, και ως καινούρια οφείλετε να δείχνετε κατανόηση σε οποιαδήποτε χαζή ερώτηση κάνω, εντάξειιιιι; Να λοιπόν τι με ταλαιπωρεί και δεν έχω βρει λύση από χθες που το ψάχνω. Υπάρχουν άνθρωποι που με "παρακολουθούν" (και τους/σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!) και ψάχνω τρόπο να διαβάσω κι εγώ τα blog τους.. αλλά δεν! Δε μπορώ να βρω κάπου ένα link ή διευθύνσεις των blog σας. Μερικά nicks παραπέμπουν με link στα προφίλ, αλλά όχι όλα.. έχει να κάνει με τις ρυθμίσεις που έχει κάνει ο καθένας σας, φαντάζομαι. Και ξέρω πως ο blogger δεν είναι social network σαν το facebook για να έχει friend finder, όμως δε θα 'πρεπε κάπου να υπάρχουν αυτά τα links, να μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο που ξέρεις το nick του βρε παιδί μου;;
Τι κάνω λάθος;;; :(
Ζητάω επειγόντως τα φώτα σας!
Στο blogging και στον blogger είμαι καινούρια, και ως καινούρια οφείλετε να δείχνετε κατανόηση σε οποιαδήποτε χαζή ερώτηση κάνω, εντάξειιιιι; Να λοιπόν τι με ταλαιπωρεί και δεν έχω βρει λύση από χθες που το ψάχνω. Υπάρχουν άνθρωποι που με "παρακολουθούν" (και τους/σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!) και ψάχνω τρόπο να διαβάσω κι εγώ τα blog τους.. αλλά δεν! Δε μπορώ να βρω κάπου ένα link ή διευθύνσεις των blog σας. Μερικά nicks παραπέμπουν με link στα προφίλ, αλλά όχι όλα.. έχει να κάνει με τις ρυθμίσεις που έχει κάνει ο καθένας σας, φαντάζομαι. Και ξέρω πως ο blogger δεν είναι social network σαν το facebook για να έχει friend finder, όμως δε θα 'πρεπε κάπου να υπάρχουν αυτά τα links, να μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο που ξέρεις το nick του βρε παιδί μου;;
Τι κάνω λάθος;;; :(
Ζητάω επειγόντως τα φώτα σας!
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Απορία..
Δε θα γράψω πολλά, θα σας κάνω μόνο μια ερώτηση. Είναι κάτι που ανέκαθεν αναρωτιόμουν (χωρίς να έχω καταλήξει ακόμη σε κάποια απάντηση), όμως η απορία ήρθε ξανά στην επιφάνεια μετά από μια συζήτηση που είχα νωρίτερα.
Πιστεύετε πως εμείς ορίζουμε τη ζωή μας; Το μέλλον μας; Πως είναι στο χέρι μας να πετύχουμε οτιδήποτε έχουμε βάλει στο μυαλό μας;
Ή όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος εκεί πάνω γελάει;
Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις απόψεις σας.. όσων δεν έχετε αράξει τις κορμάρες σας σε κάποια παραλία, δηλαδή :)
Πιστεύετε πως εμείς ορίζουμε τη ζωή μας; Το μέλλον μας; Πως είναι στο χέρι μας να πετύχουμε οτιδήποτε έχουμε βάλει στο μυαλό μας;
Ή όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος εκεί πάνω γελάει;
Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις απόψεις σας.. όσων δεν έχετε αράξει τις κορμάρες σας σε κάποια παραλία, δηλαδή :)
Σάββατο 8 Μαΐου 2010
Λευκάδα
Ξέρω, ξέρω, έχω καιρό να γράψω. Διανύω όμως μια περίοδο αρκετά ...τραγική. Ένας ψιλοχαμός στην πρωινή δουλειά, κούραση και σπάσιμο νεύρων, ένας μεγαλύτερος χαμός στην απογευματινή με τα πιτσιρίκια να τα έχει πιάσει η άνοιξη (τα μικρότερα) και οι φουντωμένες ορμόνες (τα μεγαλύτερα) κι εγώ στη μέση να προσπαθώ να βρω ισορροπίες και να δαγκώνομαι να μη ρίξω κανένα χαστούκι όχι μόνο σε αναιδέστατα 8-15χρονα αλλά και σε μαμάδες που το παίζουν θεοί και σου κάνουν υποδείξεις για το πώς θα κάνεις το μάθημά σου με ύφος κατόχου μάστερ στα παιδαγωγικά. Αλλά γι' αυτά θα αφήσω να μιλήσω μιαν άλλη φορά, αν αρχίσω και τα θυμάμαι πάει περίπατο η χαλάρωση του Σαββάτου..
Μόλις σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να περάσω στον υπολογιστή κάποιες φωτογραφίες που είχα στη μηχανή μου από το Πάσχα κι έτσι σκέφτηκα να σας δείξω μερικές από την αγαπημένη μου Λευκάδα. Κάποιοι ξέρετε ότι είμαι από τα Τρίκαλα, αλλά η αδερφή μου αρραβωνιάστηκε Λευκαδίτη κι έτσι προς το παρόν ζει και εργάζεται εκεί. Οπότε κι εγώ έχω ένα μικρό προβληματάκι κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, τίνος χατίρι να πρωτοκάνω. Αυτή τη φορά κατάφερα να κάνω και των δύο, πέρασα 3-4 μέρες στα Τρίκαλα και λίγες παραπάνω στη Λευκάδα (περιττό να σας πω ότι ήθελα κι άλλοοοοοοοοο!)
Φωτογραφίες από το κέντρο της Λευκάδας δεν έχω προς το παρόν γιατί μια μέρα που βγήκα βόλτα ξέχασα να πάρω τη μηχανή μαζί μου, θα βγάλω όμως σίγουρα το καλοκαίρι. Οπότε θα σας δείξω φωτογραφίες που βγάλαμε στο Νυδρί, στους καταρράκτες. Δεν είχα ξαναπάει και κατενθουσιάστηκα, λατρεύω τη φύση και το συγκεκριμένο μέρος (χμμ.. ίσως και ολόκληρη η ορεινή Λευκάδα) μου θυμίζει έντονα το χωριό μου, στα ορεινά Τρίκαλα, μου φέρνει στο μυαλό πολλές παιδικές αναμνήσεις.. Έχω κι από εκεί φωτογραφίες από πέρισυ το καλοκαίρι, αλλά θα τις αφήσω για μία μελλοντική ανάρτηση.
Αρκετά όμως είπα, καιρός να μιλήσουν οι εικόνες από μόνες τους :)
Αυτός είναι ένας μικρός καταρράκτης εκεί που σταματάει ο δρόμος για αυτοκίνητα. Από εκεί και πέρα συνεχίζεις με τα πόδια σε ένα μονοπάτι που περνάει δίπλα από ποτάμι και μικρές χαράδρες.
Το καλοκαίρι θα πάω πιο οργανωμένη κι ελπίζω να μπορέσουμε να πάμε και σε άλλα μέρη, να γνωρίσω καλύτερα αυτό το υπέροχο νησί που συνδυάζει τόσο πετυχημένα βουνό, πολύ πράσινο, και θάλασσα. Το μόνο κακό είναι ότι τους επόμενους μήνες θα έχει και πολλούς τουρίστες, αλλά τι να κάνουμε.. αναγκαίο κακό! Σας αφήνω με ένα ωραίο τραγουδάκι, έτσι να ηρεμήσουν λίγο οι ψυχές μας από τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών..
Μόλις σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να περάσω στον υπολογιστή κάποιες φωτογραφίες που είχα στη μηχανή μου από το Πάσχα κι έτσι σκέφτηκα να σας δείξω μερικές από την αγαπημένη μου Λευκάδα. Κάποιοι ξέρετε ότι είμαι από τα Τρίκαλα, αλλά η αδερφή μου αρραβωνιάστηκε Λευκαδίτη κι έτσι προς το παρόν ζει και εργάζεται εκεί. Οπότε κι εγώ έχω ένα μικρό προβληματάκι κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, τίνος χατίρι να πρωτοκάνω. Αυτή τη φορά κατάφερα να κάνω και των δύο, πέρασα 3-4 μέρες στα Τρίκαλα και λίγες παραπάνω στη Λευκάδα (περιττό να σας πω ότι ήθελα κι άλλοοοοοοοοο!)
Φωτογραφίες από το κέντρο της Λευκάδας δεν έχω προς το παρόν γιατί μια μέρα που βγήκα βόλτα ξέχασα να πάρω τη μηχανή μαζί μου, θα βγάλω όμως σίγουρα το καλοκαίρι. Οπότε θα σας δείξω φωτογραφίες που βγάλαμε στο Νυδρί, στους καταρράκτες. Δεν είχα ξαναπάει και κατενθουσιάστηκα, λατρεύω τη φύση και το συγκεκριμένο μέρος (χμμ.. ίσως και ολόκληρη η ορεινή Λευκάδα) μου θυμίζει έντονα το χωριό μου, στα ορεινά Τρίκαλα, μου φέρνει στο μυαλό πολλές παιδικές αναμνήσεις.. Έχω κι από εκεί φωτογραφίες από πέρισυ το καλοκαίρι, αλλά θα τις αφήσω για μία μελλοντική ανάρτηση.
Αρκετά όμως είπα, καιρός να μιλήσουν οι εικόνες από μόνες τους :)
Αυτός είναι ένας μικρός καταρράκτης εκεί που σταματάει ο δρόμος για αυτοκίνητα. Από εκεί και πέρα συνεχίζεις με τα πόδια σε ένα μονοπάτι που περνάει δίπλα από ποτάμι και μικρές χαράδρες.
Εδώ είναι πριν φτάσουμε στον "μεγάλο" καταρράκτη:
Και να 'τος! Δεν σας θυμίζει "Γαλάζια Λίμνη"σε μικρογραφία;
Το μονοπάτι συνέχιζε, μπορούσες να ανέβεις με τη σκάλα ακόμα ψηλότερα. Δεν το κάναμε όμως, γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο. Την επόμενη φορά θα το τολμήσω!
Και ας κατηφορίσουμε από τα ορεινά στα παραθαλάσσια μέρη.. Άποψη της παραλίας του Άη Γιάννη, όταν πια είχε πέσει το σούρουπο:
Το καλοκαίρι θα πάω πιο οργανωμένη κι ελπίζω να μπορέσουμε να πάμε και σε άλλα μέρη, να γνωρίσω καλύτερα αυτό το υπέροχο νησί που συνδυάζει τόσο πετυχημένα βουνό, πολύ πράσινο, και θάλασσα. Το μόνο κακό είναι ότι τους επόμενους μήνες θα έχει και πολλούς τουρίστες, αλλά τι να κάνουμε.. αναγκαίο κακό! Σας αφήνω με ένα ωραίο τραγουδάκι, έτσι να ηρεμήσουν λίγο οι ψυχές μας από τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών..
Σάββατο 3 Απριλίου 2010
Καλό Πάσχα!
Λείπω από τη "βάση" μου κι έτσι δεν έχω χρόνο να γράψω πολλά και να σας επισκεφτώ στα "σπίτια" σας.. θα το κάνω σίγουρα όταν επιστρέψω.
Θέλω όμως να ευχηθώ σε όλους Χρόνια Πολλά, από τα βάθη της καρδιάς μου. Εύχομαι να έχετε την υγειά σας και τα αγαπημένα σας πρόσωπα κοντά.. αν υπάρχει αυτό, όλα τα υπόλοιπα λύνονται :)
Κυριακή 28 Μαρτίου 2010
Βιβλιοχαλάρωση...
Χθες πέρασα σχεδόν όλη μέρα αραχτή στο κρεβάτι μου, με τον υπέροχο ήλιο να φωτίζει ολόκληρο το δωμάτιο και απαλή μουσική, με ήχους της φύσης που λατρεύω, να ακούγεται στο βάθος. Κι όχι μόνο αυτό, πέρασα τη μέρα μου αγκαλιά με ένα βιβλίο. Δύο, για την ακρίβεια. Είχα κάτι χρόνια να το κάνω αυτό, να αφιερώσω ολόκληρη μέρα στον εαυτό μου και, για να είμαι ειλικρινής, το κατευχαριστήθηκα. Πρόσφατα αγόρασα (πάλι) μπόλικα βιβλία - με πιάνει πού και πού, δέκα-δέκα τα παίρνω, έτσι για να έχω πάντα απόθεμα και πολλές επιλογές σε περίπτωση που, όπως χθες, θέλω να χαθώ στις σελίδες ενός καλού βιβλίου. Δεν ήμουν στη διάθεση να διαβάσω κάτι "βαρύ", οπότε επέλεξα δύο με ιστορίες που θαρρείς είναι βγαλμένες από τη ζωή, σε κάνουν να ταυτίζεσαι μαζί τους και, ίσως, να αναθεωρείς κάποια πράγματα. Αυτό για μένα το έκανε κυρίως το δεύτερο, για το οποίο θα σας μιλήσω παρακάτω.
Το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ήταν το "Τη μέρα που σε γνώρισα", της Λένας Μαντά. Είναι η ιστορία μιας νέας γυναίκας εγκλωβισμένης σε ένα γάμο που της προσφέρει μια καλή ζωή, οικονομική άνεση, ένα παιδί κι έναν σύντροφο που άλλες θα ζήλευαν. Κι όμως, κάτι της λείπει..
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
Μια γυναίκα, κάθε ημέρα η ίδια ιστορία. Χαμένη ευτυχία σε σβησμένα χαμόγελα. Τη μια στιγμή η καρδιά καλπάζει σαν άλογο και την άλλη σταματά και στέκεται να αφουγκραστεί τα βήματα μιας ζωής που χάνεται.
Είναι το όνειρο μπροστά μας και δεν μπορούμε να απλώσουμε το χέρι να τραβήξουμε το πέπλο που χωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό.
...
Η ανυπαρξία δεν υπάρχει. Η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα.
Είναι μια ιστορία που σε παρασύρει, δεν μπορείς εύκολα να αφήσεις από τα χέρια σου αυτό το βιβλίο. Μια ιστορία που σε συγκινεί, που σε κάνει να ταυτίζεσαι κι ας μην έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση αυτής της γυναίκας. Το τέλος όμως δεν το περίμενα, νόμιζα πως άλλη θα ήταν η επιλογή της..
Το δεύτερο ήταν το πολύ πρόσφατο βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα, "Αν δεν υπήρχε αύριο". Αρχικά δεν σας κρύβω πως την περιγραφή τη βρήκα λίγο ..."ξερή". Γρήγορα όμως, μετά τις πρώτες 30-40 σελίδες, πραγματικά με συνεπήρε! Οι χαρακτήρες άρχισαν να συνδέονται μεταξύ τους, η ιστορία να αποκτά νόημα και να γίνεται πιο προσωπική, η ροή να γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα. Δεν μπορούσα να μην το τελειώσω, κυριολεκτικά το "ρούφηξα"!
...
Αυτό το μυστικό όμως, που τους δένει με έναν όρκο σιωπής, τους αναγκάζει να δουν τη ζωή τους με άλλο μάτι και να προσπαθήσουν να βρουν την ευτυχία, ακόμα κι αν γι' αυτούς αλλά και για ολόκληρη τη Γη δεν υπάρχει αύριο...
Πολλές φορές δεν χρειάζεται να διαβάσεις το βαρύ, φιλοσοφημένο βιβλίο για να σε βάλει σε σκέψεις. Ακόμα και ιστορίες σαν τις παραπάνω μπορούν να σε κάνουν να αναρωτηθείς τι θα έκανες εσύ αν ήξερες πως δεν σου μένει πολύς χρόνος και πως τώρα είναι η ευκαιρία σου να κάνεις όλα όσα δεν έκανες.. και να βρεις την ευτυχία. Πόσο μάλλον όταν η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα...
ΥΓ: Αυτό το "πόσο" αρχικά το είχα γράψει ως "πόσω".. πριν κλείσω όμως την ανάρτηση, θέλησα να το ελέγξω αν όντως είναι σωστό, το βλέπω συνέχεια γύρω μου με ωμέγα και το είχα υιοθετήσει κι εγώ κι ας με ξένιζε στην αρχή. Τελικά το σωστό είναι "πόσο" !
Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
Μια γυναίκα, κάθε ημέρα η ίδια ιστορία. Χαμένη ευτυχία σε σβησμένα χαμόγελα. Τη μια στιγμή η καρδιά καλπάζει σαν άλογο και την άλλη σταματά και στέκεται να αφουγκραστεί τα βήματα μιας ζωής που χάνεται.
Είναι το όνειρο μπροστά μας και δεν μπορούμε να απλώσουμε το χέρι να τραβήξουμε το πέπλο που χωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό.
...
Η ανυπαρξία δεν υπάρχει. Η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα.
Είναι μια ιστορία που σε παρασύρει, δεν μπορείς εύκολα να αφήσεις από τα χέρια σου αυτό το βιβλίο. Μια ιστορία που σε συγκινεί, που σε κάνει να ταυτίζεσαι κι ας μην έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση αυτής της γυναίκας. Το τέλος όμως δεν το περίμενα, νόμιζα πως άλλη θα ήταν η επιλογή της..
...
Αυτό το μυστικό όμως, που τους δένει με έναν όρκο σιωπής, τους αναγκάζει να δουν τη ζωή τους με άλλο μάτι και να προσπαθήσουν να βρουν την ευτυχία, ακόμα κι αν γι' αυτούς αλλά και για ολόκληρη τη Γη δεν υπάρχει αύριο...
Πολλές φορές δεν χρειάζεται να διαβάσεις το βαρύ, φιλοσοφημένο βιβλίο για να σε βάλει σε σκέψεις. Ακόμα και ιστορίες σαν τις παραπάνω μπορούν να σε κάνουν να αναρωτηθείς τι θα έκανες εσύ αν ήξερες πως δεν σου μένει πολύς χρόνος και πως τώρα είναι η ευκαιρία σου να κάνεις όλα όσα δεν έκανες.. και να βρεις την ευτυχία. Πόσο μάλλον όταν η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα...
ΥΓ: Αυτό το "πόσο" αρχικά το είχα γράψει ως "πόσω".. πριν κλείσω όμως την ανάρτηση, θέλησα να το ελέγξω αν όντως είναι σωστό, το βλέπω συνέχεια γύρω μου με ωμέγα και το είχα υιοθετήσει κι εγώ κι ας με ξένιζε στην αρχή. Τελικά το σωστό είναι "πόσο" !
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
Με τίτλο
Αν η προηγούμενη ανάρτηση ήταν "χωρίς τίτλο", αυτή είναι "με τίτλο". Ποιός είναι ο τίτλος, θα μου πείτε; Κανένας και όλοι. Τι τίτλο αλήθεια μπορείς να βάλεις όταν γίνεται ένα μπαμ, μια στροφή 180 μοιρών και παίρνεις (σημαντικές ή μη) αποφάσεις για τη ζωή σου; Άλλωστε, αν βάλεις τίτλο, έχεις και την ηθική υποχρέωση να τον τηρήσεις.. κι εγώ δεν είμαι σε τέτοια φάση. Ναι, θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, ναι, δεσμεύομαι να μην πέσω πάλι στις ίδιες παγίδες, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν εξαρτάται πάντα από σένα, πολλές φορές οι συγκυρίες σου παίζουν χοντρό παιχνίδι. Γι' αυτό και δεν βάζω τίτλο, για να μη νιώθω τύψεις μετά αν δεν τα τηρήσω όλα αυτά ;)
Το θέμα είναι όμως πως, μετά από ένα γερό ταρακούνημα, κι έχοντας φτάσει στα όριά μου, νοιώθω έτοιμη να την κάνω την στροφή. Θέλεις ο λαμπερός ήλιος που είχαμε σήμερα; Θέλεις το ότι ξημέρωσε μια καινούρια μέρα; Θέλεις τα όρια που λέγαμε; Το είδα αλλιώς το πράγμα και πολύ το χαίρομαι - συνήθως μου παίρνει πολύ παραπάνω. Ελπίζω η -όσο γίνεται- καλή διάθεση που έχω να κρατήσει, αλλά κι αν δεν κρατήσει, χαίρομαι το "τώρα" που υπάρχει :)
Αισιόδοξο κομματάκι, έτσι επειδή τα σύννεφα αρχίζουν σιγά-σιγά και διαλύονται..
Το θέμα είναι όμως πως, μετά από ένα γερό ταρακούνημα, κι έχοντας φτάσει στα όριά μου, νοιώθω έτοιμη να την κάνω την στροφή. Θέλεις ο λαμπερός ήλιος που είχαμε σήμερα; Θέλεις το ότι ξημέρωσε μια καινούρια μέρα; Θέλεις τα όρια που λέγαμε; Το είδα αλλιώς το πράγμα και πολύ το χαίρομαι - συνήθως μου παίρνει πολύ παραπάνω. Ελπίζω η -όσο γίνεται- καλή διάθεση που έχω να κρατήσει, αλλά κι αν δεν κρατήσει, χαίρομαι το "τώρα" που υπάρχει :)
Αισιόδοξο κομματάκι, έτσι επειδή τα σύννεφα αρχίζουν σιγά-σιγά και διαλύονται..
Χωρίς τίτλο
Τι σας έλεγα για τις φάλτσες νότες;
Ε, είναι μια από αυτές τις περιόδους. Που σου έρχονται φάλτσες νότες από παντού, μερικές μάλιστα έχουν τόσο αιχμηρά βέλη που σε κάνουν να αιμορραγείς για καιρό. Και οκ, η πληγή κάποια στιγμή επουλώνεται.. το σημάδι όμως που αφήνει πίσω, στην ψυχή σου, αυτό πότε και πώς στο καλό επουλώνεται; Και πόσα σημάδια μπορεί να αντέξει άραγε μια ψυχή; Ναι, είμαι στις μαύρες μου, δεν κάνετε λάθος. Κακώς ίσως που τα λέω έτσι.. "δημοσίως"... αλλά μου είπαν πως τα μπλογκ είναι σαν την ψυχανάλυση..
Λέτε να βοηθήσει και να τον γλυτώσω τον ψυχολόγο τελικά;
Ή αυτός να γλυτώσει από μένα, όπως το πάρει κανείς...
Ας ακούσουμε κάτι, έτσι να ελαφρύνουμε το κλίμα (λέμε τώρα...)
Ε, είναι μια από αυτές τις περιόδους. Που σου έρχονται φάλτσες νότες από παντού, μερικές μάλιστα έχουν τόσο αιχμηρά βέλη που σε κάνουν να αιμορραγείς για καιρό. Και οκ, η πληγή κάποια στιγμή επουλώνεται.. το σημάδι όμως που αφήνει πίσω, στην ψυχή σου, αυτό πότε και πώς στο καλό επουλώνεται; Και πόσα σημάδια μπορεί να αντέξει άραγε μια ψυχή; Ναι, είμαι στις μαύρες μου, δεν κάνετε λάθος. Κακώς ίσως που τα λέω έτσι.. "δημοσίως"... αλλά μου είπαν πως τα μπλογκ είναι σαν την ψυχανάλυση..
Λέτε να βοηθήσει και να τον γλυτώσω τον ψυχολόγο τελικά;
Ή αυτός να γλυτώσει από μένα, όπως το πάρει κανείς...
Ας ακούσουμε κάτι, έτσι να ελαφρύνουμε το κλίμα (λέμε τώρα...)
Τρίτη 23 Μαρτίου 2010
Φάλτσες νότες
Δεν ξέρω γιατί πρωτοδιάλεξα αυτό τον τίτλο. Έμπνευση της στιγμής, μάλλον. Ή ίσως γιατί πολλές φορές στη ζωή μου νιώθω να βάλλομαι από ..φάλτσες νότες. Πράγματα που φαίνεται να μην κολλάνε πουθενά. Πράγματα που σε κάνουν να μένεις άναυδος και να λες "χμμ.. ναι, ε;". Πράγματα που, εκεί που έλεγες πως όλα πάνε καλά, κάνουν ένα "μπαμ" και φέρνουν τη ζωή σου τα πάνω κάτω. Κι εσύ μένεις να κοιτάζεις τις εξελίξεις μην έχοντας πια τι να πεις..
Αυτό το blog γεννήθηκε πριν ..χμμ, πάνε κιόλας δυόμισι χρόνια; Γεννήθηκε μετά από "πίεση" της φίλης μου της Μαριλένας "άντε καλέεεε, πότε θα κάνεις κι εσύ blog να τα λέμε κι από εκεί;;;". Γεννήθηκε κι έμεινε.... στα γεννοφάσκια. Ακόμη να μεγαλώσει. Μεγάλη άρνηση μιλάμε. Ούτε μια ανάρτηση μέσα σ' αυτά τα δυόμισι χρόνια. Τότε έλεγα πως ήταν λόγω έλειψης χρόνου. Τώρα λέω πως απλά δεν είχε έρθει η ώρα του. Να μου πείτε, τώρα ήρθε; Δεν ξέρω, θα δείξει. Αυτό που ξέρω είναι ότι σ' αυτή τη φάση της ζωής μου έχω ανάγκη από κάτι καινούριο να καταπιαστώ, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα με τα οποία καταπιάνομαι.
Ας σταματήσουν κάπου εδώ λοιπόν τα λόγια, κι ας πάρουν σειρά οι νότες, φάλτσες και μη...
Καλώς με :)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)