Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ήρθε κι ο Αύγουστος...

Αυτό το καλοκαίρι κοντεύει να περάσει κι εγώ δεν έχω καταλάβει τίποτα. Ο Ιούνιος εξανεμίστηκε με μαθήματα και με εξετάσεις των "παιδιών" μου, μετά με εξετάσεις δικές μου στο πανεπιστήμιο και αναμονή των αποτελεσμάτων και να 'σου, μπήκε ο Ιούλιος χωρίς να το πολυκαταλάβω. Ο οποίος έφερε τόσες ανατροπές που με έβγαλε εντελώς έξω απ' τα νερά μου, αλλού πατούσα κι αλλού βρισκόμουν ένα πράμα.. πότε από ευτυχία και πότε από το εντελώς αντίθετο.. μην τα ξαναλέμε.. Έχασα ολόκληρες μέρες κοιτάζοντας το κενό, αρνούμενη να σκεφτώ το οτιδήποτε ή να αφήσω το(ν) οτι(οποιο)δήποτε να με βγάλει απ' αυτή την κατάσταση. Να φανταστείς έχω υποσχεθεί σε φίλη κολλητή να της τηλεφωνήσω μόλις συνέλθω κι ακόμα δεν το έχω σηκώσει το ρημάδι. Ξέρω πως θα θέλει να μάθει τα πάντα και αρνούμαι πεισματικά να ξαναζήσω τον εφιάλτη. Ουφ. Αλλάζω θέμα.

Προχθές βγήκαν τα αποτελέσματα των μαθητών μου, πέρασαν και οι τέσσερις.. και μάλλον αυτό ήταν που με έφερε λίγο στα σύγκαλά μου, ήρθε στο μυαλό μου κι εγκαταστάθηκε η φράση "ξύπνα ρε ηλίθια, η ζωή συνεχίζεται". Και προσπαθώ. Να τη συνεχίσω. Αυτό το σ/κ πέρασε ήρεμα, ευχάριστα θα έλεγα. Υπήρξαν άνθρωποι, έστω και διαδικτυακά, με τους οποίους αντάλλαξα πέντε κουβέντες, αστειεύτηκα, γέλασα, ξεχάστηκα. Και τους ευχαριστώ γι' αυτό. Έφτασα σε σημείο να μιλάω πολύ. Ποιός; Εγώ. Πάντα εξαρτάται βέβαια κι από το συνομιλητή σου. Πέρα από αυτό δεν έκανα τίποτα άλλο απολύτως. Ούτε δουλειές στο σπίτι όπως έλεγα, ούτε εκκρεμότητες που συνεχίζουν να υπάρχουν, ούτε προετοιμασία για το ιδιαίτερο που αρχίζω μέσα στην εβδομάδα, μιας και θα βάλω καινούρια βιβλία και το επίπεδο είναι το ανώτατο και πρέπει αύριο κιόλας να ξεκινήσω την προετοιμασία μου και την αναζήτηση/συγγραφή έξτρα υλικού. Αντιθέτως κοιμόμουν, ξυπνούσα, έφτιαχνα καφέ, έλιωνα στη βεράντα με το λάπτοπ, διάβασα και διάφορα μπλογκς, σταμάτησα να παρακολουθώ κάποια άλλα που δε με ενδιέφεραν πια, δε μαγείρευα αλλά έτρωγα ό,τι σαβούρα υπήρχε μπροστά μου (τσιμπολογούσα είναι η αλήθεια, με τέτοια ζέστη πώς να φας πολύ; οπότε δεν έχω και πολλές τύψεις), ξανακοιμόμουν και φτου κι απ' την αρχή. Μάλλον το είχα ανάγκη αυτό, να επανασυναρμολογηθώ λίγο, να μαζέψω τα κομμάτια μου. Από βδομάδα βέβαια με περιμένει τρέξιμο. Οι δουλειές στο σπίτι και η γενική καθαριότητα που πρέπει επιτέλους να γίνει, θα πρέπει να πάω να ψωνίσω ρούχα και παπούτσια για το γάμο της αδερφής μου που θα γίνει αρχές Σεπτέμβρη (μάλλον το μόνο ευχάριστο νέο σε όλο το καλοκαίρι μου.. άντε και τα αποτελέσματα όλων των παραπάνω εξετάσεων), θα πρέπει να πάω να μοιράσω κάποια προσκλητήρια πριν όλοι φύγουν για διακοπές (αν δεν έφυγαν κιόλας).. χμμ.. σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που αυτή τη στιγμή ξεχνάω. Έχω κάνει ολόκληρη λίστα να φανταστείς, κάπου την έχω παρατημένη. Α, να πάω κι απ' τα ΙΚΕΑ να πάρω μερικά πραγματάκια και μικροεπιπλάκια να ανανεωθώ και να αλλάξω τη θέση των επίπλων στο σπίτι μου, το γραφείο θα το κάνω καθιστικό και το καθιστικό γραφείο, ίσως θα πρέπει και να βάψω κιόλας αλλά θα δείξει, τη χρειάζομαι τόσο αυτή την ανανέωση και πάντα αλλάζοντας τα έπιπλα την πετυχαίνω. Και θα πρέπει να καθαρίσω και την πίσω βεράντα όταν μεγαλώσουν τα περιστεράκια που μόλις χθες πήρα είδηση ότι είχαν γεννηθεί εκεί, μιας και ξύπνησα αργότερα απ' ότι τις καθημερινές - ή μάλλον με ξύπνησαν με τα τσιρ-τσιρ τους όταν τα τάιζε η μαμά περιστέρα. Μου έκαναν μια βεράντα μην πω πώς, αλλά χαλάλι τους, ψυχούλες είναι κι αυτά. Τους έριξα και κάτι κρουασανάκια που είχαν ξεμείνει από τη σαβουροφαγία και μετά από 10 λεπτά δεν υπήρχε τίποτα. Θα τα ταίζω καθημερινά, αν και πάντα υπάρχει ο φόβος να μου εγκατασταθούν μόνιμα μιας και θα έχουν τροφή. Θα δείξει. Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν λίγες ώρες πριν μπει ο Αύγουστος. Ένας Αύγουστος που μου αφήνει λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν φύγω - επιτέλους - για διακοπές λίγων ημερών και μετά στα πάτρια εδάφη για το γάμο. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως δε μπορέσω να τους πείσω ότι είμαι μια χαρά (χεχ..). Και δε θα είναι ευχάριστο συνεχώς να υποκρίνομαι ή να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Με τρομάζει το να πρέπει να χαμογελώ ενώ δεν το νιώθω.  Ξέρω όμως ότι, τουλάχιστον η αδερφή μου που είναι και η άμεση ενδιαφερόμενη, το καταλαβαίνει αυτό, με ξέρει καλά και με αγαπά πολύ για να μου ζητήσει να γίνω κάποια που αυτή τη στιγμή δεν είμαι.

Ας ακούσουμε κάτι να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Να σας ευχηθώ, σε όσους έχουν μείνει πίσω και το δούνε, καλό μήνα και πολλά χαμόγελα. Όσο μπορούμε πιο πολλά.

Πάω να ψήσω ψάρι και να βράσω και μια σαλάτα κουνουπιδο-μπρόκολου μπας κι έρθω στα ίσα μου. Ουφ.



Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Αγώνες Πείνας

Μη σας παραπλανεί ο τίτλος, είναι τίτλος βιβλίου και τίποτε άλλο. Τις τελευταίες μέρες, που μου συμβαίνουν τόσα πολλά, είχα ανάγκη να απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι άλλο, κάτι που θα με απορροφούσε.. και η ιδανική λύση ήταν ένα βιβλίο. Κι τελικά όχι ένα, αλλά τριλογία. Μετά από προτροπή μιας συναδέλφου που είχε κατενθουσιαστεί με το συγκεκριμένο, αποφάσισα να το αγοράσω.. και από τη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου, το ρούφηξα μέσα σε λίγες ώρες. Είναι από τα βιβλία που σε καθηλώνουν τόσο που δε μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις. Αφού, να φανταστείτε, το διάβασα Σάββατο βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, Κυριακή παρήγγειλα και τα υπόλοιπα δύο της τριλογίας και μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι που ήρθαν, κόντευα να φάω τα νύχια μου! Περιττό να σας πω ότι τελείωσα και τα άλλα δύο σε μιάμιση μέρα.
Λίγα λόγια από την περίληψη για να πάρετε μια ιδέα:

Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, μια λαμπερή πρωτεύουσα, η Κάπιτολ, που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες Περιοχές. Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατάει τις Περιοχές υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντας τις να στέλνουν από ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ ετών για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση. Νικητής μπορεί να είναι μόνο ένας: ο μοναδικός επιζών. 
Για τη δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει με τη μητέρα της και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δε διαφέρει και πολύ από θανατική καταδίκη. Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο - και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για αυτή. Χωρίς να το επιδιώκει, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και τη ζωή με την αγάπη.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το βιβλίο. Πλοκή γρήγορη που σε καθηλώνει, πολλές ανατροπές, ηθικά διλήμματα, πολύ καλές περιγραφές και αλληγορίες που μοιάζουν τόσο με τον κόσμο που ζούμε (προσέξατε τα ονόματα; Πάνεμ.. Κάπιτολ.. γκουχ γκουχ). Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο! Και το τρίτο κλείνει πολύ ωραία την όλη ιστορία, χωρίς να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες για ρομαντικές καταστάσεις, όπως εύκολα θα μπορούσε να κάνει, καθιστώντας το πιο δημοφιλές. Αντίθετα, τελειώνει με πόνο, με απώλειες και με τη συνείδηση ότι κάποια πράγματα απλά δε μπορείς να τα ξεπεράσεις παρά να μάθεις να ζεις μαζί τους...

Σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Κι έχω διαβάσει πολλά.

Βιβλίο 1: Αγώνες Πείνας 
Βιβλίο 2: Φωτιά
Βιβλίο 3: Κοτσυφόκισσα

Όλα από τη Suzanne Collins, εκδόσεις Πλατύπους.

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Προδοσία

Είμαι σίγουρη πως είναι αναπόφευκτο όλοι οι άνθρωποι να νοιώσουν προδοσία αργά ή γρήγορα στη ζωή τους. Εμένα μου ήρθε σχετικά αργά, στα σχεδόν 34 μου χρόνια, ήρθε όμως τόσο ξαφνικά που ακόμα ώρες-ώρες νομίζω πως είναι απλά ένα κακόγουστο όνειρο και πως όπου να 'ναι θα ξυπνήσω. Αλλά όσο κι αν θέλω να το αγνοήσω, είναι αλήθεια. Και είναι προδοσία με Π κεφαλαίο. ΄Ηρθε από έναν άνθρωπο που εμπιστεύτηκα, που αγάπησα, που έβαλα στη ζωή μου, στο κορμί μου, στο σπίτι μου, στο είναι μου όλο.  'Εναν άνθρωπο για τον οποίο από την πρώτη στιγμή (πάνε σχεδόν 5 χρόνια από τότε) ένοιωσα πως μπορώ να ζήσω μαζί του, να μοιραστώ μαζί του τον ίδιο χώρο, χρόνο, όνειρα και οικογένεια - και για μια σκορπίνα σαν και μένα με έντονο το αίσθημα της ατομικότητας, της μοναχικότητας και του προσωπικού χώρου, αυτό ήταν ένα μεγάλο και πρωτόγνωρο συναίσθημα. Προδοσία δεν είχα νοιώσει ποτέ πριν. Απογοήτευση; Ναι. Πληγωμένη; Ναι, το ένοιωσα κι αυτό πολλές φορές. Θυμό; Αγανάκτηση; Ναι. Μίσος όχι. Και το κακό είναι πως ούτε τώρα μπορώ να νοιώσω μίσος, παρά το μέγεθος της προδοσίας, παρά τα τόσα ψέματα από έναν άνθρωπο που ορκιζόταν στα ίδια του τα παιδιά πως δε θα μου πει ψέματα ποτέ. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τελικά και να μην υπάρχουν καθόλου παιδιά οπότε κι ο συγκεκριμένος όρκος όντως να ήταν εντελώς στο βρόντο. Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω και τι όχι. Τι ήταν αλήθεια και τι όχι. Εξάλλου, όταν ξέρεις πως ειπώθηκαν ψέματα για σχετικά μικρά πράγματα, αρχίζεις και αμφισβητείς και τα πιο σημαντικά. Η λογική μου, ή μάλλον το ένστικτό μου μού έλεγε όλα αυτά τα χρόνια να μείνω μακριά, γι' αυτό άλλωστε και ήταν μια από αυτές τις σχέσεις που μια χαλάνε και μια ξαναγεννιούνται. Το ένστικτο καλά μου τα έλεγε, αλλά η καρδιά, αχ αυτή η άτιμη, είχε τη δική της γνώμη - κι ακόμη έχει. (Άλλωστε, από πότε η αγάπη ακολουθεί τη λογική;) Και το θέμα είναι πως δεν είχα συνειδητοποιήσει αυτή την αγάπη μέχρι πριν από λίγες ημέρες, πίστευα πως ήταν άλλα πράγματα, μίγμα άλλων συναισθημάτων, γι' αυτό και μου ήταν πιο εύκολο στο παρελθόν να βάζω τέλος, έστω και προσωρινό. Αλλά δεν έχω πια αμφιβολία για το τι είναι το συναίσθημα που ένοιωσα, και νοιώθω, το τελευταίο διάστημα. Όσο παράλογο κι αν είναι αυτό αφού ήξερα πως κάτι δε μου κολλούσε, όσο τρελό. Όσο μεγάλο κι αν είναι το κενό που άφησε πίσω, όσο απότομα κι αν ράγισε, όσο βίαια κι αν αποσπάστηκε ένα κομμάτι της καρδιάς, της ίδιας της ψυχής, αφήνοντας πίσω άκρες μυτερές που μόνο να πας να τις πλησιάσεις σε ματώνουν. Και το σφίξιμο στο στέρνο που με πιάνει κάθε φορά που λυπάμαι για κάτι, πλέον έχει γίνει δυνατότερο και μόνιμο. Εντάξει, το ξέρω πως κάποια στιγμή θα γιάνω. Αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ και να ελπίσω στο μέλλον όταν στο παρόν η απουσία είναι τόσο έντονη, όταν ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του κι αισθάνομαι τόσο πραγματική την αγκαλιά του, παρόλο που ταυτόχρονα μου λέω να τον μισήσω για όλα αυτά, μου λέω πως δε μου άξιζε και πως αντικειμενικά δεν ήταν για μένα, όλοι το έβλεπαν αλλά εγώ τυφλή, τυφλή και καλοπροαίρετη όπως πάντα που πίστεψα πως όντως είχε αλλάξει. Αλλά ναι, οι άνθρωποι πολύ σπάνια αλλάζουν. Κι εγώ ήμουν ηλίθια που πίστεψα πως είχα πέσει στην εξαίρεση. Ευτυχώς που ο εγωισμός μου, η αξιοπρέπειά μου και το αίσθημα της επιβίωσης είναι αρκετά ισχυρά για να αποφασίσω να μην πισωγυρίσω, όχι αυτή τη φορά. Του είχα πει πως μπορώ να συγχωρήσω πολλά, να ανεχτώ και να δεχτώ ακόμα περισσότερα, αλλά το ψέμα ποτέ. Και το ένστικτό μου μού το έλεγε τόσο καιρό πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά μάλλον χρειαζόμουν τις χειροπιαστές αποδείξεις που πλέον έχω για να μπορέσω να βάλω ένα οριστικό τέλος. Το οριστικό τέλος στην αγάπη μου ανάθεμα κι αν ξέρω πώς να βάλω..

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

:)

Καλημέραααα! Να μου πείτε, τι καλημέρα, καλησπέρα είναι, τεμπελχανού και υπναρού Ειρήνη. Ναι, θα σας πω, τυπικά απόγευμα είναι πλέον, αλλά έλα μου που εμένα με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα 13:12 σήμερα! Ε, μου έλειπε ύπνος προφανώς, μετά την τόσο αγχώδη και άυπνη εβδομάδα. Κι επειδή λόγω ακριβώς αυτού του άγχους είχα αυτό το παραλήρημα τις προάλλες και όσοι το διαβάσατε μάλλον αναθεματίσατε την ώρα και τη στιγμή (χαχα), είπα να γράψω ένα χαρούμενο ποστάκι μπας κι εξευμενίσω τα πνεύματα και με συγχωρήσετε (*grin*) και συνεχίσετε να έρχεστε και δε χάσω τους  λίγους αναγνώστες που έχω, χιχι.. φτάνει που κι εγώ η ίδια γράφω τόσο αραιά εδώ μέσα, μη μείνω και μονάχη μου, δε λέει...

Θα σας βάλω και τραγουδάκι βρε, άντε, είδατε τι καλή που είμαι; :P

Είχα κάτι χρόνια να το ακούσω, ίσως γιατί μου θύμιζε μια άσχημη κατάσταση - τώρα, το ότι μου ήρθε στο μυαλό και το ακούω χωρίς ..επακόλουθα, σημαίνει ότι το ξεπέρασα εκείνο το κομμάτι του παρελθόντος; Χμμ.. μάλλον, έτσι νομίζω ότι είναι :)

Τι άλλο ήθελα να σας πω; Α! Ξέρω ότι είναι μικρή η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος/κάποια να μου απαντήσει, αλλά ψάχνω να βρω ιδέες για βιβλίο ευχών γάμου και ευχαριστήριες κάρτες, πάλι γάμου, που θα δοθούν στον κάθε καλεσμένο δηλαδή. Μήπως έχετε κανένα site να μου προτείνετε, όπως επίσης και πού μπορώ να βρω υλικά για το βιβλίο ευχών, μιας και σκέφτομαι να το κάνω μόνη μου; Από scrapbooking δεν ξέρω, αλλά έχω καλλιτεχνική φύση και τα χέρια μου πιάνουν, οπότε κάτι θα κάνω πιστεύω ;)

Αυτά. Σας εύχομαι να έχετε μια υπέροχη Κυριακή! :)


ΥΓ: Ναι, πλέον είμαι καλά. Δέχτηκα την τρίτη και φαρμακερή αρνητική απάντηση κι αποφάσισα το συγκεκριμένο να μην το κυνηγήσω άλλο - όπως μου είπε και μια φίλη προχθές "Όσο πιο πολύ το κυνηγάς, τόσο σου γλιστράει σα λαγός, δεν το βλέπεις;" και συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο. Το διαγράφω λοιπόν αυτό από τη λίστα μου και θέτω νέο στόχο. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση όταν πήρα αυτή την απόφαση. Αυτό που με κατέβαλλε, τελικά, ήταν αυτή η αίσθηση του να αιωρούμαι σε ένα τεντωμένο σχοινί, μην πηγαίνοντας ούτε μπροστά ούτε πίσω. Τώρα λοιπόν πήγα πίσω, ηρέμησα που βρέθηκα σε στέρεο περιβάλλον και κοιτάζω με προσμονή το επόμενο τεντωμένο σχοινί στο οποίο αποφάσισα να ανέβω.. όσο σ' αυτό θα πηγαίνω μπροστά, έστω και με μικρά βηματάκια, μια χαρά θα είμαι ;) Φιλώ σας!