Και ναι, το μυστήριο λύθηκε. Αναρωτιόμουν σήμερα, τις πρώτες πρωινές ώρες, γιατί χαμογελάω πολύ τις τελευταίες μέρες. Η απάντηση ήρθε ουρανοκατέβατη, συγκεκριμένα από τους από πάνω μου. Μη γελάτε. 3+ το μεσημέρι που λέτε, ξαφνικά ακούω κιθάρα και κάποιους να τραγουδάνε. Ε, τηλεόραση θα είναι, λέω. Αμ δε. Οι από πάνω ήταν, μαζεύτηκαν μεγάλη παρέα, πήραν και κιθαρίτσα και το έριξαν στο κρασί και το τραγούδι. Μια να ακούω το "άστα τα μαλλάκια σου", μια το "ρωμιός αγάπησε ρωμιά", μετα το "αχ ελλάδα σ' αγαπώ", μετά πολλά πολλά άλλα και στο τέλος κλείσιμο με το Amore Mio. Ζωή γαμάτη, σου λέω.
Αυτά είναι. Μας ψέκασαν ομαδικώς στην πολυκατοικία. Γι' αυτό κι εμένα το χαμόγελο τείνει να γίνει μόνιμο. Αλλά από το να είμαστε μουτζούφληδες, καλύτερα να τραγουδάμε και να το ρίχνουμε έξω. Σωστά; Σωστά :)
Μου ήρθε ξαφνικά, σα σκέψη, ότι τις τελευταίες μέρες χαμογελάω πολύ. Μη με ρωτήσετε γιατί, δεν έχω ιδέα. Ούτε και κάποιο εμφανή λόγο - ίσα ίσα, έχω πολλούς λόγους να μην είναι το χαμόγελο η πρώτη μου επιλογή. Τα οικονομικά θες; Τα μαθήματα που φέτος σχεδόν δεν υπάρχουν λόγω της κρίσης; Η όλη κατάσταση που ζούμε όλοι μας; Το ότι δεν ακούω τίποτα ευχάριστο πια γύρω μου; Και στα πιο προσωπικά, το ότι έπαψαν να μου μιλάνε δύο άτομα για τα οποία έγραψα παλιότερα (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας για τους οποίους ουσιαστικά δεν ευθύνομαι όμως); Παρένθεση πάνω σ' αυτό, στην παλιά Ειρήνη θα ξυπνούσε ο σκορπιός μέσα της και θα επέμενε, πεισματικά, γαϊδουρινά, μέχρι ορίων. Τώρα απλά έκανε την παρουσία της αισθητή μία φορά κι από εκεί και πέρα το άφησε να κυλήσει. Κι αν δεν ξανακυλήσει πίσω, αυτοί θα χάσουν - το τι έχω να δώσω σαν άνθρωπος πάνω απ' όλα. Κλείνει η παρένθεση. (Α, παρεπιμπτόντως, είμαι περήφανη γι' αυτή μου την εξέλιξη κι ας υπάρχει κίνδυνος να με αποκαλέσετε ψωνάρα, θέλει κότσια να αλλάξεις τόσο και το ξέρουμε όλοι - κι εγώ έχω αλλάξει πάρα πολύ). Κλείσιμο όλων των παρενθέσεων και προχωράω. Τι έλεγα; Α. Για τα χαμόγελα. Ναι, λόγο ιδιαίτερο δεν έχω, αλλά παρόλα αυτά νοιώθω μια ευφορία (και της εφορίας την επίδραση ένοιωσα αλλά ας μη θίξουμε το θέμα καλύτερα). Ήθελα βροχή χθες και προχθές, αλλά τελικά ο ήλιος μάλλον μου έκανε καλό. Κι ενώ προχθές ήρθε εκ νέου αρνητική απάντηση στην μετάταξη που (νόμιμα και δικαιωματικά) διεκδικούσα, με πιάνει ένα γέλιο.. άλλο να σας λέω κι άλλο να το βλέπετε. Σπαστικό. (Κι όχι, δεν είχα πιει τίποτα, εξυπνάκηδες). Και λέω από μέσα μου "δεν παει να $^%$^%*$%, αρκετά ασχολήθηκα, θα το πάρω απόφαση να μείνω εδώ και να προχωρήσω τη ζωή μου που την έβαλα στον πάγο με όλα αυτά". Βέβαια χθες τέθηκε πάλι δίλημμα. Εργασιακό. Και σοβαρό. Μα καλά, τι ιστορία μου αμαρτία μου είν' τούτο, τα πάντα να μου 'ρχονται δυο-δυο; Μια στο θέμα της δουλειάς, μια στους άντρες (εκεί να δεις χαχα), μια σε οποιοδήποτε μικρό θεματάκι προκύψει, πάντα δυο-δυο σας λέω. Δοκιμάζομαι. Αχταρμάς. Κι άντε να βγάλεις άκρη. Αλλά δε μπορεί, κάποιο νόημα θα έχει όλο αυτό. Οπότε αποφάσισα πλέον να δίνω σημασία εξίσου και στις δύο επιλογές, γιατί να πρέπει οπωσδήποτε να πάρω μια απόφαση εδώ και τώρα; Ποιός το λέει; (Εξαίρεση θα αποτελέσουν οι άντρες αν μου ξανατύχει κάτι τέτοιο μελλοντικά, ποτέ δεν παίζω σε διπλό ταμπλό, ούτε με τα συναισθήματα κάποιου). (Πολλές παρενθέσεις δεν ανοίγω σήμερα; Πφφφ). Κι επίσης, εκτός από τις παρενθέσεις, έχω ξεφύγει πολύ από το αρχικό θέμα.. Εχμ. Το οποίο ήταν...; Α, τα χαμόγελα. Ε ναι, δεν είμαι και πολύ του χαμόγελου εγώ, δηλαδή χαμογελώ από μέσα μου κι όχι τόσο πολύ απέξω μου (άλλο ένα κάτι που πρέπει να αλλάξω), αλλά αυτή τη φορά με ξαφνιάζω. Τόσο που με τσιμπάω να δω μήπως με πήρε ο ύπνος βρε παιδί μου και χαμογελάω γιατί ονειρεύομαι θάλασσες και ηλιοβασιλέματα και βότσαλα και παφλασμό κυμάτων και μια παρουσία δίπλα που όλα αυτά τα κάνει πιο μαγικά... Επ. Δεν ονειρεύομαι. Όχι κοιμώμενη τουλάχιστον. Αυτή είναι μια σκηνή απ' το μέλλον κι όχι ένα όνειρο του παρόντος.
Άρα; Τι στο καλό συμβαίνει με μένα;
Έχω μια μικρούλα ιδέα τελικά.. αλλά θέλω να με ξεψαχνίσω περισσότερο.
Καληνύχτα σας... ή καλημέρα σας, όπως το πάρει κανείς.
Με Shine.
Και έξω μας και μέσα μας.
Οι άνθρωποι είναι δειλοί. Μπορείς να τους πεις και κότες, αλλά τι σου φταίνε τα δύστυχα τα δίποδα; Δειλιάζουν να πουν την αλήθεια, δειλιάζουν να σταθούν απέναντί σου και να σου πουν σταράτα τι και γιατί συμβαίνει. Δυο φράσεις ρε παιδί μου. Ούτε καν αυτές. Κι ας είπες σε κατ' ιδίαν συζήτηση πόσο εκτιμάς την αλήθεια, πόσο την προτιμάς απ' το σκοτάδι - ακόμα κι αν πονάει. Κι ας συμφώνησαν μαζί σου και σου είπαν ότι το ίδιο θέλουν κι εκείνοι. Κι ας ξέρουν ότι με την αλήθεια θα ηρεμήσεις επιτέλους και θα προχωρήσεις παρακάτω.
Αλλά οοοοόχι. Όταν φτάσει η ώρα να πουν αυτοί την αλήθεια, να μη σε αφήσουν να αναρωτιέσαι.. τότε σωπαίνουν, δειλιάζουν, εξαφανίζονται. Γίνεσαι ένα τίποτα γι' αυτούς. Δε θέλουν καν τη φιλία σου, κάτι που έλεγαν πως το ήθελαν πολύ. Κι εσύ μένεις με την απορία τι στο καλό έγινε από τη μια στιγμή στην άλλη. Τι τους έκανε να ξεχάσουν όλα αυτά που είπαν.
Ή μήπως ποτέ δεν τα εννοούσαν;
Κουράστηκα από τα μεγάλα λόγια, γαμώ το κέρατό μου.
