Παρούσα!

Λίγο πριν βγει κι αυτός ο μήνας, είπα να δώσω το παρόν. Εδώ βρίσκομαι, κάπου εδώ τριγυρίζω κι εγώ κι ας έχω "χαθεί"...
Περίεργη εποχή, δύσκολο να κρατήσει κάποιος το χαμόγελό του. Είτε για τους γνωστούς πολιτικο-οικονομικούς λόγους είτε για άλλους, πιο προσωπικούς - άλλους λιγότερο σημαντικούς κι άλλους πολύ περισσότερο - αλλά... προσπαθώ.
Και συνήθως τα καταφέρνω... This has to be something, right? :)

Δίνω λοιπόν το παρόν μου και σας αφιερώνω ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια.

Ας αφήσουμε το Ζέφυρο να μας πάρει μακριά... να πετάξουμε και να νιώσουμε ελεύθεροι...

Τι σου κάνει ένα podcast...

Πριν λίγες μέρες, αλλά και νωρίτερα που το ξανάκουσα, ένα podcast με έβαλε σε σκέψεις. Ο καθένας μας, λίγο ή πολύ, έχει κατασταλλάξει στο πώς θέλει τον/την ιδανικό/-ή σύντροφό του. Κι ο καθένας μας ελπίζει κι εύχεται να το βρει αυτό το ιδανικό, αργά ή γρήγορα. Ωραία μέχρι εδώ, δε φέρνω αντίρρηση - κάπου εκεί έξω υπάρχει (;) εκείνος ο άνθρωπος που θα ταιριάξει απόλυτα στα θέλω μας (κι εμείς στα δικά του).

Αναρωτιέμαι όμως κάτι. Πες ότι γνωρίζεις κάποιον, περνάς καλά μαζί του, αισθάνεσαι όμορφα κι έχει τα περισσότερα από αυτά που ζητάς... Σε ένα ποσοστό, ας πούμε, 90-95%. Υπάρχουν λεπτομέρειες που δε σου "κάθονται" καλά, αλλά είναι λεπτομέρειες. Μπορείς α-νε-τό-τα-τα να τις αφήσεις στην άκρη. Γιατί περνάς πραγματικά όμορφα.


Αλλά. Δεν είναι αυτό το απόλυτο που ζητάς.

Τι κάνεις λοιπόν; Συμβιβάζεσαι μ' αυτό που έχεις; (ξαναθυμίζω, μιλάω για μικρό συμβιβασμό, όχι τραγικά πράγματα) - ή το διαλύεις προς αναζήτηση του ιδανικού σου; Κι αν δεν το βρεις; Κι αν το ιδανικό σου είναι τόσο ιδανικό που καταντάει άπιαστο; Να αφήσεις αυτό το τόσο καλό, δεν είναι άδικο;

Εδώ σας θέλω.

Τι - στο - καλό - κάνεις;