Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Βράδυ Τετάρτης...

Είναι περίεργη νύχτα. Από αυτές τις νύχτες που με τίποτα δε μπορείς να κοιμηθείς παρά χάνεσαι μέσα στις σκέψεις σου και στον απολογισμό της ζωής σου. Σας προειδοποιώ, το κείμενο που ακολουθεί δε νομίζω να έχει κάποιο ενδιαφέρον, μπορείτε να προχωρήσετε στο επόμενο blog. Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω τι θα γράψω, ένιωσα όμως την ανάγκη να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, έστω κι αν όποιος τύχει και το διαβάσει πιθανόν να μη βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Δεν το κάνω γι' αυτό, εξάλλου. Εξαρχής δήλωσα πως αυτό εδώ το blog είναι για μένα κάτι σαν ο προσωπικός μου ψυχολόγος. Η δική μου ψυχανάλυση. Άσχετα αν συνήθως γράφω σκέψεις άλλων, που με εκφράζουν όμως, εννοείται. Κι έτσι αποφάσισα πως το καλύτερο που έχω να κάνω απόψε είναι να γράψω εδώ. Να γράψω σκέψεις όπως ακριβώς έρχονται στο μυαλό μου, χωρίς να κοιτάζω πίσω, χωρίς να κάνω αλλαγές και διορθώσεις. Πραγματική αφήγηση όπως θα έκανες και στον ψυχολόγο ένα πράμα (το βρίσκω τρομερά ειρωνικό). Και, μη μου θιχτείτε, αλλά ειλικρινά δε με νοιάζει αν κάποιος θα μπορέσει να καταλάβω τι στο καλό λέω.

Έχω φτάσει σε μια περίεργη καμπή της ζωής μου. Το άγχος που νιώθω απόψε, βασικά τις τελευταίες μέρες, δεν είναι τυχαίο. Είναι η προσμονή μιας απόφασης - απόφασης όχι δικής μου, αλλά κάποιων άλλων που νιώθω πως κρατάνε τη ζωή μου μετέωρη τα τελευταία χρόνια. Να μου πεις, γιατί να είναι μετέωρη και δεν την καθίζεις κάπου; Έλα μου ντε. Απόψε συνειδητοποιώ το γιατί. Γιατί αυτό το "κάπου" δε μου αρέσει. Καθόλου. Γιατί ο κύκλος σιγά σιγά κλείνει τριγύρω μου και δε μπορώ να μείνω μέσα, νιώθω να πνίγομαι, να ασφυκτιώ. Αν εγκλωβιστώ, πού θα βρω ξανά τη δύναμη να σπάσω τα δεσμά και να χαράξω νέα πορεία; Και το άλλο σκέλος της απόφασης, βέβαια, πορεία θα μου ζητήσει να χαράξω, μόνο που εκείνη θα είναι μια ανανεωτική πορεία, μια πορεία που ΕΓΩ θα θέλω να χαραχτεί και δε θα αναγκάζομαι να το κάνω γιατί άλλοι αποφάσισαν έτσι για μένα. Αυτό το τωρινό "θέλω" πάλεψα πολύ μέχρι να καταλάβω από τι αποτελείται. Κι ακόμη ομολογώ με ντροπή πως τα έχει τα πισωγυρίσματά του. Τι να δείχνει άραγε αυτό; Όταν δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις τι θέλεις πραγματικά, εννοώ; Άβουλο ον ή μεγάλη προσαρμοστικότητα; Όταν γίνομαι σκληρή με τον εαυτό μου με κατηγορώ για το πρώτο - ξέρω όμως μέσα μου πως το δεύτερο με χαρακτηρίζει, έτσι δεν έγινε άραγε και στο παρελθόν και είμαι ακόμη ..ζωντανή; Το "γιατί" προσπαθώ όμως ακόμη να καταλάβω, γιατί να είμαι έτσι - κι εκτός από κάποιο ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης, τίποτε άλλο δε μου έρχεται στο νου.

Επίσης ξέρω πως, ό,τι κι αν λέω, ότι κι αν σκέφτομαι, ό,τι κι αν γίνει, τη δύναμη τελικά θα τη βρω. Ίσως κιόλας πιο γρήγορα απ' ότι στο παρελθόν, ακριβώς επειδή το έχω ξαναπεράσει. Κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, οφείλω να είμαι πιο σοφή. Το πρόβλημά μου είναι, βλέπω τώρα, πως προσπαθώ να χωρέσω δυο ζωές σε μία. Τα δυο μου "θέλω" είναι τόσο αντίθετα το ένα με το άλλο που με πονά. Που δε μπορούν να συνδυαστούν γιατί το ένα αναιρεί το άλλο. Κι όποιο δρόμο κι αν (αποφασίσουν να) ακολουθήσω, αυτό θα σημαίνει πως θα διαγράψω τον άλλο, πως πρέπει να το κάνω. Γιατί δε θα μπορώ, δε γίνεται πια να μοιράζομαι.. Το ένα είναι το θέλω της καρδιάς, το άλλο το θέλω του ενστίκτου, του πυρήνα μου. Αλλά, να με πάρει η ευχή, αυτό το ένστικτο το έχω για τα καλά ανεπτυγμένο - και δε θα μπορέσω να το αγνοήσω. Και φοβάμαι πως, όταν έρθει εκείνη η στιγμή και ο δρόμος μου θα είναι ο άλλος, αυτός που μέχρι πριν λίγα λεπτά ήλπιζα πως θα είναι, όταν το ένστικτό μου επανασταστήσει θα επαναστατήσω κι εγώ κι αυτό θα σημαίνει πως θα πληγώσω ανθρώπους γύρω μου. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση τουλάχιστον θα είμαι μόνη.

Και το δίλημμα είναι: ακολουθείς τα όνειρα που τόσα χρόνια έκανες, την καρδιά κι αυτά που προστάζει, αυτά που ξέρει (και ξέρεις) πως μπορείς να πετύχεις και τη χαρά και τα τόσα πράγματα που μπορείς να δώσεις γύρω σου, κάνεις λοιπόν μια καινούρια αρχή σε έναν τόπο άλλο..
ή ακολουθείς το ένστικτο, αυτό που νιώθεις πως δυναμώνει μέσα σου μέρα με τη μέρα από τότε που αποφάσισες να αλλάξεις και που δεν το μετάνιωσες γιατί αρχίζεις και βλέπεις επιτέλους αληθινά, ακολουθείς αυτό που νιώθεις πως είναι η αιτία της ύπαρξής σου, του είναι σου, της ζωής σου όλης, και που σε καίει μέσα σου ζητώντας σου να επικεντρωθείς γιατί ο σκοπός είναι εδώ και σε περιμένει; Και όσο κι αν η καρδιά δεν το θέλει, να ξέρεις πως έτσι είναι τα πράγματα, πως γι' αυτό είσαι πλασμένος; Κι ας έχει το τίμημά του...

Δεν ξέρω.. δεν ξέρω πόσο πια θα αντέξω να μοιράζομαι στα δυο, στις δυο μου "φύσεις" που είναι τόσο αντίθετες η μία από την άλλη. Πάλεψα πολύ με τις σκέψεις μου, αλλά νομίζω πλέον πως δε μου μένει τίποτε άλλο από το να εναποθέσω το μέλλον μου στα χέρια της ..τύχης; μοίρας; πεπρωμένου; δεν ξέρω πια πώς να το ονομάσω. Ξέρω πως ό,τι κι αν γίνει θα τα καταφέρω.  Χεχ. Και το ειρωνικό θα είναι το μέλλον να είναι εντελώς αντίθετο από αυτό που τώρα φαίνεται πως θα καθορίσει η συγκεκριμένη απόφαση, από όλα αυτά που με παιδεύουν τόσο καιρό και προσπαθώ να βρω μια άκρη στο κουβάρι που λέγεται ζωή μου.

Ε, αν συμβεί κι αυτό, τότε εκεί θα γελάσω. Όπως θα γελάνε και κάποιοι άλλοι εκεί πάνω μαζί μου - ή μάλλον θα λυπούνται γιατί πιστεύουν σε μένα και θα 'πρεπε κι εγώ να ξέρω καλύτερα και να μην παιδεύω τον εαυτό μου τόσο πολύ. Αυτό εξάλλου θα είχε λύσει τόσα πολλά προβλήματα.. αλλά άνθρωπος δεν είμαι κι εγώ; Πρέπει να πάρω τα μαθήματά μου για να μπορέσω να εκπληρώσω το σκοπό μου...

Αν κάποιος έφτασε μέχρι εδώ κάτω, του ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Αυτή η αλληλουχία σκέψεων ακόμη και σε μένα φαίνεται παράταιρη.. σε μένα που ξέρω για τι πράγμα μιλούσα.

Νιώθω όμως επιτέλους ήρεμη.

Μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, τουλάχιστον.

4 σχόλια:

koulpa είπε...

παπα παιδί μου πολύ ταλεπωρήθηκες.. ελπίζω να ξεδιαλύνει η κατάσταση.. και μέσα σου και έξω σου.. :) :)
την καλημέρα μου :) :)

Ειρήνη είπε...

Τα διάβασες όλα;!;! Σε θαυμάζω!
Ναι, η αλήθεια είναι πως ταλαιπωρούμαι πολύ κι ας μην το δείχνω.. χθες βράδυ όμως κάτι μ' έπιασε και ήθελα να ξεσπάσω, ειλικρινά δεν περίμενα πως κάποιος θα διάβαζε αυτόν τον αχταρμά. Σ' ευχαριστώ για τα λόγια σου, η λύτρωση πλησιάζει, λίγες ώρες ακόμη. Όχι πως και πάλι δε θα βρω κάτι να ταλαιπωρήσω τον εαυτό μου, αλλά λέμε τώρα..
Την καλησπέρα μου και τα φιλιά μου :)

Emperor είπε...

Οι σωστές αποφάσεις δεν είναι αυτές που οδηγούν στην επιτυχία αλλά αυτές που εφαρμόζονται σωστά και δουλεύεις να πετύχουν μέχρι το τέλος. Μετά απλά αλλάζεις απόφαση και συνεχίζεις...

Ειρήνη είπε...

Με λίγα λόγια, το ταξίδι είναι που αξίζει περισσότερο από τον προορισμό (τι θυμίζει άραγε;)

Η επιτυχία εξάλλου δεν είναι ποτέ δεδομένη..

Ευχαριστώ για το σχόλιο.