Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Προδοσία

Είμαι σίγουρη πως είναι αναπόφευκτο όλοι οι άνθρωποι να νοιώσουν προδοσία αργά ή γρήγορα στη ζωή τους. Εμένα μου ήρθε σχετικά αργά, στα σχεδόν 34 μου χρόνια, ήρθε όμως τόσο ξαφνικά που ακόμα ώρες-ώρες νομίζω πως είναι απλά ένα κακόγουστο όνειρο και πως όπου να 'ναι θα ξυπνήσω. Αλλά όσο κι αν θέλω να το αγνοήσω, είναι αλήθεια. Και είναι προδοσία με Π κεφαλαίο. ΄Ηρθε από έναν άνθρωπο που εμπιστεύτηκα, που αγάπησα, που έβαλα στη ζωή μου, στο κορμί μου, στο σπίτι μου, στο είναι μου όλο.  'Εναν άνθρωπο για τον οποίο από την πρώτη στιγμή (πάνε σχεδόν 5 χρόνια από τότε) ένοιωσα πως μπορώ να ζήσω μαζί του, να μοιραστώ μαζί του τον ίδιο χώρο, χρόνο, όνειρα και οικογένεια - και για μια σκορπίνα σαν και μένα με έντονο το αίσθημα της ατομικότητας, της μοναχικότητας και του προσωπικού χώρου, αυτό ήταν ένα μεγάλο και πρωτόγνωρο συναίσθημα. Προδοσία δεν είχα νοιώσει ποτέ πριν. Απογοήτευση; Ναι. Πληγωμένη; Ναι, το ένοιωσα κι αυτό πολλές φορές. Θυμό; Αγανάκτηση; Ναι. Μίσος όχι. Και το κακό είναι πως ούτε τώρα μπορώ να νοιώσω μίσος, παρά το μέγεθος της προδοσίας, παρά τα τόσα ψέματα από έναν άνθρωπο που ορκιζόταν στα ίδια του τα παιδιά πως δε θα μου πει ψέματα ποτέ. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τελικά και να μην υπάρχουν καθόλου παιδιά οπότε κι ο συγκεκριμένος όρκος όντως να ήταν εντελώς στο βρόντο. Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω και τι όχι. Τι ήταν αλήθεια και τι όχι. Εξάλλου, όταν ξέρεις πως ειπώθηκαν ψέματα για σχετικά μικρά πράγματα, αρχίζεις και αμφισβητείς και τα πιο σημαντικά. Η λογική μου, ή μάλλον το ένστικτό μου μού έλεγε όλα αυτά τα χρόνια να μείνω μακριά, γι' αυτό άλλωστε και ήταν μια από αυτές τις σχέσεις που μια χαλάνε και μια ξαναγεννιούνται. Το ένστικτο καλά μου τα έλεγε, αλλά η καρδιά, αχ αυτή η άτιμη, είχε τη δική της γνώμη - κι ακόμη έχει. (Άλλωστε, από πότε η αγάπη ακολουθεί τη λογική;) Και το θέμα είναι πως δεν είχα συνειδητοποιήσει αυτή την αγάπη μέχρι πριν από λίγες ημέρες, πίστευα πως ήταν άλλα πράγματα, μίγμα άλλων συναισθημάτων, γι' αυτό και μου ήταν πιο εύκολο στο παρελθόν να βάζω τέλος, έστω και προσωρινό. Αλλά δεν έχω πια αμφιβολία για το τι είναι το συναίσθημα που ένοιωσα, και νοιώθω, το τελευταίο διάστημα. Όσο παράλογο κι αν είναι αυτό αφού ήξερα πως κάτι δε μου κολλούσε, όσο τρελό. Όσο μεγάλο κι αν είναι το κενό που άφησε πίσω, όσο απότομα κι αν ράγισε, όσο βίαια κι αν αποσπάστηκε ένα κομμάτι της καρδιάς, της ίδιας της ψυχής, αφήνοντας πίσω άκρες μυτερές που μόνο να πας να τις πλησιάσεις σε ματώνουν. Και το σφίξιμο στο στέρνο που με πιάνει κάθε φορά που λυπάμαι για κάτι, πλέον έχει γίνει δυνατότερο και μόνιμο. Εντάξει, το ξέρω πως κάποια στιγμή θα γιάνω. Αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ και να ελπίσω στο μέλλον όταν στο παρόν η απουσία είναι τόσο έντονη, όταν ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του κι αισθάνομαι τόσο πραγματική την αγκαλιά του, παρόλο που ταυτόχρονα μου λέω να τον μισήσω για όλα αυτά, μου λέω πως δε μου άξιζε και πως αντικειμενικά δεν ήταν για μένα, όλοι το έβλεπαν αλλά εγώ τυφλή, τυφλή και καλοπροαίρετη όπως πάντα που πίστεψα πως όντως είχε αλλάξει. Αλλά ναι, οι άνθρωποι πολύ σπάνια αλλάζουν. Κι εγώ ήμουν ηλίθια που πίστεψα πως είχα πέσει στην εξαίρεση. Ευτυχώς που ο εγωισμός μου, η αξιοπρέπειά μου και το αίσθημα της επιβίωσης είναι αρκετά ισχυρά για να αποφασίσω να μην πισωγυρίσω, όχι αυτή τη φορά. Του είχα πει πως μπορώ να συγχωρήσω πολλά, να ανεχτώ και να δεχτώ ακόμα περισσότερα, αλλά το ψέμα ποτέ. Και το ένστικτό μου μού το έλεγε τόσο καιρό πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά μάλλον χρειαζόμουν τις χειροπιαστές αποδείξεις που πλέον έχω για να μπορέσω να βάλω ένα οριστικό τέλος. Το οριστικό τέλος στην αγάπη μου ανάθεμα κι αν ξέρω πώς να βάλω..

11 σχόλια:

koulpa είπε...

..κάθε τέλος μια αρχή.. :) :)
την καλησπέρα μου :) :)

Ειρήνη είπε...

Ναι, μόνο που κάποια στιγμή έχεις ανάγκη να κάνεις μια αρχή χωρίς τέλος..
Καλησπέρα koulpa μου. Εδώ ακόμα; Διακοπές;

Μαριλένα είπε...

Ειρηνούλα, μίσος γιατί να νιώσεις, οίκτο θα 'πρεπε!
γιατί, αυτού του ειδους οι άνθρωποι, που έχουν τόσο το ψέμα μέσα στη ζωή τους, είναι άρρωστοι. το 'χω ζήσει κι εγώ, αιώνες πριν, αλλά ακόμα το θυμάμαι το δούλεμα που έτρωγα και το πόσο απατημένη ήμουν τελικά δυο χρόνια!
τυχερή να θεωρείς εαυτόν, που απηλλάγης!
όσο παράξενο σου φαίνεται τώρα..
σε φιλώ!
(έλα βρε Αίγινα, να σε δουμε λιγάκι :)

Ειρήνη είπε...

Μαριλένα μου σ' ευχαριστώ για την πρόσκληση (που ξέρω πως ισχύει όποτε το θελήσω/μπορέσω), αλλά όπως καταλαβαίνεις δεν είμαι και στα καλύτερά μου αυτές τις μέρες. Ίσως το άλλο σ/κ, θα δούμε. Εσείς μέχρι τέλος Ιουλίου θα καθήσετε ή θα καθήσεις περισσότερο με το Ραφάκι; Φιλιά.

Μαριλένα είπε...

και μέχρι ν' ανοίξουν τα σχολεία, μπορώ να πω! :Ρ
να έρθεις όποτε θέλεις! μεγάλη μας χαρά! :))

kiki είπε...

Όλοι έχουμε νιώσει προδομένοι κάποια στιγμή στη ζωή μας. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη, αν αυτό το κακό μπορεί να σε γλυτώσει από άλλα που θα έρχονταν! Σήκω λοιπόν και προχώρα παρακάτω! Για κάποια πράματα, θα φροντίσει ο χρόνος!

Ειρήνη είπε...

Το ξέρω Κική μου.. απλά να, αυτή τη στιγμή το "προχωρώ παρακάτω" φαίνεται κομματάκι δύσκολο...

Αλλά οκ, κάποια στιγμή σίγουρα θα γίνει..
Την καληνύχτα μου.

Я верю в Сталина είπε...

Χαλάρωσε κ βίωσέ το. Ούτε πιο γρήγορα θα γλυτώσεις ούτε τίποτα...

Ειρήνη είπε...

Σωστά, τέτοια πράγματα δε μπορείς να τα εξαφανίσεις ως διά μαγείας.. πρέπει να πιάσεις πάτο για να μπορέσεις να αναδυθείς και πάλι, πιο δυνατός, έτσι δε λένε;

Θα το βιώσω λοιπόν. Εξάλλου δε μπορώ να αγνοήσω τέτοια συμβουλή όταν έρχεται από άνθρωπο που κάτι παραπάνω ξέρει για την ψυχή.. :)
Καλό βράδυ, marco.

iLiAs είπε...

..δυσκολο συναισθημα, δυσκολο το βιωμα αυτο...
συμβουλες δεν εχω...καθενας το ζει και το ξεπερναει με τον τροπο του! :)

Ειρήνη είπε...

Όπως τα λες, Ηλία, ο καθένας έχει τον τρόπο του..
Όσο για μένα, θα 'λεγα πως τις τελευταίες μέρες είμαι καλύτερα.. Δε μπορώ να πω, σημαντικό βήμα, τόσο σύντομα :)