Σαββατόβραδο

20:48. Καθόλου αργά, αλλά νιώθω κομμάτια. Πρόσφατα πέρασα μια δύσκολη ίωση που όπως φαίνεται δε με έχει εγκαταλείψει ακόμα - και σήμερα που έκανα την "εξυπνάδα" να βγω έξω ελαφρά ντυμένη (ο ήλιος με παρέσυρε, δε φταίω εγώ μάναμ', που λέει και η κουμπάρα) νομίζω πως αποφάσισε να με ξανα-επισκεφτεί. Η ίωση καλέ, όχι η κουμπάρα. Ας είναι, ίωση είναι θα περάσει. Φοβούνται τα παληκάρια ωρέ;

Σήμερα που λέτε είχα τη χαρά να γνωρίσω μερικούς διαδικτυακούς φίλους και πολύ μου άρεσε. Βρεθήκαμε, ήπιαμε τον καφέ μας, είπαμε τα νέα μας, γνωριστήκαμε περισσότερο... Είναι πάντα όμορφο να γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους και σίγουρα η άμεση επαφή δεν έχει καμία σχέση -και είναι φυσικά προτιμότερη- από τη διαδικτυακή...

Σε άλλα νέα, είμαι σε αναμονή εξέτασης της αίτησης που έκανα στη δουλειά μου για μετακίνηση στην επαρχία, στον τόπο μου. Ρίσκο είναι γιατί θα μπορούν ανά πάσα στιγμή να με γυρίσουν πίσω αν θέλουν, αλλά δεν έχω και πολλές επιλογές εδώ πια. Και σίγουρα εκεί η ψυχολογία μου θα φτιάξει περισσότερο, συνειδητοποιώ πως μου έχουν λείψει οι δικοί μου άνθρωποι και πως ο κύκλος μου εδώ πλησιάζει πια στο τέλος του. Ό,τι είχε να μου δώσει αυτή η πόλη, μου το έδωσε... Υπομονή λοιπόν λίγες μέρες ακόμα για να μάθω τι μέλλει γενέσθαι. 

Πάρτε κι ένα τραγουδάκι που ακούω τελευταία και μου αρέσει πάρα πολύ και οι στίχοι του μου ταιριάζουν, από μία λατρεμένη ερμηνεύτρια (αστέρι έχει αυτή η γυναίκα μιλάμε). Και συνειδητοποιώ πως είναι Σαββατόβραδο και θα μπορούσα να την ακούω ζωντανά, αλλά ας είναι... κάποια στιγμή θα το κάνω σίγουρα κι αυτό.

Σας φιλώ.