Υπάρχουν στιγμές που αυτός ο κόμπος στο λαιμό μεγαλώνει, διογκώνεται άτακτα σαν καλπάζων καρκίνος, που νιώθεις να σου αφαιρεί το οξυγόνο απ' όλα σου τα κύτταρα. Σε παραλύει ολόκληρο, σου φέρνει μόνιμα δάκρυα στα μάτια και σε κάνει να θέλεις να βγάλεις μια κραυγή και λυγμό να ακουστεί πέρα από το σύμπαν μπας και το ξορκίσεις. Κραυγή για όλα αυτά που πίστεψες, που αφέθηκες να νιώσεις, για τα χαμένα όνειρά σου που λέει και το τραγούδι, όχι μεγάλα όνειρα, μη φανταστείς, μικρές λεπτομέρειες που όμως θα σε έκαναν χαρούμενο. Γιατί τα μεγάλα όνειρα αφαιρέθηκαν πριν καν εδραιωθούν, πριν καν προλάβεις να τα χαρείς. Κι έγιναν μικρότερα και συμβιβάστηκες. Και ξαναέγιναν μικρότερα και ξανασυμβιβάστηκες. Γιατί ήξερες πως δεν ήταν μοναχά δικά σου τα συναισθήματα, κι ας είχε ειπωθεί αρκετές φορές το αντίθετο, για το δικό σου υποτίθεται καλό.. αρκετές φορές αφέθηκε να ειπωθεί και η αλήθεια και ήταν τόσο χαλαρές και όμορφες αυτές οι στιγμές.
Αλλά πώς να συναγωνιστείς τη λαβωμένη ψυχολογία της άλλης πλευράς με τα σκαμπανεβάσματά της που κάθε βδομάδα σου έφερνε και κάτι καινούριο; Μια ήλιο, μια βροχή, μια χαραμάδες φωτός και μια κατακλυσμό; Μπουρίνια μαζί με ουράνια τόξα. Κι εσύ ήσουν πάντα εκεί, να ηρεμήσεις, να πεις ένα γλυκό λόγο, να κάνεις τον καραγκιόζη για να δεις ένα χαμόγελο κι ας ήσουν σκατά μέσα σου. Και όλα αυτά ήταν πάντα όχι μόνο ευπρόσδεκτα, αλλά κρυφά -ή ίσως όχι και τόσο- επιθυμητά. Κι όταν βρέχει στα δικά σου μέρη; Τότε απομένεις μόνος, τότε κρατιούνται οι αποστάσεις γιατί "έτσι είναι σωστό". Δεν έχει σημασία τι έχεις ανάγκη, αυτό που έχει σημασία είναι να μην ξεβολευτεί ο άλλος. Τι νόημα έχουν τα αισθήματά σου και αν πραγματικά, μα πραγματικά λέμε, έχεις την ανάγκη της μοναδικής παρουσίας αυτό το διάστημα που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα; Ο άλλος ξέρει τι είναι καλό για σένα, καλύτερα από σένα. Κι αυτός ο άλλος τα θέλει όλα δικά του, να πας με τα νερά του γιατί "έτσι είναι σωστό". Όχι, τίποτα δεν είναι σωστό και λάθος. Όταν σ' αρέσει κάτι έχεις και τα κότσια (οκ, όχι να το παραδεχτείς γιατί, όπως εσύ πιστεύεις, είναι no-no και έχει γίνει πλέον δεκτό αυτό, αλλά) να το αποδεχτείς κι ας έχεις θέσει όρια που έχουν γαμώτο μου γίνει αποδεκτά κι αυτά με τη σειρά τους.. αν μη τι άλλο, δεν παίζεις τον άλλο όπως σου καπνίσει η διάθεση της στιγμής, οφείλεις να δείξεις κι εσύ μια ανάλογη κατανόηση και να μην του αλλάζεις τα δεδομένα κάθε δέκα μέρες. Έχει ψυχή, ξέρεις. Έχει καρδιά, που την έχεις πικράνει πολύ και δεν το αξίζει. Και η απόφαση της αποστασιοποίησης (ακόμα κι αν πάρθηκε από την ίδια καρδιά) δεν είναι πραγματική λύση γιατί πληγώνεται περισσότερο και η κραυγή κοντεύει να ξεσκίσει τα σωθικά της παλεύοντας να βγει και να δώσει επιτέλους λύτρωση. Αλλά δε βγαίνει, μένει εκεί βαθιά ριζωμένη ματώνοντας μέχρι το τελευταίο εκατοστό του κορμιού σου και σε πνίγει... σε πνίγει... σε πνίγει... τόσο που δε μπορείς να πάρεις πια αναπνοή. Δεν είναι αυτή η λύση, και το ξέρεις. Και το ξέρει και η άλλη πλευρά, αλλά αρνείται να κοιτάξει τα δεδομένα κατάματα, νομίζει πως έτσι σου κάνει καλό. Λες και κάποιος μπορεί να ξέρει το δικό σου καλό... Ειδικά αυτός ο κάποιος που μπορεί να σε αγαπάει, αλλά έχει καταντήσει τόσο προκατειλημμένος απέναντί σου και ηλεκτρίζεται στην παραμικρή σου στιγμιαία αδυναμία.
Ας γελάσω.
Δραστικές "λύσεις", λοιπόν. Γιατί και η αφαίρεση του δικαιώματος ένδειξης συναισθημάτων έχει όρια. Κι αυτά τα όρια είναι πάνω από το μηδενικό βαθμό στον οποίο σου έχει ζητηθεί αυτά τα συναισθήματα να ισοπεδωθούν. Υπάρχει και μια αξιοπρέπεια.
Τουλάχιστον έτσι ο ένας μας θα κοιμάται πιο ήσυχα τα βράδια.
