Λευκάδα

Ξέρω, ξέρω, έχω καιρό να γράψω. Διανύω όμως μια περίοδο αρκετά ...τραγική. Ένας ψιλοχαμός στην πρωινή δουλειά, κούραση και σπάσιμο νεύρων, ένας μεγαλύτερος χαμός στην απογευματινή με τα πιτσιρίκια να τα έχει πιάσει η άνοιξη (τα μικρότερα) και οι φουντωμένες ορμόνες  (τα μεγαλύτερα) κι εγώ στη μέση να προσπαθώ να βρω ισορροπίες και να δαγκώνομαι να μη ρίξω κανένα χαστούκι όχι μόνο σε αναιδέστατα 8-15χρονα αλλά και σε μαμάδες που το παίζουν θεοί και σου κάνουν υποδείξεις για το πώς θα κάνεις το μάθημά σου με ύφος κατόχου μάστερ στα παιδαγωγικά. Αλλά γι' αυτά θα αφήσω να μιλήσω μιαν άλλη φορά, αν αρχίσω και τα θυμάμαι πάει περίπατο η χαλάρωση του Σαββάτου..


Μόλις σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να περάσω στον υπολογιστή κάποιες φωτογραφίες που είχα στη μηχανή μου από το Πάσχα κι έτσι σκέφτηκα να σας δείξω μερικές από την αγαπημένη μου Λευκάδα. Κάποιοι ξέρετε ότι είμαι από τα Τρίκαλα, αλλά η αδερφή μου αρραβωνιάστηκε Λευκαδίτη κι έτσι προς το παρόν ζει και εργάζεται εκεί. Οπότε κι εγώ έχω ένα μικρό προβληματάκι κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, τίνος χατίρι να πρωτοκάνω. Αυτή τη φορά κατάφερα να κάνω και των δύο, πέρασα 3-4 μέρες στα Τρίκαλα και λίγες παραπάνω στη Λευκάδα (περιττό να σας πω ότι ήθελα κι άλλοοοοοοοοο!)


Φωτογραφίες από το κέντρο της Λευκάδας δεν έχω προς το παρόν γιατί μια μέρα που βγήκα βόλτα ξέχασα να πάρω τη μηχανή μαζί μου, θα βγάλω όμως σίγουρα το καλοκαίρι. Οπότε θα σας δείξω φωτογραφίες που βγάλαμε στο Νυδρί, στους καταρράκτες. Δεν είχα ξαναπάει και κατενθουσιάστηκα, λατρεύω τη φύση και το συγκεκριμένο μέρος (χμμ.. ίσως και ολόκληρη η ορεινή Λευκάδα) μου θυμίζει έντονα το χωριό μου, στα ορεινά Τρίκαλα, μου φέρνει στο μυαλό πολλές παιδικές αναμνήσεις.. Έχω κι από εκεί φωτογραφίες από πέρισυ το καλοκαίρι, αλλά θα τις αφήσω για μία μελλοντική ανάρτηση.


Αρκετά όμως είπα, καιρός να μιλήσουν οι εικόνες από μόνες τους :)


Αυτός είναι ένας μικρός καταρράκτης εκεί που σταματάει ο δρόμος για αυτοκίνητα.  Από εκεί και πέρα συνεχίζεις με τα πόδια σε ένα μονοπάτι που περνάει δίπλα από ποτάμι και μικρές χαράδρες.

Εδώ είναι πριν φτάσουμε στον "μεγάλο" καταρράκτη: 

Και να 'τος! Δεν σας θυμίζει "Γαλάζια Λίμνη"σε μικρογραφία;   

Το μονοπάτι συνέχιζε, μπορούσες να ανέβεις με τη σκάλα ακόμα ψηλότερα. Δεν το κάναμε όμως, γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο. Την επόμενη φορά θα το τολμήσω!

Και ας κατηφορίσουμε από τα ορεινά στα παραθαλάσσια μέρη.. Άποψη της παραλίας του Άη Γιάννη, όταν πια είχε πέσει το σούρουπο:

Το καλοκαίρι θα πάω πιο οργανωμένη κι ελπίζω να μπορέσουμε να πάμε και σε άλλα μέρη, να γνωρίσω καλύτερα αυτό το υπέροχο νησί που συνδυάζει τόσο πετυχημένα βουνό, πολύ πράσινο, και θάλασσα. Το μόνο κακό είναι ότι τους επόμενους μήνες θα έχει και πολλούς τουρίστες, αλλά τι να κάνουμε.. αναγκαίο κακό! Σας αφήνω με ένα ωραίο τραγουδάκι, έτσι να ηρεμήσουν λίγο οι ψυχές μας από τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών..

Καλό Πάσχα!

Λείπω από τη "βάση" μου κι έτσι δεν έχω χρόνο να γράψω πολλά και να σας επισκεφτώ στα "σπίτια" σας.. θα το κάνω σίγουρα όταν επιστρέψω. 

Θέλω όμως να ευχηθώ σε όλους Χρόνια Πολλά, από τα βάθη της καρδιάς μου. Εύχομαι να έχετε την υγειά σας και τα αγαπημένα σας πρόσωπα κοντά.. αν υπάρχει αυτό, όλα τα υπόλοιπα λύνονται :)

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Βιβλιοχαλάρωση...

Χθες πέρασα σχεδόν όλη μέρα αραχτή στο κρεβάτι μου, με τον υπέροχο ήλιο να φωτίζει ολόκληρο το δωμάτιο και απαλή μουσική, με ήχους της φύσης που λατρεύω, να ακούγεται στο βάθος. Κι όχι μόνο αυτό, πέρασα τη μέρα μου αγκαλιά με ένα βιβλίο. Δύο, για την ακρίβεια. Είχα κάτι χρόνια να το κάνω αυτό, να αφιερώσω ολόκληρη μέρα στον εαυτό μου και, για να είμαι ειλικρινής, το κατευχαριστήθηκα. Πρόσφατα αγόρασα (πάλι) μπόλικα βιβλία - με πιάνει πού και πού, δέκα-δέκα τα παίρνω, έτσι για να έχω πάντα απόθεμα και πολλές επιλογές σε περίπτωση που, όπως χθες, θέλω να χαθώ στις σελίδες ενός καλού βιβλίου. Δεν ήμουν στη διάθεση να διαβάσω κάτι "βαρύ", οπότε επέλεξα δύο με ιστορίες που θαρρείς είναι βγαλμένες από τη ζωή, σε κάνουν να ταυτίζεσαι μαζί τους και, ίσως, να αναθεωρείς κάποια πράγματα. Αυτό για μένα το έκανε κυρίως το δεύτερο, για το οποίο θα σας μιλήσω παρακάτω.

Το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ήταν το "Τη μέρα που σε γνώρισα", της Λένας Μαντά. Είναι η ιστορία μιας νέας γυναίκας εγκλωβισμένης σε ένα γάμο που της προσφέρει μια καλή ζωή, οικονομική άνεση, ένα παιδί κι έναν σύντροφο που άλλες θα ζήλευαν. Κι όμως, κάτι της λείπει..


Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
Μια γυναίκα, κάθε ημέρα η ίδια ιστορία. Χαμένη ευτυχία σε σβησμένα χαμόγελα. Τη μια στιγμή η καρδιά καλπάζει σαν άλογο και την άλλη σταματά και στέκεται να αφουγκραστεί τα βήματα μιας ζωής που χάνεται.
Είναι το όνειρο μπροστά μας και δεν μπορούμε να απλώσουμε το χέρι να τραβήξουμε το πέπλο που χωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό.
...
Η ανυπαρξία δεν υπάρχει. Η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα.
Είναι μια ιστορία που σε παρασύρει, δεν μπορείς εύκολα να αφήσεις από τα χέρια σου αυτό το βιβλίο. Μια ιστορία που σε συγκινεί, που σε κάνει να ταυτίζεσαι κι ας μην έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση αυτής της γυναίκας. Το τέλος όμως δεν το περίμενα, νόμιζα πως άλλη θα ήταν η επιλογή της.. 

Το δεύτερο ήταν το πολύ πρόσφατο βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα, "Αν δεν υπήρχε αύριο". Αρχικά δεν σας κρύβω πως την περιγραφή τη βρήκα λίγο ..."ξερή". Γρήγορα όμως, μετά τις πρώτες 30-40 σελίδες, πραγματικά με συνεπήρε! Οι χαρακτήρες άρχισαν να συνδέονται μεταξύ τους, η ιστορία να αποκτά νόημα και να γίνεται πιο προσωπική, η ροή να γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα. Δεν μπορούσα να μην το τελειώσω, κυριολεκτικά το "ρούφηξα"! 
...
Αυτό το μυστικό όμως, που τους δένει με έναν όρκο σιωπής, τους αναγκάζει να δουν τη ζωή τους με άλλο μάτι και να προσπαθήσουν να βρουν την ευτυχία, ακόμα κι αν γι' αυτούς αλλά και για ολόκληρη τη Γη δεν υπάρχει αύριο...


Πολλές φορές δεν χρειάζεται να διαβάσεις το βαρύ, φιλοσοφημένο βιβλίο για να σε βάλει σε σκέψεις. Ακόμα και ιστορίες σαν τις παραπάνω μπορούν να σε κάνουν να αναρωτηθείς τι θα έκανες εσύ αν ήξερες πως δεν σου μένει πολύς χρόνος και πως τώρα είναι η ευκαιρία σου να κάνεις όλα όσα δεν έκανες.. και να βρεις την ευτυχία. Πόσο μάλλον όταν η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα...


ΥΓ: Αυτό το "πόσο" αρχικά το είχα γράψει ως "πόσω".. πριν κλείσω όμως την ανάρτηση, θέλησα να το ελέγξω αν όντως είναι σωστό, το βλέπω συνέχεια γύρω μου με ωμέγα και το είχα υιοθετήσει κι εγώ κι ας με ξένιζε στην αρχή. Τελικά το σωστό είναι "πόσο" !

Με τίτλο

Αν η προηγούμενη ανάρτηση ήταν "χωρίς τίτλο", αυτή είναι "με τίτλο". Ποιός είναι ο τίτλος, θα μου πείτε; Κανένας και όλοι. Τι τίτλο αλήθεια μπορείς να βάλεις όταν γίνεται ένα μπαμ, μια στροφή 180 μοιρών και παίρνεις (σημαντικές ή μη) αποφάσεις για τη ζωή σου; Άλλωστε, αν βάλεις τίτλο, έχεις και την ηθική υποχρέωση να τον τηρήσεις.. κι εγώ δεν είμαι σε τέτοια φάση. Ναι, θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, ναι, δεσμεύομαι να μην πέσω πάλι στις ίδιες παγίδες, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν εξαρτάται πάντα από σένα, πολλές φορές οι συγκυρίες σου παίζουν χοντρό παιχνίδι. Γι' αυτό και δεν βάζω τίτλο, για να μη νιώθω τύψεις μετά αν δεν τα τηρήσω όλα αυτά ;)  


Το θέμα είναι όμως πως, μετά από ένα γερό ταρακούνημα, κι έχοντας φτάσει στα όριά μου, νοιώθω έτοιμη να την κάνω την στροφή. Θέλεις ο λαμπερός ήλιος που είχαμε σήμερα; Θέλεις το ότι ξημέρωσε μια καινούρια μέρα; Θέλεις τα όρια που λέγαμε; Το είδα αλλιώς το πράγμα και πολύ το χαίρομαι - συνήθως μου παίρνει πολύ παραπάνω. Ελπίζω η -όσο γίνεται- καλή διάθεση που έχω να κρατήσει, αλλά κι αν δεν κρατήσει, χαίρομαι το "τώρα" που υπάρχει :)


Αισιόδοξο κομματάκι, έτσι επειδή τα σύννεφα αρχίζουν σιγά-σιγά και διαλύονται..

Χωρίς τίτλο

Τι σας έλεγα για τις φάλτσες νότες;

Ε, είναι μια από αυτές τις περιόδους. Που σου έρχονται φάλτσες νότες από παντού, μερικές μάλιστα έχουν τόσο αιχμηρά βέλη που σε κάνουν να αιμορραγείς για καιρό. Και οκ, η πληγή κάποια στιγμή επουλώνεται.. το σημάδι όμως που αφήνει πίσω, στην ψυχή σου, αυτό πότε και πώς στο καλό επουλώνεται; Και πόσα σημάδια μπορεί να αντέξει άραγε μια ψυχή; Ναι, είμαι στις μαύρες μου, δεν κάνετε λάθος. Κακώς ίσως που τα λέω έτσι.. "δημοσίως"... αλλά μου είπαν πως τα μπλογκ είναι σαν την ψυχανάλυση..

Λέτε να βοηθήσει και να τον γλυτώσω τον ψυχολόγο τελικά;

Ή αυτός να γλυτώσει από μένα, όπως το πάρει κανείς...

Ας ακούσουμε κάτι, έτσι να ελαφρύνουμε το κλίμα (λέμε τώρα...)

Φάλτσες νότες

Δεν ξέρω γιατί πρωτοδιάλεξα αυτό τον τίτλο. Έμπνευση της στιγμής, μάλλον. Ή ίσως γιατί πολλές φορές στη ζωή μου νιώθω να βάλλομαι από ..φάλτσες νότες. Πράγματα που φαίνεται να μην κολλάνε πουθενά. Πράγματα που σε κάνουν να μένεις άναυδος και να λες "χμμ.. ναι, ε;". Πράγματα που, εκεί που έλεγες πως όλα πάνε καλά, κάνουν ένα "μπαμ" και φέρνουν τη ζωή σου τα πάνω κάτω. Κι εσύ μένεις να κοιτάζεις τις εξελίξεις μην έχοντας πια τι να πεις..

Αυτό το blog γεννήθηκε πριν ..χμμ, πάνε κιόλας δυόμισι χρόνια; Γεννήθηκε μετά από "πίεση" της φίλης μου της Μαριλένας "άντε καλέεεε, πότε θα κάνεις κι εσύ blog να τα λέμε κι από εκεί;;;". Γεννήθηκε κι έμεινε.... στα γεννοφάσκια. Ακόμη να μεγαλώσει. Μεγάλη άρνηση μιλάμε. Ούτε μια ανάρτηση μέσα σ' αυτά τα δυόμισι χρόνια. Τότε έλεγα πως ήταν λόγω έλειψης χρόνου. Τώρα λέω πως απλά δεν είχε έρθει η ώρα του. Να μου πείτε, τώρα ήρθε; Δεν ξέρω, θα δείξει. Αυτό που ξέρω είναι ότι σ' αυτή τη φάση της ζωής μου έχω ανάγκη από κάτι καινούριο να καταπιαστώ, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα με τα οποία καταπιάνομαι.

Ας σταματήσουν κάπου εδώ λοιπόν τα λόγια, κι ας πάρουν σειρά οι νότες, φάλτσες και μη...

Καλώς με :)