Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Ήρθε κι ο Αύγουστος...

Αυτό το καλοκαίρι κοντεύει να περάσει κι εγώ δεν έχω καταλάβει τίποτα. Ο Ιούνιος εξανεμίστηκε με μαθήματα και με εξετάσεις των "παιδιών" μου, μετά με εξετάσεις δικές μου στο πανεπιστήμιο και αναμονή των αποτελεσμάτων και να 'σου, μπήκε ο Ιούλιος χωρίς να το πολυκαταλάβω. Ο οποίος έφερε τόσες ανατροπές που με έβγαλε εντελώς έξω απ' τα νερά μου, αλλού πατούσα κι αλλού βρισκόμουν ένα πράμα.. πότε από ευτυχία και πότε από το εντελώς αντίθετο.. μην τα ξαναλέμε.. Έχασα ολόκληρες μέρες κοιτάζοντας το κενό, αρνούμενη να σκεφτώ το οτιδήποτε ή να αφήσω το(ν) οτι(οποιο)δήποτε να με βγάλει απ' αυτή την κατάσταση. Να φανταστείς έχω υποσχεθεί σε φίλη κολλητή να της τηλεφωνήσω μόλις συνέλθω κι ακόμα δεν το έχω σηκώσει το ρημάδι. Ξέρω πως θα θέλει να μάθει τα πάντα και αρνούμαι πεισματικά να ξαναζήσω τον εφιάλτη. Ουφ. Αλλάζω θέμα.

Προχθές βγήκαν τα αποτελέσματα των μαθητών μου, πέρασαν και οι τέσσερις.. και μάλλον αυτό ήταν που με έφερε λίγο στα σύγκαλά μου, ήρθε στο μυαλό μου κι εγκαταστάθηκε η φράση "ξύπνα ρε ηλίθια, η ζωή συνεχίζεται". Και προσπαθώ. Να τη συνεχίσω. Αυτό το σ/κ πέρασε ήρεμα, ευχάριστα θα έλεγα. Υπήρξαν άνθρωποι, έστω και διαδικτυακά, με τους οποίους αντάλλαξα πέντε κουβέντες, αστειεύτηκα, γέλασα, ξεχάστηκα. Και τους ευχαριστώ γι' αυτό. Έφτασα σε σημείο να μιλάω πολύ. Ποιός; Εγώ. Πάντα εξαρτάται βέβαια κι από το συνομιλητή σου. Πέρα από αυτό δεν έκανα τίποτα άλλο απολύτως. Ούτε δουλειές στο σπίτι όπως έλεγα, ούτε εκκρεμότητες που συνεχίζουν να υπάρχουν, ούτε προετοιμασία για το ιδιαίτερο που αρχίζω μέσα στην εβδομάδα, μιας και θα βάλω καινούρια βιβλία και το επίπεδο είναι το ανώτατο και πρέπει αύριο κιόλας να ξεκινήσω την προετοιμασία μου και την αναζήτηση/συγγραφή έξτρα υλικού. Αντιθέτως κοιμόμουν, ξυπνούσα, έφτιαχνα καφέ, έλιωνα στη βεράντα με το λάπτοπ, διάβασα και διάφορα μπλογκς, σταμάτησα να παρακολουθώ κάποια άλλα που δε με ενδιέφεραν πια, δε μαγείρευα αλλά έτρωγα ό,τι σαβούρα υπήρχε μπροστά μου (τσιμπολογούσα είναι η αλήθεια, με τέτοια ζέστη πώς να φας πολύ; οπότε δεν έχω και πολλές τύψεις), ξανακοιμόμουν και φτου κι απ' την αρχή. Μάλλον το είχα ανάγκη αυτό, να επανασυναρμολογηθώ λίγο, να μαζέψω τα κομμάτια μου. Από βδομάδα βέβαια με περιμένει τρέξιμο. Οι δουλειές στο σπίτι και η γενική καθαριότητα που πρέπει επιτέλους να γίνει, θα πρέπει να πάω να ψωνίσω ρούχα και παπούτσια για το γάμο της αδερφής μου που θα γίνει αρχές Σεπτέμβρη (μάλλον το μόνο ευχάριστο νέο σε όλο το καλοκαίρι μου.. άντε και τα αποτελέσματα όλων των παραπάνω εξετάσεων), θα πρέπει να πάω να μοιράσω κάποια προσκλητήρια πριν όλοι φύγουν για διακοπές (αν δεν έφυγαν κιόλας).. χμμ.. σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που αυτή τη στιγμή ξεχνάω. Έχω κάνει ολόκληρη λίστα να φανταστείς, κάπου την έχω παρατημένη. Α, να πάω κι απ' τα ΙΚΕΑ να πάρω μερικά πραγματάκια και μικροεπιπλάκια να ανανεωθώ και να αλλάξω τη θέση των επίπλων στο σπίτι μου, το γραφείο θα το κάνω καθιστικό και το καθιστικό γραφείο, ίσως θα πρέπει και να βάψω κιόλας αλλά θα δείξει, τη χρειάζομαι τόσο αυτή την ανανέωση και πάντα αλλάζοντας τα έπιπλα την πετυχαίνω. Και θα πρέπει να καθαρίσω και την πίσω βεράντα όταν μεγαλώσουν τα περιστεράκια που μόλις χθες πήρα είδηση ότι είχαν γεννηθεί εκεί, μιας και ξύπνησα αργότερα απ' ότι τις καθημερινές - ή μάλλον με ξύπνησαν με τα τσιρ-τσιρ τους όταν τα τάιζε η μαμά περιστέρα. Μου έκαναν μια βεράντα μην πω πώς, αλλά χαλάλι τους, ψυχούλες είναι κι αυτά. Τους έριξα και κάτι κρουασανάκια που είχαν ξεμείνει από τη σαβουροφαγία και μετά από 10 λεπτά δεν υπήρχε τίποτα. Θα τα ταίζω καθημερινά, αν και πάντα υπάρχει ο φόβος να μου εγκατασταθούν μόνιμα μιας και θα έχουν τροφή. Θα δείξει. Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν λίγες ώρες πριν μπει ο Αύγουστος. Ένας Αύγουστος που μου αφήνει λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν φύγω - επιτέλους - για διακοπές λίγων ημερών και μετά στα πάτρια εδάφη για το γάμο. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως δε μπορέσω να τους πείσω ότι είμαι μια χαρά (χεχ..). Και δε θα είναι ευχάριστο συνεχώς να υποκρίνομαι ή να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Με τρομάζει το να πρέπει να χαμογελώ ενώ δεν το νιώθω.  Ξέρω όμως ότι, τουλάχιστον η αδερφή μου που είναι και η άμεση ενδιαφερόμενη, το καταλαβαίνει αυτό, με ξέρει καλά και με αγαπά πολύ για να μου ζητήσει να γίνω κάποια που αυτή τη στιγμή δεν είμαι.

Ας ακούσουμε κάτι να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Να σας ευχηθώ, σε όσους έχουν μείνει πίσω και το δούνε, καλό μήνα και πολλά χαμόγελα. Όσο μπορούμε πιο πολλά.

Πάω να ψήσω ψάρι και να βράσω και μια σαλάτα κουνουπιδο-μπρόκολου μπας κι έρθω στα ίσα μου. Ουφ.



6 σχόλια:

Я верю в Сталина είπε...

Εχω χασει επεισόδια μάλλον... Παντρεύεσαι;;;

μπερδεύτηκα :S

Ειρήνη είπε...

Η αδερφή μου :)

8 χρόνια μικρότερη! χεχ

Το μικρό μου το αγαπημένο...

Unknown είπε...

Αφού λοιπόν ήρθε κι ο Αύγουστος, αυτός το σπαριλομήνας που δεν συμβαίνει τίποτα, φρόντισε να αφήσεις όλα τα άσχημα πίσω σου και να γεμίσεις μπαταρίες! :)

Ειρήνη είπε...

Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω, όσο είναι εφικτό..

Την καλημέρα μου :)

iLiAs είπε...

..καλο σου μηνα Ειρήνη.. :)
να ειναι χαμογελαστός :)

Ειρήνη είπε...

Καλό μήνα κι από εδώ, Ηλία! :)