Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Σημάδια

Τα τελευταία χρόνια έπαψα να αναρωτιέμαι αν όλα γίνονται για κάποιο λόγο ή είναι απλά τυχαία. Είμαι πια σίγουρη. Τα σημάδια είναι τριγύρω μας, άσχετα αν είμαστε ικανοί, ή διατεθιμμένοι, να τα δούμε. Μπορεί να φαίνονται σαν συμπτώσεις, αν όμως παρατηρήσεις καλά-καλά θα δεις ότι υπάρχει μια αλληλουχία, μια αλυσίδα συνδεδεμένων σκέψεων, λόγων, πράξεων που αν δε γινόταν το ένα δε θα υπήρχε περίπτωση να γίνει και το άλλο.. και είναι στιγμές που σου 'ρχονται όλα μαζεμένα, και όταν γίνεται η αρχή τα υπόλοιπα ακολουθούν σαν χείμαρρος.. χωράνε μέσα σε ένα καλοκαίρι, χωράνε ακόμα και μέσα σε λίγες μέρες... ξεκαθάρισμα συναισθημάτων που πάλιωσαν πια, που πλέον σε πληγώνουν και δεν τα θέλεις να υπάρχουν (και όταν καταφέρνεις να τα ξορκίσες, αχ! τι ανακούφιση είναι αυτή που αισθάνεσαι κι ας σου κόστισαν χρόνια απ' τη ζωή σου), χώρο που ξαφνικά ανοίγει στην καρδιά και το μυαλό σου για νέα συναισθήματα εκεί που έλεγες πως τίποτε πια δε χωράει και που δεν το περίμενες κιόλας να συμβεί (ή, το πιο πιθανό, να είχε συμβεί καιρό πριν αλλά δεν το είχες συνειδητοποιήσει), συναισθήματα που δε μπορείς (ή δεν τολμάς) να ονοματίσεις, αλλά ξέρεις πως είναι βαθιά γιατί πρώτη φορά που συμπεριφέρεσαι έτσι... που αφήνεις χώρο και χρόνο... ελευθερία θαρρώ το λένε... στο άλλο άτομο και που το μόνο που σε νοιάζει είναι να είναι ευτυχισμένο... κι ας μην είσαι εσύ που το προκαλείς αυτό... ξαφνικά μια νέα εισβολή στη ζωή σου που έφερε τα πάνω κάτω αλλά που τελείωσε τόσο γρήγορα όσο και άρχισε και το μόνο, συνειδητοποιείς τώρα, καλό που έκανε ήταν να βρεις την - ή μάλλον, όχι να βρεις.. να προκύψει , χωρίς να το επιδιώξεις η - ευκαιρία και το θάρρος, πάνω απ' όλα, να ξεστομίσεις πράγματα.. αλλού.. εκεί που είχες ορκιστεί στον εαυτό σου να μην ξεγυμνωθείς... κι ας μην έχουν σημασία εν τέλει που ειπώθηκαν... όλα λοιπόν αυτά τα πράγματα που έγιναν σε μια έκρηξη αλληλένδετων γεγονότων, όχι, με τίποτα δεν είναι τυχαία... και φυσικά όλα ξεκινάνε ακόμα πιο πίσω... τόσο πίσω που θα χρειαζόμουν σελίδες ολόκληρες να τα θυμηθώ... όχι ότι έχει νόημα βέβαια... το νόημα είναι τώρα, στο παρόν... κι ας μην είναι τα πράγματα όπως θα ήθελες να είναι, ωστόσο είναι ενθαρρυντικό να ξέρεις ότι βλέπεις αρκετά καθαρά, ότι μπορείς κι αντιλαμβάνεσαι σημάδια και γνωρίζεις πολύ καλά πως... όλα γίνονται για κάποιο λόγο... και περιμένεις... αυτό το λόγο...

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Αυτά και άλλα πολλά...

Θέλω να γράψω - όχι για τον προηγούμενο λόγο, αλλά εξαιτίας αυτού.. γιατί δε θέλω πια να βλέπω εκείνη την ανάρτηση πρώτη-πρώτη όταν μπαίνω εδώ μέσα. Αργότερα, στο μέλλον, ναι θα την αναζητήσω, αλλά τώρα ας μιλήσουμε για κάτι άλλο μιας και το ένστικτο βγήκε πάλι σωστό και πολύ γρήγορα, αυτή τη φορά.

Λοιπόν.. βρίσκομαι σε περίοδο διακοπών - διακοπές να λέμε, δηλαδή, γιατί τόση κούραση που ήδη έχω βάλει δεν περιγράφεται. Αλλά με ένα γάμο (της μικρής αδερφής) σε 10 μέρες, αναμενόμενο.. Κι ευχάριστο, φυσικά, μη νομίζετε πως γκρινιάζω. Απλά να, όταν περνάς ένα χειμώνα δουλεύοντας 12-13 ώρες τη μέρα, με την πρωινή δουλειά και τα εκεί προβλήματα, με τα μαθήματα το απόγευμα και τα πιτσιρίκια και τους εφήβους να δοκιμάζουν τα νεύρα σου και όχι μόνο, με διορθώματα και συγγραφή σημειώσεων τον ελεύθερο χρόνο κι ένα πανεπιστήμιο, βεβαίως-βεβαίως, που απαιτεί την αμέριστη προσοχή σου και συνέπεια στις προθεσμίες.. ε, άνθρωπος είσαι κι εσύ και κλατάρεις. Και περιμένεις πώς και πώς να έρθει αυτό το έρμο το καλοκαίρι να κάνεις κανά μπανάκι να μην είσαι πάλι σαν το γάλα και να περάσεις καναδυο βδομαδούλες κάνοντας το απόλυτο τίποτα. Κι αντ' αυτού, βρίσκεσαι να διανυκτερεύεις στο Fasina Bay 5 Star Hotel, όπως πολύ πετυχημένα είπε ένας φίλος :)) Αλλά είπαμε, χαλάλι!

Οπότε φέτος δε βλέπω να έχει φωτογραφίες από Λευκάδα, όσοι την πεθυμήσατε ρίξτε μια ματιά στο περσινό ποστ. Και το κακό είναι ότι δεν προβλέπονται διακοπές ούτε χειμωνιάτικες, δύσκολο, πολύ δύσκολο.. αν πάντως τα καταφέρω, μάλλον θα κοιτάξω για ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό από το να πάω πάλι στα ίδια, γνωστά μέρη..

Τάσεις φυγής τις λένε αλλά εγώ προς το παρόν τις αγνοώ :)

Σας φιλώ.


Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Στιγμές

Θέλω να γράψω, να αποτυπώσω σ' αυτές εδώ τις γραμμές αυτό που μου συμβαίνει τις τελευταίες μέρες, να το έχω καταγεγραμμένο γιατί σε λίγο καιρό γνωρίζω πως θα μοιάζει με όνειρο που θα αμφισβητώ αν πραγματικά το έζησα.. Θέλω να έχω ένα σημείο αναφοράς να ξαναγυρίζω όταν το μυαλό μου θα αμφισβητεί ότι πράγματι υπήρξα αρκετά τυχερή για να νιώσω τόσο δυνατά συναισθήματα, να νιώσω τέτοια οικειότητα με έναν άνθρωπο που λες και τον γνωρίζω όλη μου τη ζωή κι όμως πάνε λίγες μόνο εβδομάδες..

Θέλω... Θέλω... Όμως... Πώς μπορώ να εκφράσω με λέξεις συναισθήματα τόσο έντονα; Τόσο καταλυτικά; Που ήρθαν τόσο ξαφνικά, σα μια πλημμύρα στην καρδιά που σαρώνει τα πάντα στο διάβα της; Πώς να εξηγήσω με λέξεις αυτό το φτερούγισμα που νοιώθω στο στομάχι, το ότι ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη του, ότι ήδη θα ήθελα οι λίγες στιγμές που ζήσαμε μαζί να κρατούσαν μια ζωή; Κι ας γνωρίζω πως όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης... Κι ας γνωρίζω πως, παρόλο που νιώθει κι εκείνος το ίδιο, σύντομα θα τον κατακλύσουν κι άλλες σκέψεις.. Και θα δοθεί το τέλος... Στον έρωτα δεν υπάρχει ούτε ηθική ούτε λογική, μου είπε χθες μια ψυχή... κι έχει δίκιο.. γι' αυτό και παραμερίζω όλα τα άλλα που πάνε να εισβάλλουν στο μυαλό μου και στέκομαι στις στιγμές.. τις τόσο μοναδικές.. που ίσως επαναληφθούν, ίσως πάλι και όχι.. 

Γιατί ήταν υπέροχες.. αναζωογονητικές.. 

Ήταν η ίδια η ζωή...




Το υπέροχο τραγούδι αυτό το άκουσα άπειρες φορές από χθες το βράδυ.. δε μπορώ να μην ταυτιστώ με τους στίχους του...


Με κρατούνε θαρρώ.. σαν αλήθειες παλιές.. σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά...


Να χαϊδεύει μ' αφρούς.. τους πικρούς μας καημούς.. και να διώχνει της πίκρας τον πόνο...


Αχ...


Θύμα-θύτης κακής συγκυρίας... Είμαι....



Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Άτιτλη Δευτέρα

Και γιατί να έχει τίτλο, εξάλλου; Γιατί να βάζουμε στα πάντα τίτλο; Άει στα κομμάτια πια.. παντού η λογική και η αιτιολόγηση; Όχι πια για μένα, ελπίζω. Σημασία έχουν τα συναισθήματα. Και σήμερα τα δικά μου είναι πολύ, πολύ όμορφα. Ξύπνησα με ένα ανεξήγητο κέφι, η δουλειά βέβαια σήμερα τρελοκομείο, τσακώθηκα, φώναξα, στεναχωρέθηκα, αλλά ευτυχώς μετά το σχόλασμα δεν άργησα και πολύ να συνέλθω. Συνειδητοποιώ πως έχουμε τη δύναμη μέσα μας να κατευθύνουμε τα συναισθήματά μας. Εντάξει, ίσως όχι όταν όλα σου πάνε στραβά και βάλλεσαι από παντού, είναι κάποιες φορές πάνω από τις δυνάμεις σου (που και πάλι δεν είμαι σίγουρη γι' αυτό), αλλά σίγουρα πόσες ατέλειωτες ώρες δεν έχει περάσει ο καθένας μας κοιτάζοντας το ταβάνι, αναλογιζόμενος το παρελθόν ή το μέλλον, υπερ-αναλύοντας τα πάντα και τελικά μη βγάζοντας άκρη ή αποτέλεσμα; Σε άσχετη στιγμή θυμήθηκα τι μου είχε πει μια συνάδελφος, για τον τρόπο που η γιαγιά της αντιμετώπιζε τα πράγματα (και ήταν μια πολύ ευτυχισμένη γυναίκα που κατάφερνε να ρουφήξει το μεδούλι της ζωής):

Να στεναχωρηθώ γι' αυτά που έγιναν; έλεγε.
Αφού έγιναν και δε μπορώ να τα αλλάξω πια.


Να στεναχωρηθώ γι' αυτά που αναπόφευκτα θα γίνουν και δε μπορώ να κάνω κάτι να τα σταματήσω;
Ε, αφού θα γίνουν έτσι κι αλλιώς, γιατί να το σκέφτομαι παραπάνω;


Ή να στεναχωρηθώ γι' αυτά που δε θα γίνουν;
Ούτε γι΄αυτό. Δε μπορώ να κάνω και κάτι να το αλλάξω.


Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου φαίνεται ότι είχε δίκιο. Δε λέω να είμαστε αδιάφοροι για τα πάντα, απλά σίγουρα πρέπει να αξιολογούμε τις καταστάσεις και να ασχολούμαστε μαζί τους μόνο όταν υπάρχει λόγος. Αλλιώς καταλήγουμε να αναλωνόμαστε σε όλα αυτά τα ερωτηματικά και τις ανησυχίες, ενώ η ζωή περνάει δίπλα μας απαρατήρητη κι ανέγγιχτη.

Δεν είναι κρίμα;

ΥΓ: Νομίζω ότι η κάθαρση έχει ήδη συμβεί.. και η ζωή περιμένει στη γωνία.. τα όμορφα έρχονται..  μου το χρωστάνε;)

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Το λάθος




Το άκουσα το πρωί κι από τότε δε μπόρεσα να το βγάλω απ' το μυαλό μου. Ούτε να μη σκέφτομαι τα λόγια του. "Το Λάθος".. το...  λάθος...  που όλοι έχουμε κάνει κατά καιρούς αλλά αρνούμαστε να παραδεχτούμε, πόσο μάλλον να ξεπεράσουμε.. γιατί άραγε; Γιατί να (επιλέγουμε να) είμαστε προσκολλημένοι σε ανθρώπους και καταστάσεις που μας πληγώνουν; Τι μαζοχισμός είναι πια κι αυτός; Νωρίτερα έγραψα κάπου την (όχι δική μου) φράση "στη ζωή παίρνουμε όχι ό,τι μας αξίζει, αλλά ό,τι διεκδικούμε" - μήπως τελικά αυτό είναι το πρόβλημα; Το ότι δέχτηκα τους ανθρώπους που μου έφερε αρκετά εύκολα και σε ικανή ποσότητα η ζωή, αλλά που όμως δε διεκδίκησα εγώ, οπότε ουσιαστικά δεν ήταν και δική μου επιλογή; Άρα δε μου άξιζαν κιόλας; Μήπως, λέω; Δεν εξηγείται διαφορετικά το ότι δε στέριωσε τίποτα από όλα αυτά κι ότι έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο με έμφαση στο τελευταίο που στην ουσία μου στοίχισε κοντά 5 χρόνια από τη ζωή μου. Βέβαια, η ζωή συνεχίζεται. Και σίγουρα με θέλει να μάθω από αυτά μου τα λάθη. Πώς όμως ξεπερνάς αυτό που ακόμα συνεχίζει να σε πληγώνει; Ένα λάθος στο οποίο, όπως λέει και το τραγούδι, θέλεις να ζεις, έχεις ανάγκη να ζεις, που σου αφήνει μισά τα όνειρα και ξύνει τις πληγές σου.. Αγάπησες, θα μου πείτε. Ναι. Αλλά όταν ξέρεις πως δε θα 'πρεπε, πως αυτού του είδους η αγάπη, για το συγκεκριμένο άτομο, σε πάει πίσω σαν άνθρωπο, τι στο καλό αγάπη είναι αυτή; Γιατί πρώτα απ' όλα η αγάπη θα 'πρεπε να είναι για τον εαυτό μας, αν μη τι άλλο να μην τον υποβάλλουμε σε τέτοια μαρτύρια..

Περίεργες οι σκέψεις απόψε, σε ακόμα μία προσπάθεια απολογισμού. Σίγουρα διαφορετικού απ' ότι αρκετές μέρες πριν. Νομίζω ότι τώρα έχω τη δύναμη να θέλω να μη μείνω άλλο σ' αυτό το λάθος, γιατί πλέον με νοιάζει πού πηγαίνω. Ούτε δίνω όλη τη ζωή μου πια, σώμα και ψυχή, να είμαι με έναν άνθρωπο που δε διεκδίκησα, που απλά ήρθε. Το πρώτο μου αντίο, ίσως και το πιο σημαντικό, το είπα σήμερα που πέταξα κάποια λίγα πράγματά του, αφού ο ίδιος δε θέλησε να τα έχει. Δε θέλω πια τίποτα που να μου θυμίζει αυτό το λάθος. Θέλω σιγά-σιγά να μαζέψω τα κομμάτια μου, να βάλω μια σειρά στη ζωή μου και να προχωρήσω, μου το οφείλω να προχωρήσω ρε γαμώτο. Και αυτή τη φορά να διεκδικήσω, μάλλον εκεί βρίσκεται το νόημα της ζωής. Παρασυρόμαστε, θαρρώ, από την ανάγκη μας για συντροφιά. Παρασυρόμαστε και δε βλέπουμε καθαρά. Ή βλέπουμε, αλλά επίσης παραβλέπουμε. Πολλά. Ε λοιπόν, δεν είμαι πια διατεθιμένη να παραβλέψω. Παρά μόνο σ' αυτόν που θα διεκδικήσω και θα έρθει να αναταράξει τον κόσμο μου όλο, να φέρει τα πάνω κάτω. Και τότε θα δώσω και την καρδιά μου και την ψυχή μου και τη ζωή μου ολάκερη. Μέχρι να συμβεί όμως αυτό, η μοναξιά φαίνεται να είναι το αντίδοτο. Έτσι ώστε να έρθει και η κάθαρση.. και μετά να μπορέσω να αναζητήσω.. όχι, λάθος (πάλι λάθος;), να διεκδικήσω αυτό που τόσο θέλω, που τόσο ονειρεύομαι. Και που, δικαιωματικά πλέον, μου ανήκει.