Ήρθε κι ο Αύγουστος...

Αυτό το καλοκαίρι κοντεύει να περάσει κι εγώ δεν έχω καταλάβει τίποτα. Ο Ιούνιος εξανεμίστηκε με μαθήματα και με εξετάσεις των "παιδιών" μου, μετά με εξετάσεις δικές μου στο πανεπιστήμιο και αναμονή των αποτελεσμάτων και να 'σου, μπήκε ο Ιούλιος χωρίς να το πολυκαταλάβω. Ο οποίος έφερε τόσες ανατροπές που με έβγαλε εντελώς έξω απ' τα νερά μου, αλλού πατούσα κι αλλού βρισκόμουν ένα πράμα.. πότε από ευτυχία και πότε από το εντελώς αντίθετο.. μην τα ξαναλέμε.. Έχασα ολόκληρες μέρες κοιτάζοντας το κενό, αρνούμενη να σκεφτώ το οτιδήποτε ή να αφήσω το(ν) οτι(οποιο)δήποτε να με βγάλει απ' αυτή την κατάσταση. Να φανταστείς έχω υποσχεθεί σε φίλη κολλητή να της τηλεφωνήσω μόλις συνέλθω κι ακόμα δεν το έχω σηκώσει το ρημάδι. Ξέρω πως θα θέλει να μάθει τα πάντα και αρνούμαι πεισματικά να ξαναζήσω τον εφιάλτη. Ουφ. Αλλάζω θέμα.

Προχθές βγήκαν τα αποτελέσματα των μαθητών μου, πέρασαν και οι τέσσερις.. και μάλλον αυτό ήταν που με έφερε λίγο στα σύγκαλά μου, ήρθε στο μυαλό μου κι εγκαταστάθηκε η φράση "ξύπνα ρε ηλίθια, η ζωή συνεχίζεται". Και προσπαθώ. Να τη συνεχίσω. Αυτό το σ/κ πέρασε ήρεμα, ευχάριστα θα έλεγα. Υπήρξαν άνθρωποι, έστω και διαδικτυακά, με τους οποίους αντάλλαξα πέντε κουβέντες, αστειεύτηκα, γέλασα, ξεχάστηκα. Και τους ευχαριστώ γι' αυτό. Έφτασα σε σημείο να μιλάω πολύ. Ποιός; Εγώ. Πάντα εξαρτάται βέβαια κι από το συνομιλητή σου. Πέρα από αυτό δεν έκανα τίποτα άλλο απολύτως. Ούτε δουλειές στο σπίτι όπως έλεγα, ούτε εκκρεμότητες που συνεχίζουν να υπάρχουν, ούτε προετοιμασία για το ιδιαίτερο που αρχίζω μέσα στην εβδομάδα, μιας και θα βάλω καινούρια βιβλία και το επίπεδο είναι το ανώτατο και πρέπει αύριο κιόλας να ξεκινήσω την προετοιμασία μου και την αναζήτηση/συγγραφή έξτρα υλικού. Αντιθέτως κοιμόμουν, ξυπνούσα, έφτιαχνα καφέ, έλιωνα στη βεράντα με το λάπτοπ, διάβασα και διάφορα μπλογκς, σταμάτησα να παρακολουθώ κάποια άλλα που δε με ενδιέφεραν πια, δε μαγείρευα αλλά έτρωγα ό,τι σαβούρα υπήρχε μπροστά μου (τσιμπολογούσα είναι η αλήθεια, με τέτοια ζέστη πώς να φας πολύ; οπότε δεν έχω και πολλές τύψεις), ξανακοιμόμουν και φτου κι απ' την αρχή. Μάλλον το είχα ανάγκη αυτό, να επανασυναρμολογηθώ λίγο, να μαζέψω τα κομμάτια μου. Από βδομάδα βέβαια με περιμένει τρέξιμο. Οι δουλειές στο σπίτι και η γενική καθαριότητα που πρέπει επιτέλους να γίνει, θα πρέπει να πάω να ψωνίσω ρούχα και παπούτσια για το γάμο της αδερφής μου που θα γίνει αρχές Σεπτέμβρη (μάλλον το μόνο ευχάριστο νέο σε όλο το καλοκαίρι μου.. άντε και τα αποτελέσματα όλων των παραπάνω εξετάσεων), θα πρέπει να πάω να μοιράσω κάποια προσκλητήρια πριν όλοι φύγουν για διακοπές (αν δεν έφυγαν κιόλας).. χμμ.. σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που αυτή τη στιγμή ξεχνάω. Έχω κάνει ολόκληρη λίστα να φανταστείς, κάπου την έχω παρατημένη. Α, να πάω κι απ' τα ΙΚΕΑ να πάρω μερικά πραγματάκια και μικροεπιπλάκια να ανανεωθώ και να αλλάξω τη θέση των επίπλων στο σπίτι μου, το γραφείο θα το κάνω καθιστικό και το καθιστικό γραφείο, ίσως θα πρέπει και να βάψω κιόλας αλλά θα δείξει, τη χρειάζομαι τόσο αυτή την ανανέωση και πάντα αλλάζοντας τα έπιπλα την πετυχαίνω. Και θα πρέπει να καθαρίσω και την πίσω βεράντα όταν μεγαλώσουν τα περιστεράκια που μόλις χθες πήρα είδηση ότι είχαν γεννηθεί εκεί, μιας και ξύπνησα αργότερα απ' ότι τις καθημερινές - ή μάλλον με ξύπνησαν με τα τσιρ-τσιρ τους όταν τα τάιζε η μαμά περιστέρα. Μου έκαναν μια βεράντα μην πω πώς, αλλά χαλάλι τους, ψυχούλες είναι κι αυτά. Τους έριξα και κάτι κρουασανάκια που είχαν ξεμείνει από τη σαβουροφαγία και μετά από 10 λεπτά δεν υπήρχε τίποτα. Θα τα ταίζω καθημερινά, αν και πάντα υπάρχει ο φόβος να μου εγκατασταθούν μόνιμα μιας και θα έχουν τροφή. Θα δείξει. Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν λίγες ώρες πριν μπει ο Αύγουστος. Ένας Αύγουστος που μου αφήνει λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν φύγω - επιτέλους - για διακοπές λίγων ημερών και μετά στα πάτρια εδάφη για το γάμο. Το μόνο που φοβάμαι είναι μήπως δε μπορέσω να τους πείσω ότι είμαι μια χαρά (χεχ..). Και δε θα είναι ευχάριστο συνεχώς να υποκρίνομαι ή να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου. Με τρομάζει το να πρέπει να χαμογελώ ενώ δεν το νιώθω.  Ξέρω όμως ότι, τουλάχιστον η αδερφή μου που είναι και η άμεση ενδιαφερόμενη, το καταλαβαίνει αυτό, με ξέρει καλά και με αγαπά πολύ για να μου ζητήσει να γίνω κάποια που αυτή τη στιγμή δεν είμαι.

Ας ακούσουμε κάτι να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Να σας ευχηθώ, σε όσους έχουν μείνει πίσω και το δούνε, καλό μήνα και πολλά χαμόγελα. Όσο μπορούμε πιο πολλά.

Πάω να ψήσω ψάρι και να βράσω και μια σαλάτα κουνουπιδο-μπρόκολου μπας κι έρθω στα ίσα μου. Ουφ.

Αγώνες Πείνας

Μη σας παραπλανεί ο τίτλος, είναι τίτλος βιβλίου και τίποτε άλλο. Τις τελευταίες μέρες, που μου συμβαίνουν τόσα πολλά, είχα ανάγκη να απασχολήσω το μυαλό μου με κάτι άλλο, κάτι που θα με απορροφούσε.. και η ιδανική λύση ήταν ένα βιβλίο. Κι τελικά όχι ένα, αλλά τριλογία. Μετά από προτροπή μιας συναδέλφου που είχε κατενθουσιαστεί με το συγκεκριμένο, αποφάσισα να το αγοράσω.. και από τη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου, το ρούφηξα μέσα σε λίγες ώρες. Είναι από τα βιβλία που σε καθηλώνουν τόσο που δε μπορείς να σταματήσεις να διαβάζεις. Αφού, να φανταστείτε, το διάβασα Σάββατο βράδυ μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, Κυριακή παρήγγειλα και τα υπόλοιπα δύο της τριλογίας και μέχρι την Τρίτη το μεσημέρι που ήρθαν, κόντευα να φάω τα νύχια μου! Περιττό να σας πω ότι τελείωσα και τα άλλα δύο σε μιάμιση μέρα.

Λίγα λόγια από την περίληψη για να πάρετε μια ιδέα:

Από τα ερείπια ενός μέρους που κάποτε ήταν γνωστό ως Βόρεια Αμερική έχει αναδυθεί το έθνος της Πάνεμ, μια λαμπερή πρωτεύουσα, η Κάπιτολ, που περιβάλλεται από δώδεκα απομακρυσμένες Περιοχές. Η Κάπιτολ είναι σκληρή και αμείλικτη και κρατάει τις Περιοχές υπό τον έλεγχό της αναγκάζοντας τις να στέλνουν από ένα αγόρι κι ένα κορίτσι ηλικίας από δώδεκα μέχρι δεκαοχτώ ετών για να συμμετάσχουν στους ετήσιους Αγώνες Πείνας, έναν αγώνα θανάτου που μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση. Νικητής μπορεί να είναι μόνο ένας: ο μοναδικός επιζών. 

Για τη δεκαεξάχρονη Κάτνις Έβερντιν, που ζει με τη μητέρα της και τη μικρότερη αδερφή της, η απόφαση να πάρει εθελοντικά τη θέση της αδερφής της στους Αγώνες δε διαφέρει και πολύ από θανατική καταδίκη. Όμως η Κάτνις έχει φτάσει κι άλλη φορά κοντά στο θάνατο - και η επιβίωση είναι δεύτερη φύση για αυτή. Χωρίς να το επιδιώκει, διεκδικεί σοβαρά τη νίκη. Αλλά για να νικήσει, θα πρέπει να αρχίσει να κάνει επιλογές που φέρνουν σε σύγκρουση την επιβίωση με την ανθρωπιά και τη ζωή με την αγάπη.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το βιβλίο. Πλοκή γρήγορη που σε καθηλώνει, πολλές ανατροπές, ηθικά διλήμματα, πολύ καλές περιγραφές και αλληγορίες που μοιάζουν τόσο με τον κόσμο που ζούμε (προσέξατε τα ονόματα; Πάνεμ.. Κάπιτολ.. γκουχ γκουχ). Το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο! Και το τρίτο κλείνει πολύ ωραία την όλη ιστορία, χωρίς να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες για ρομαντικές καταστάσεις, όπως εύκολα θα μπορούσε να κάνει, καθιστώντας το πιο δημοφιλές. Αντίθετα, τελειώνει με πόνο, με απώλειες και με τη συνείδηση ότι κάποια πράγματα απλά δε μπορείς να τα ξεπεράσεις παρά να μάθεις να ζεις μαζί τους...

Σας τα συστήνω ανεπιφύλακτα. Είναι από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Κι έχω διαβάσει πολλά.

Βιβλίο 1: Αγώνες Πείνας 

Βιβλίο 2: Φωτιά

Βιβλίο 3: Κοτσυφόκισσα

Όλα από τη Suzanne Collins, εκδόσεις Πλατύπους.

Προδοσία

Είμαι σίγουρη πως είναι αναπόφευκτο όλοι οι άνθρωποι να νοιώσουν προδοσία αργά ή γρήγορα στη ζωή τους. Εμένα μου ήρθε σχετικά αργά, στα σχεδόν 34 μου χρόνια, ήρθε όμως τόσο ξαφνικά που ακόμα ώρες-ώρες νομίζω πως είναι απλά ένα κακόγουστο όνειρο και πως όπου να 'ναι θα ξυπνήσω. Αλλά όσο κι αν θέλω να το αγνοήσω, είναι αλήθεια. Και είναι προδοσία με Π κεφαλαίο. ΄Ηρθε από έναν άνθρωπο που εμπιστεύτηκα, που αγάπησα, που έβαλα στη ζωή μου, στο κορμί μου, στο σπίτι μου, στο είναι μου όλο.  'Εναν άνθρωπο για τον οποίο από την πρώτη στιγμή (πάνε σχεδόν 5 χρόνια από τότε) ένοιωσα πως μπορώ να ζήσω μαζί του, να μοιραστώ μαζί του τον ίδιο χώρο, χρόνο, όνειρα και οικογένεια - και για μια σκορπίνα σαν και μένα με έντονο το αίσθημα της ατομικότητας, της μοναχικότητας και του προσωπικού χώρου, αυτό ήταν ένα μεγάλο και πρωτόγνωρο συναίσθημα. Προδοσία δεν είχα νοιώσει ποτέ πριν. Απογοήτευση; Ναι. Πληγωμένη; Ναι, το ένοιωσα κι αυτό πολλές φορές. Θυμό; Αγανάκτηση; Ναι. Μίσος όχι. Και το κακό είναι πως ούτε τώρα μπορώ να νοιώσω μίσος, παρά το μέγεθος της προδοσίας, παρά τα τόσα ψέματα από έναν άνθρωπο που ορκιζόταν στα ίδια του τα παιδιά πως δε θα μου πει ψέματα ποτέ. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως τελικά και να μην υπάρχουν καθόλου παιδιά οπότε κι ο συγκεκριμένος όρκος όντως να ήταν εντελώς στο βρόντο. Δεν ξέρω πια τι να πιστέψω και τι όχι. Τι ήταν αλήθεια και τι όχι. Εξάλλου, όταν ξέρεις πως ειπώθηκαν ψέματα για σχετικά μικρά πράγματα, αρχίζεις και αμφισβητείς και τα πιο σημαντικά. Η λογική μου, ή μάλλον το ένστικτό μου μού έλεγε όλα αυτά τα χρόνια να μείνω μακριά, γι' αυτό άλλωστε και ήταν μια από αυτές τις σχέσεις που μια χαλάνε και μια ξαναγεννιούνται. Το ένστικτο καλά μου τα έλεγε, αλλά η καρδιά, αχ αυτή η άτιμη, είχε τη δική της γνώμη - κι ακόμη έχει. (Άλλωστε, από πότε η αγάπη ακολουθεί τη λογική;) Και το θέμα είναι πως δεν είχα συνειδητοποιήσει αυτή την αγάπη μέχρι πριν από λίγες ημέρες, πίστευα πως ήταν άλλα πράγματα, μίγμα άλλων συναισθημάτων, γι' αυτό και μου ήταν πιο εύκολο στο παρελθόν να βάζω τέλος, έστω και προσωρινό. Αλλά δεν έχω πια αμφιβολία για το τι είναι το συναίσθημα που ένοιωσα, και νοιώθω, το τελευταίο διάστημα. Όσο παράλογο κι αν είναι αυτό αφού ήξερα πως κάτι δε μου κολλούσε, όσο τρελό. Όσο μεγάλο κι αν είναι το κενό που άφησε πίσω, όσο απότομα κι αν ράγισε, όσο βίαια κι αν αποσπάστηκε ένα κομμάτι της καρδιάς, της ίδιας της ψυχής, αφήνοντας πίσω άκρες μυτερές που μόνο να πας να τις πλησιάσεις σε ματώνουν. Και το σφίξιμο στο στέρνο που με πιάνει κάθε φορά που λυπάμαι για κάτι, πλέον έχει γίνει δυνατότερο και μόνιμο. Εντάξει, το ξέρω πως κάποια στιγμή θα γιάνω. Αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ και να ελπίσω στο μέλλον όταν στο παρόν η απουσία είναι τόσο έντονη, όταν ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του κι αισθάνομαι τόσο πραγματική την αγκαλιά του, παρόλο που ταυτόχρονα μου λέω να τον μισήσω για όλα αυτά, μου λέω πως δε μου άξιζε και πως αντικειμενικά δεν ήταν για μένα, όλοι το έβλεπαν αλλά εγώ τυφλή, τυφλή και καλοπροαίρετη όπως πάντα που πίστεψα πως όντως είχε αλλάξει. Αλλά ναι, οι άνθρωποι πολύ σπάνια αλλάζουν. Κι εγώ ήμουν ηλίθια που πίστεψα πως είχα πέσει στην εξαίρεση. Ευτυχώς που ο εγωισμός μου, η αξιοπρέπειά μου και το αίσθημα της επιβίωσης είναι αρκετά ισχυρά για να αποφασίσω να μην πισωγυρίσω, όχι αυτή τη φορά. Του είχα πει πως μπορώ να συγχωρήσω πολλά, να ανεχτώ και να δεχτώ ακόμα περισσότερα, αλλά το ψέμα ποτέ. Και το ένστικτό μου μού το έλεγε τόσο καιρό πως κάτι δεν πάει καλά, αλλά μάλλον χρειαζόμουν τις χειροπιαστές αποδείξεις που πλέον έχω για να μπορέσω να βάλω ένα οριστικό τέλος. Το οριστικό τέλος στην αγάπη μου ανάθεμα κι αν ξέρω πώς να βάλω..

:)

Καλημέραααα! Να μου πείτε, τι καλημέρα, καλησπέρα είναι, τεμπελχανού και υπναρού Ειρήνη. Ναι, θα σας πω, τυπικά απόγευμα είναι πλέον, αλλά έλα μου που εμένα με πήρε ο ύπνος και ξύπνησα 13:12 σήμερα! Ε, μου έλειπε ύπνος προφανώς, μετά την τόσο αγχώδη και άυπνη εβδομάδα. Κι επειδή λόγω ακριβώς αυτού του άγχους είχα αυτό το παραλήρημα τις προάλλες και όσοι το διαβάσατε μάλλον αναθεματίσατε την ώρα και τη στιγμή (χαχα), είπα να γράψω ένα χαρούμενο ποστάκι μπας κι εξευμενίσω τα πνεύματα και με συγχωρήσετε (*grin*) και συνεχίσετε να έρχεστε και δε χάσω τους  λίγους αναγνώστες που έχω, χιχι.. φτάνει που κι εγώ η ίδια γράφω τόσο αραιά εδώ μέσα, μη μείνω και μονάχη μου, δε λέει...

Θα σας βάλω και τραγουδάκι βρε, άντε, είδατε τι καλή που είμαι; :P

Είχα κάτι χρόνια να το ακούσω, ίσως γιατί μου θύμιζε μια άσχημη κατάσταση - τώρα, το ότι μου ήρθε στο μυαλό και το ακούω χωρίς ..επακόλουθα, σημαίνει ότι το ξεπέρασα εκείνο το κομμάτι του παρελθόντος; Χμμ.. μάλλον, έτσι νομίζω ότι είναι :)

Τι άλλο ήθελα να σας πω; Α! Ξέρω ότι είναι μικρή η πιθανότητα να βρεθεί κάποιος/κάποια να μου απαντήσει, αλλά ψάχνω να βρω ιδέες για βιβλίο ευχών γάμου και ευχαριστήριες κάρτες, πάλι γάμου, που θα δοθούν στον κάθε καλεσμένο δηλαδή. Μήπως έχετε κανένα site να μου προτείνετε, όπως επίσης και πού μπορώ να βρω υλικά για το βιβλίο ευχών, μιας και σκέφτομαι να το κάνω μόνη μου; Από scrapbooking δεν ξέρω, αλλά έχω καλλιτεχνική φύση και τα χέρια μου πιάνουν, οπότε κάτι θα κάνω πιστεύω ;)

Αυτά. Σας εύχομαι να έχετε μια υπέροχη Κυριακή! :)


ΥΓ: Ναι, πλέον είμαι καλά. Δέχτηκα την τρίτη και φαρμακερή αρνητική απάντηση κι αποφάσισα το συγκεκριμένο να μην το κυνηγήσω άλλο - όπως μου είπε και μια φίλη προχθές "Όσο πιο πολύ το κυνηγάς, τόσο σου γλιστράει σα λαγός, δεν το βλέπεις;" και συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο. Το διαγράφω λοιπόν αυτό από τη λίστα μου και θέτω νέο στόχο. Ένιωσα τεράστια ανακούφιση όταν πήρα αυτή την απόφαση. Αυτό που με κατέβαλλε, τελικά, ήταν αυτή η αίσθηση του να αιωρούμαι σε ένα τεντωμένο σχοινί, μην πηγαίνοντας ούτε μπροστά ούτε πίσω. Τώρα λοιπόν πήγα πίσω, ηρέμησα που βρέθηκα σε στέρεο περιβάλλον και κοιτάζω με προσμονή το επόμενο τεντωμένο σχοινί στο οποίο αποφάσισα να ανέβω.. όσο σ' αυτό θα πηγαίνω μπροστά, έστω και με μικρά βηματάκια, μια χαρά θα είμαι ;) Φιλώ σας!

Βράδυ Τετάρτης...

Είναι περίεργη νύχτα. Από αυτές τις νύχτες που με τίποτα δε μπορείς να κοιμηθείς παρά χάνεσαι μέσα στις σκέψεις σου και στον απολογισμό της ζωής σου. Σας προειδοποιώ, το κείμενο που ακολουθεί δε νομίζω να έχει κάποιο ενδιαφέρον, μπορείτε να προχωρήσετε στο επόμενο blog. Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω τι θα γράψω, ένιωσα όμως την ανάγκη να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά, έστω κι αν όποιος τύχει και το διαβάσει πιθανόν να μη βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Δεν το κάνω γι' αυτό, εξάλλου. Εξαρχής δήλωσα πως αυτό εδώ το blog είναι για μένα κάτι σαν ο προσωπικός μου ψυχολόγος. Η δική μου ψυχανάλυση. Άσχετα αν συνήθως γράφω σκέψεις άλλων, που με εκφράζουν όμως, εννοείται. Κι έτσι αποφάσισα πως το καλύτερο που έχω να κάνω απόψε είναι να γράψω εδώ. Να γράψω σκέψεις όπως ακριβώς έρχονται στο μυαλό μου, χωρίς να κοιτάζω πίσω, χωρίς να κάνω αλλαγές και διορθώσεις. Πραγματική αφήγηση όπως θα έκανες και στον ψυχολόγο ένα πράμα (το βρίσκω τρομερά ειρωνικό). Και, μη μου θιχτείτε, αλλά ειλικρινά δε με νοιάζει αν κάποιος θα μπορέσει να καταλάβω τι στο καλό λέω.

Έχω φτάσει σε μια περίεργη καμπή της ζωής μου. Το άγχος που νιώθω απόψε, βασικά τις τελευταίες μέρες, δεν είναι τυχαίο. Είναι η προσμονή μιας απόφασης - απόφασης όχι δικής μου, αλλά κάποιων άλλων που νιώθω πως κρατάνε τη ζωή μου μετέωρη τα τελευταία χρόνια. Να μου πεις, γιατί να είναι μετέωρη και δεν την καθίζεις κάπου; Έλα μου ντε. Απόψε συνειδητοποιώ το γιατί. Γιατί αυτό το "κάπου" δε μου αρέσει. Καθόλου. Γιατί ο κύκλος σιγά σιγά κλείνει τριγύρω μου και δε μπορώ να μείνω μέσα, νιώθω να πνίγομαι, να ασφυκτιώ. Αν εγκλωβιστώ, πού θα βρω ξανά τη δύναμη να σπάσω τα δεσμά και να χαράξω νέα πορεία; Και το άλλο σκέλος της απόφασης, βέβαια, πορεία θα μου ζητήσει να χαράξω, μόνο που εκείνη θα είναι μια ανανεωτική πορεία, μια πορεία που ΕΓΩ θα θέλω να χαραχτεί και δε θα αναγκάζομαι να το κάνω γιατί άλλοι αποφάσισαν έτσι για μένα. Αυτό το τωρινό "θέλω" πάλεψα πολύ μέχρι να καταλάβω από τι αποτελείται. Κι ακόμη ομολογώ με ντροπή πως τα έχει τα πισωγυρίσματά του. Τι να δείχνει άραγε αυτό; Όταν δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις τι θέλεις πραγματικά, εννοώ; Άβουλο ον ή μεγάλη προσαρμοστικότητα; Όταν γίνομαι σκληρή με τον εαυτό μου με κατηγορώ για το πρώτο - ξέρω όμως μέσα μου πως το δεύτερο με χαρακτηρίζει, έτσι δεν έγινε άραγε και στο παρελθόν και είμαι ακόμη ..ζωντανή; Το "γιατί" προσπαθώ όμως ακόμη να καταλάβω, γιατί να είμαι έτσι - κι εκτός από κάποιο ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης, τίποτε άλλο δε μου έρχεται στο νου.

Επίσης ξέρω πως, ό,τι κι αν λέω, ότι κι αν σκέφτομαι, ό,τι κι αν γίνει, τη δύναμη τελικά θα τη βρω. Ίσως κιόλας πιο γρήγορα απ' ότι στο παρελθόν, ακριβώς επειδή το έχω ξαναπεράσει. Κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, οφείλω να είμαι πιο σοφή. Το πρόβλημά μου είναι, βλέπω τώρα, πως προσπαθώ να χωρέσω δυο ζωές σε μία. Τα δυο μου "θέλω" είναι τόσο αντίθετα το ένα με το άλλο που με πονά. Που δε μπορούν να συνδυαστούν γιατί το ένα αναιρεί το άλλο. Κι όποιο δρόμο κι αν (αποφασίσουν να) ακολουθήσω, αυτό θα σημαίνει πως θα διαγράψω τον άλλο, πως πρέπει να το κάνω. Γιατί δε θα μπορώ, δε γίνεται πια να μοιράζομαι.. Το ένα είναι το θέλω της καρδιάς, το άλλο το θέλω του ενστίκτου, του πυρήνα μου. Αλλά, να με πάρει η ευχή, αυτό το ένστικτο το έχω για τα καλά ανεπτυγμένο - και δε θα μπορέσω να το αγνοήσω. Και φοβάμαι πως, όταν έρθει εκείνη η στιγμή και ο δρόμος μου θα είναι ο άλλος, αυτός που μέχρι πριν λίγα λεπτά ήλπιζα πως θα είναι, όταν το ένστικτό μου επανασταστήσει θα επαναστατήσω κι εγώ κι αυτό θα σημαίνει πως θα πληγώσω ανθρώπους γύρω μου. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση τουλάχιστον θα είμαι μόνη.

Και το δίλημμα είναι: ακολουθείς τα όνειρα που τόσα χρόνια έκανες, την καρδιά κι αυτά που προστάζει, αυτά που ξέρει (και ξέρεις) πως μπορείς να πετύχεις και τη χαρά και τα τόσα πράγματα που μπορείς να δώσεις γύρω σου, κάνεις λοιπόν μια καινούρια αρχή σε έναν τόπο άλλο..
ή ακολουθείς το ένστικτο, αυτό που νιώθεις πως δυναμώνει μέσα σου μέρα με τη μέρα από τότε που αποφάσισες να αλλάξεις και που δεν το μετάνιωσες γιατί αρχίζεις και βλέπεις επιτέλους αληθινά, ακολουθείς αυτό που νιώθεις πως είναι η αιτία της ύπαρξής σου, του είναι σου, της ζωής σου όλης, και που σε καίει μέσα σου ζητώντας σου να επικεντρωθείς γιατί ο σκοπός είναι εδώ και σε περιμένει; Και όσο κι αν η καρδιά δεν το θέλει, να ξέρεις πως έτσι είναι τα πράγματα, πως γι' αυτό είσαι πλασμένος; Κι ας έχει το τίμημά του...

Δεν ξέρω.. δεν ξέρω πόσο πια θα αντέξω να μοιράζομαι στα δυο, στις δυο μου "φύσεις" που είναι τόσο αντίθετες η μία από την άλλη. Πάλεψα πολύ με τις σκέψεις μου, αλλά νομίζω πλέον πως δε μου μένει τίποτε άλλο από το να εναποθέσω το μέλλον μου στα χέρια της ..τύχης; μοίρας; πεπρωμένου; δεν ξέρω πια πώς να το ονομάσω. Ξέρω πως ό,τι κι αν γίνει θα τα καταφέρω.  Χεχ. Και το ειρωνικό θα είναι το μέλλον να είναι εντελώς αντίθετο από αυτό που τώρα φαίνεται πως θα καθορίσει η συγκεκριμένη απόφαση, από όλα αυτά που με παιδεύουν τόσο καιρό και προσπαθώ να βρω μια άκρη στο κουβάρι που λέγεται ζωή μου.

Ε, αν συμβεί κι αυτό, τότε εκεί θα γελάσω. Όπως θα γελάνε και κάποιοι άλλοι εκεί πάνω μαζί μου - ή μάλλον θα λυπούνται γιατί πιστεύουν σε μένα και θα 'πρεπε κι εγώ να ξέρω καλύτερα και να μην παιδεύω τον εαυτό μου τόσο πολύ. Αυτό εξάλλου θα είχε λύσει τόσα πολλά προβλήματα.. αλλά άνθρωπος δεν είμαι κι εγώ; Πρέπει να πάρω τα μαθήματά μου για να μπορέσω να εκπληρώσω το σκοπό μου...

Αν κάποιος έφτασε μέχρι εδώ κάτω, του ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Αυτή η αλληλουχία σκέψεων ακόμη και σε μένα φαίνεται παράταιρη.. σε μένα που ξέρω για τι πράγμα μιλούσα.

Νιώθω όμως επιτέλους ήρεμη.

Μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, τουλάχιστον.

Οι Τέσσερις Συμφωνίες

"... Ως παιδιά, δεν είχαμε την ευκαιρία να επιλέξουμε τα πιστεύω μας, αλλά συμφωνήσαμε με τα δεδομένα που μας μεταβίβαζε το όνειρο του πλανήτη μέσω άλλων ανθρώπων. Ο μόνος τρόπος αποθήκευσης πληροφοριών είναι διά της συμφωνίας. 
...Έτσι γίνεται η εκπαίδευσή μας όταν είμαστε παιδιά, εφόσον τα παιδιά πιστεύουν ό,τι τους λένε οι μεγάλοι. ...Το αποτέλεσμα είναι η ηθελημένη παράδοσή μας σε αυτά τα πιστεύω. ...
Όταν πηγαίναμε ενάντια στους κανόνες, μας περίμενε η τιμωρία, ενώ όταν σεβόμασταν τους κανόνες μας περίμενε η ανταμοιβή. ... Καθώς η ανταμοιβή ήταν κάτι ευχάριστο, εξακολουθούσαμε να κάνουμε ό,τι ήθελαν οι άλλοι για να μην τη στερούμαστε. Με το φόβο της τιμωρίας και το φόβο της μη ανταμοιβής, γινόμαστε κάτι που δεν είμαστε πραγματικά, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε κάποιον άλλον.
... 
Γι' αυτό ακριβώς απαιτείται μεγάλο κουράγιο για να αμφισβητήσετε αυτά που πιστεύετε. Γιατί, παρόλο που ξέρουμε ότι δεν επιλέξαμε εμείς όλες αυτές τις πεποιθήσεις, συμφωνήσαμε με αυτές και τις αποδεχτήκαμε. Η σύμβαση έχει τόσο γερές βάσεις, ώστε κι αν συνειδητοποιούμε πόσο πλαστή είναι, δεν παύουμε να νιώθουμε την ενοχή, το φταίξιμο και την ντροπή, όταν παραβιάζουμε αυτούς τους νόμους.
...
Μία μόνο συμφωνία δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα, οι συμφωνίες, όμως, που μας κάνουν να υποφέρουμε και να αποτυγχάνουμε στη ζωή είναι πολλές. Αν θέλετε να ζήσετε μια ζωή γεμάτη ευτυχία και πληρότητα, θα πρέπει να ανασύρετε από μέσα σας το κουράγιο να διακόψετε αυτές τις συμφωνίες, που έχουν τη ρίζα τους στο φόβο και κλέβουν την προσωπική σας δύναμη. ...


Η Πρώτη Συμφωνία: Να είστε Άμεμπτοι στη Χρήση του Λόγου σας.
...Ο λόγος δεν είναι απλά ένας ήχος ή ένα γραπτό σύμβολο. Ο λόγος είναι μια δύναμη: είναι η δύναμή σας να εκφράζεστε και να επικοινωνείτε, να σκέπτεστε κι άρα να δημιουργείτε τα γεγονότα της ζωής σας. Είστε σε θέση να μιλάτε. Ποιό άλλο ζώο πάνω στον πλανήτη έχει αυτό το χάρισμα; Ο λόγος είναι το πιο ισχυρό εργαλείο που διαθέτει ο άνθρωπος. 
...
Ωστόσο, όπως και το σπαθί με τις δύο κόψεις, ο λόγος σας μπορεί να πλάσει το πιο ωραίο όνειρο αλλά και να γκρεμίσει τα πάντα γύρω σας. Η μία κόψη είναι η κακή χρήση του λόγου, η οποία δημιουργεί μια ζωντανή κόλαση. Η άλλη κόψη είναι η άμεμπτη χρήση του λόγου, που μπορεί να δημιουργήσει μόνο ομορφιά κι αγάπη και να φέρει τον παράδεισο στη γη. Ανάλογα με το πώς τον χρησιμοποιείτε, ο λόγος σας μπορεί να σας απελευθερώσει ή να σας φυλακίσει περισσότερο απ' όσο φαντάζεστε. ...


Η Δεύτερη Συμφωνία: Μην Παίρνετε Τίποτα Προσωπικά.
...Ό,τι κι αν πιστεύετε, ό,τι κι αν νιώθετε για μένα, ξέρω ότι το πρόβλημα δεν είναι δικό μου αλλά δικό σας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπετε τον κόσμο. Δεν το παίρνω προσωπικά, γιατί στην ουσία είστε αντιμέτωποι με τον εαυτό σας, κι όχι μ' εμένα. Η γνώμη που θα σχηματίσουν οι άλλοι βασίζεται στο δικό τους σύστημα πίστης, συνεπώς οτιδήποτε σκεφτούν για μένα αφορά, στην πραγματικότητα, τους ίδιους.
...
Όταν βλέπουμε τους άλλους όπως στ' αλήθεια είναι, χωρίς να το παίρνουμε προσωπικά, ποτέ δεν πρόκειται να πληγωθούμε από κάτι που θα πουν ή θα κάνουν. Ακόμα κι αν κάποιος σας λέει ψέματα, δεν πειράζει. Καταφεύγει στο ψέμα, επειδή φοβάται. Φοβάται ότι θα ανακαλύψετε πως δεν είναι τέλειος. Είναι επώδυνη η αφαίρεση αυτής της κοινωνικής μάσκας. ...


Η Τρίτη Συμφωνία: Μην Κάνετε Υποθέσεις.
...Έχουμε την τάση να κάνουμε υποθέσεις για τα πάντα. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι πιστεύουμε πως οι υποθέσεις που έχουμε κάνει είναι και η αλήθεια. Θα μπορούσαμε να πάρουμε ακόμα και όρκο. ... Επειδή φοβόμαστε να ζητήσουμε εξηγήσεις, κάνουμε υποθέσεις και πιστεύουμε ότι αυτές είναι απόλυτα σωστές. Το επόμενο βήμα είναι να υποστηρίξουμε αυτές τις υποθέσεις και να προσπαθήσουμε να αποδείξουμε ότι κάποιος άλλος έχει άδικο. Είναι προτιμότερο να κάνουμε ερωτήσεις αντί να καταφεύγουμε σε υποθέσεις, γιατί οι υποθέσεις οδηγούν στο δρόμο του πόνου. 
... 
Υποθέτουμε ότι όλοι βλέπουν τη ζωή με τον τρόπο που τη βλέπουμε εμείς. Υποθέτουμε ότι οι άλλοι σκέφτονται όπως εμείς, αισθάνονται όπως εμείς, κρίνουν όπως εμείς και κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους, όπως εμείς. Αυτή είναι η μεγαλύτερη υπόθεση που κάνουν οι άνθρωποι. Φοβόμαστε να είμαστε ο εαυτός μας μπροστά σε άλλους, επειδή πιστεύουμε ότι όλοι οι άλλοι θα μας κρίνουν, θα μας κακομεταχειριστούν και θα μας κατηγορήσουν όπως εμείς τον εαυτό μας. Πριν, λοιπόν, προλάβει κάποιος να μας απορρίψει, έχουμε εμείς οι ίδιοι απορρίψει τον εαυτό μας. Να πώς δουλεύει το ανθρώπινο μυαλό. ...


Η Τέταρτη Συμφωνία: Δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας.
...Εσείς θα πρέπει να εξακολουθήσετε να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας - ούτε λιγότερο αλλά ούτε και περισσότερο απ' αυτό. Αν κοπιάσετε για να δώσετε κάτι παραπάνω απ' αυτό που μπορείτε, θα σπαταλήσετε πολύτιμη ενέργεια και στο τέλος ο καλύτερος εαυτός σας δεν θα αρκεί. Όταν το παρακάνετε, εξαντλείτε το σώμα σας και, καθώς θα πηγαίνετε ενάντια στον εαυτό σας, θα χρειάζεστε περισσότερο χρόνο για να πραγματοποιήσετε το σκοπό σας. Αν πάλι κάνετε λιγότερες προσπάθειες από όσες μπορείτε να κάνετε, υποβάλλετε τον εαυτό σας σε απογοητεύσεις, τύψεις και ενοχές.
...
Όταν δίνετε τον καλύτερο σας εαυτό, μαθαίνετε και να τον αποδέχεστε. Πρέπει, όμως, να βρίσκεστε σε εγρήγορση και να διδάσκεστε από τα λάθη σας. Διδάσκομαι από τα λάθη μου σημαίνει ότι εξασκούμαι σε κάτι, αντιμετωπίζω δίχως φόβο τα αποτελέσματα των προσπαθειών μου και συνεχίζω να εξασκούμαι. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται η αυτογνωσία μου.
...
Αναλαμβάνω δράση σημαίνει είμαι ζωντανός. Σημαίνει ότι διακινδυνεύω να βγω προς τα έξω και να εκφράσω το όνειρό μου. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφράζει το προσωπικό του όνειρο, κάτι που είναι τελείως διαφορετικό από το να επιβάλλει κανείς το όνειρό του σε κάποιον άλλον.
...
Δε χρειάζεται να μάθουμε ή να αποδείξουμε τίποτε. Σημασία έχει μόνο να τολμάμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Πείτε όχι, όταν θέλετε να πείτε όχι, πείτε ναι όταν θέλετε να πείτε ναι. Έχετε το δικαίωμα να είστε ο εαυτός σας. Και μόνο όταν δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας μπορείτε να το επιτύχετε αυτό. Όταν δεν το κάνετε, είναι σαν να αρνείστε στον εαυτό σας την αυθεντικότητά του. ...




Όταν αποκτήσετε την επίγνωση ότι όλη η δραματική ιστορία της ζωής σας δεν είναι παρά αποτέλεσμα των πεποιθήσεών σας κι ότι αυτές οι πεποιθήσεις δεν είναι αληθινές, μόνο τότε θα είστε σε θέση να τις αλλάξετε.
...
Υποφέρετε μόνο και μόνο επειδή εσείς το έχετε επιλέξει. Αν κοιτάξετε τη ζωή σας, θα βρείτε πολλές δικαιολογίες για να υποφέρετε, αλλά κανέναν καλό λόγο. Το ίδιο ισχύει και για την ευτυχία. Ο μόνος λόγος για τον οποίο είστε ευτυχισμένοι είναι επειδή εσείς το επιλέξατε. Η ευτυχία είναι επιλογή - το ίδιο κι ο πόνος.
Ίσως να μη μπορούμε να γλιτώσουμε από το πεπρωμένο των θνητών, έχουμε όμως μια επιλογή: είτε να υποφέρουμε το πεπρωμένο μας είτε να απολαύσουμε το πεπρωμένο μας. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στον πόνο και την ευτυχία. Ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο. 
Εγώ επιλέγω να ζω στον παράδεισο. 
Εσείς;"


"Οι Τέσσερις Συμφωνίες", Don Miguel Ruiz, Εκδόσεις Διόπτρα

Θα συνωμοτήσει άραγε ολόκληρο το σύμπαν;

Η ερώτηση είναι ρητορική· την απάντηση τη γνωρίζω. Και νιώθω σίγουρη γι' αυτή γιατί νομίζω πως ήρθε επιτέλους το πλήρωμα του χρόνου, έχουν υπάρξει υπερβολικά πολλά σημάδια για να μη συμβεί ούτε αυτή τη φορά. Είναι αυτό που λένε, πως πρέπει να φτάσεις στα όριά σου, να δοκιμαστείς, να υποφέρεις και να κλάψεις όσο δεν πάει για να μπορέσεις μετά να αναγεννηθείς - σε όλα τα επίπεδα; Ε, αυτό ακριβώς.


Το τελευταίο διάστημα έχει αποτελέσει μια πολύ δύσκολη περίοδο για μένα, γι' αυτό και "χάθηκα" εξάλλου. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς, κούραση που με έριχνε σε μια καρέκλα και δε μπορούσα να σηκώσω ούτε το χέρι μου, υπεράνθρωπη προσπάθεια για διάβασμα σε ώρες απάνθρωπες, τότε που κανονικά έπρεπε να βρίσκομαι στο τρίτο όνειρο κι αντιθέτως διάβαζα και ξαναδιάβαζα δυο σειρές και προσπαθούσα να καταλάβω τι στο καλό εννοούν. Έπεσε κι ένα ξεγυρισμένο κρυολόγημα, εγώ να μη μπορώ να συνέλθω με τίποτα και οι υποχρεώσεις να συνεχίζουν να απαιτούν την πλήρη αφοσίωση και ενέργειά μου και... (η φράση που ταιριάζει τέλεια εδώ είναι:) "τα είδα όλα". Μεσολάβησαν και τα γενέθλιά μου και με έπιασε η (καθιερωμένη;) κατάθλιψη του τύπου "πώς έχουν περάσει τόσα χρόνια κι εγώ ακόμη εδώ, χωρίς να έχω κάνει ακόμη όοοολα αυτά που θέλω να κάνω (οι γύρω μου πώς στο καλό με θαυμάζουν για όλα αυτά που έχω καταφέρει και συνεχίζω να καταφέρνω κι εγώ να μη μπορώ να σταματήσω να είμαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό μου;) και πότε επιτέλους θα μπει η ζωή μου σε μια σειρά; πότε θα κατασταλλάξω κάπου που νιώθω να μην ανήκω ούτε εδώ ούτε εκεί;" - ε, να μην τα πολυλογώ διάφορες τέτοιες υπαρξιακές ανησυχίες με την αναμενόμενη δόση υπερβολής λόγω ημέρας. Κι εκεί που είχα πιάσει πάτο και έλεγα ότι δεν πάει άλλο, άρχισα να ακούω διάφορα δυσάρεστα να συμβαίνουν γύρω μου και είπα "ok, ο πάτος τελικά είχε τρύπα και υπάρχει και ΝΑΙ, υπάρχει ΚΑΙ παρακάτω!!". Και η απογοήτευση να χτυπάει κόκκινο.. και λογικά εδώ που τα λέμε. Πόσα να αντέξει πια μια ψυχή; 


Μέχρι που.. τσουπ! Μια αχτίδα, μια τόσο δα μικρή αχτίδα ελπίδας! Που μέσα σε δυο-τρεις μέρες και απανωτά ταρακουνήματα έγινε αχτιδάρα! Και ..γιούπιιι!! Επιτέλους κάτι καλό, επιτέλους αυτό που περίμενα τόσο καιρό να έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται στο τέρμα του τούνελ! Προσπαθώ να είναι συγκρατημένη γιατί δεν υπάρχει ακόμη επίσημη απάντηση, όμως μέσα μου το ξέρω πως επιτέλους ένα από τα όνειρά μου θα γίνει πραγματικότητα! Και είναι τόσο όμορφο συναίσθημα που δε μπορώ να σταματήσω να χαμογελάω (χμμ, τι στο καλό θα κάνω όταν όντως πάρω την απάντηση που περιμένω;;; αναρωτιέμαι!).  Επιτρέψτε μου να μη μοιραστώ ακόμη μαζί σας τι είδους είναι αυτή η απάντηση, θέλω όμως να ζητήσω οοοόλη σας τη θετική ενέργεια και σκέψη, γιατί από μέρα σε μέρα θα έρθει το πολυπόθητο μαντάτο! Και μετά θα κεράσω όλο τον κόσμο, και τον διαδικτυακό φυσικά, τεράστια χαμόγελα!!!  :)))

ΥΓ : Χμμ.. επειδή είστε τόσο καλό "ακροατήριο" που διαβάσατε όλο αυτό το χείμαρρο σκέψεων κι εξομολογήσεων (πώς το είπαμε το παρόν blog?? καλά να πάθετε χαχα!) και δεν αλλάξατε σελίδα, θα μοιραστώ μαζί σας μια από τις χαρές μου: Στην εργασία που παρέδωσα πριν λίγες μέρες (όσοι δεν το γνωρίζετε, ξεκίνησα σπουδές στο ανοιχτό πανεπιστήμιο, στο τμήμα της πληροφορικής, ένα όνειρο ζωής) στην εργασία λοιπόν φαίνεται να τα πήγα από πάρα πολύ καλά έως άριστα (σε 2 βδομαδούλες θα έχω και το βαθμό) και το καλύτερο είναι πως δε με παίδεψε παραπάνω από 7-8 ώρες συνολικά - και εν μέσω φταρνισμάτων, πυρετού και πονοκεφάλου - ενώ άλλοι φαίνεται να παιδεύτηκαν πολύ. Ε, λίγο είναι; Αναθάρρεψα! :)


Το τραγουδάκι για εσάς! Το ακούω συνέχεια τον τελευταίο καιρό και, έστω και προσωρινά, μου φτιάχνει το κέφι! Το λατρεύω!!

Σκιάχτρα

"...
     Ο Χαλίλ Γκιμπράν διηγείται μια όμορφη ιστορία. Οι αγρότες στα χωριά, για να προστατέψουν τη σοδειά στα χωράφια τους, δημιουργούν έναν ψεύτικο άνθρωπο, ένα σκιάχτρο. Είναι απλώς ένα ξύλο, δεμένο σ' ένα άλλο ξύλο· μοιάζει σχεδόν με σταυρό. Και ύστερα του φοράνε κάποια ρούχα, και ίσως ένα πήλινο τσουκάλι στη θέση του κεφαλιού. Αυτό αρκεί για να κρατήσει τα πουλιά και τα ζώα μακριά, από το φόβο ότι κάποιος βρίσκεται εκεί. Τα ρούχα και τα δύο χέρια κάνουν τα ζώα να πιστέψουν ότι κάποιος παρακολουθεί. Για τα ζώα αυτό αρκεί· μένουν μακριά από το χωράφι.
     Ο Γκιμπράν λέει: Κάποτε ρώτησα ένα τέτοιο σκιάχτρο, «Μπορώ να καταλάβω τον αγρότη που σ' εφτιαξε - σε χρειάζεται. Μπορώ να καταλάβω τα καημένα τα ζώα - δεν έχουν αρκετή ευφυΐα για να δουν ότι είσαι κάτι ψεύτικο. Αλλά στη βροχή, στον ήλιο, στο καυτό καλοκαίρι, στον κρύο χειμώνα, παραμένεις εδώ: για ποιόν λόγο;»
     Και το σκιάχτρο απάντησε: «Δεν γνωρίζεις τη χαρά μου. Απλώς και μόνο το να κάνω αυτά τα ζώα να με φοβούνται μου δίνει τόση χαρά, που αξίζει να υποφέρω τη βροχή, τον ήλιο, τη ζέστη, τον χειμώνα, τα πάντα. Κάνω χιλιάδες ζώα να με φοβούνται! Γνωρίζω ότι είμαι κάτι ψεύτικο, ότι μέσα μου δεν υπάρχει τίποτε, αλλά δεν με νοιάζει. Η χαρά μου είναι να κάνω τους άλλους να με φοβούνται.»


Θέλω να σας ρωτήσω: Προτιμάτε να είστε σκιάχτρο - χωρίς τίποτα στο εσωτερικό, να κάνετε κάποιον να φοβάται, να κάνετε κάποιον ευτυχισμένο, να κάνετε κάποιον ταπεινωμένο, να κάνετε κάποιον σεβαστό; Η ζωή σας είναι μόνο για τους άλλους; Θα κοιτάξετε ποτέ στο εσωτερικό; Υπάρχει κάποιος μέσα στο σπίτι ή όχι; Σας ενδιαφέρει ν' αναζητήσετε το αφεντικό του σπιτιού; 


Το αφεντικό είναι εδώ - ίσως κοιμάται, αλλά μπορεί να αφυπνιστεί. Και μόλις αφυπνιστεί  το αφεντικό μέσα σας, ολόκληρη η ζωή σας αποκτά νέα χρώματα, νέα ουράνια τόξα, νέα λουλούδια, νέα μουσική, νέους χορούς. Είστε ζωντανοί, για πρώτη φορά."


απόσπασμα από το βιβλίο 
Συναισθηματική Ευδαιμονία, Μια από τις πιο σημαντικές πνευματικές διδασκαλίες του OSHO (Εκδόσεις Ενάλιος)

Κυριακή

δεν έχω να πω πολλά απόψε..
(τι πρωτότυπο, θα έλεγε κανείς..)


απλά συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα πέρασε το σαββατοκύριακο, μεταξύ μαθημάτων και δουλειάς στο σπίτι, διαβάσματος και αναπολήματος...


ήταν και όμορφες αυτές οι δύο ημέρες, με τίποτα δε θύμιζαν φθινόπωρο...


ήθελα πολύ, πάρα πολύ να βγω μια βόλτα, αλλά μια βόλτα με καλή παρέα.. δεν ήθελα να βγω απλά για να βγω..  ήθελα να είναι με άτομο που να μπορώ να έχω ουσιαστική επικοινωνία.. και πάνω εκεί ήταν που συνειδητοποίησα πως ειδικά σήμερα κανείς δε θα με γέμιζε.. άραγε εγώ να έχω αλλάξει τόσο πολύ που είμαι πλέον πολύ απαιτητική ή μήπως οι άλλοι δεν έχουν κάτι ενδιαφέρον να (μου) προσφέρουν; 


δεν πειράζει όμως, μου έκανε καλό και η ηρεμία στο σπίτι, βρήκα και την ευκαιρία να διαλέξω και να παραγγείλω κάποια cd με χαλαρωτικά, new age ακούσματα, από εκείνα τα περίεργα που ακούω εγώ, όπως θα έλεγε και μια φίλη.. 


μ'αυτά και μ'αυτά έφτασε το βράδυ της Κυριακής και σχεδόν το ξεκίνημα μιας καινούριας εβδομάδας. Να σας ευχηθώ να περάσετε όμορφα και να μην είναι και πολύ κουραστικές αυτές οι μέρες.. αν όμως είναι, τότε ας έχουμε όλοι μας τη σκέψη μας στο επόμενο Σαββατοκύριακο..


καλό σας βράδυ και καλή εβδομάδα να έχουμε...

Καλή μας χρονιά!

Όχι, δεν τα έχασα ακόμη! Ξέρω πως δεν είναι πρωτοχρονιά, ωστόσο κάθε Σεπτέμβρης για μένα είναι και μια καινούρια αρχή. Θες το τέλος των διακοπών; Θες την αρχή των μαθημάτων (που αποτελούν την απογευματινή μου δουλειά); Θες την αλλαγή της εποχής και που πλέον μπαίνουμε σιγά-σιγά στο χειμώνα και στις μικρότερες μέρες και μεγαλύτερες νύχτες; Ε, όλα αυτά μαζί με κάνουν πάντα να βλέπω το (δικό μου) έτος να κρατάει από Σεπτέμβρη μέχρι και Μάιο. Από αύριο λοιπόν αρχίζουν τα ζόρια, με περιμένουν συνολικά γύρω στις 60 ώρες δουλειάς την εβδομάδα, χωρίς να υπολογίζω τις ώρες για διόρθωμα και προετοιμασία, συν άλλες 20-30 ώρες διαβάσματος (ένεκα ανοιχτού πανεπιστημίου του οποίου από φέτος έχω τη χαρά να αναγγείλω πως γίνομαι φοιτήτρια - ή υποψήφια προς αποχώριση, όπως πετυχημένα είπε κάποιος από τους παλιούς φοιτητές του ΕΑΠ χαχαχα). Το σίγουρο είναι πως με περιμένει μεγάλο λούκι, αλλά να σας πω ένα μυστικό;


...μ' αρέσει! Πρώτη φορά που ξεκινάει μια (δική μου) χρονιά με χαμόγελο και μεγάλα επίπεδα ενέργειας! Δεν ξέρω αν είναι λόγω της γενικότερης μετάλλαξης που έχω πάθει τελευταία (στα πλαίσια της οποίας αποφάσισα να σταματήσω και μια φαρμακευτική αγωγή που μου έκανε τα νεύρα κρόσια και τη διάθεση μια να είναι στα σύννεφα και μια να πέφτει στα πατώματα σα χαλασμένο ασανσέρ) ή αν οφείλεται στο ότι ανέκαθεν το ήθελα - και συνεχίζω να το θέλω πολύ (το να γίνω φοιτήτρια ντε!).  Αφού δεν μπόρεσα τότε που έπρεπε να μπω στη σχολή που ήθελα (σημαντικός ο λόγος και σίγουρα όχι θέμα διαβάσματος), ας το κάνω τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά, έτσι δε λένε; :))

Είμαι χαρούμενη! Περίεργο, μιας και δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος, αλλά είμαι! Χμμ.. τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να χαίρομαι που θα μπω πάλι σε ένα ρυθμό, που θα ξαναδώ τις μικρές (και μεγάλες) φατσούλες που από τον περασμένο Μάιο σίγουρα θα έχουν αλλάξει και θα έχουν μεγαλώσει, που θα ξαναρχίσω να διαβάζω πράγματα που αγαπώ και να βάζω το μυαλό μου σε σκέψη (και σε παίδεμα χαχα - γιατρέ μου, μήπως είμαι μαζόχα;;;).. Πολλοί οι λόγοι τελικά! Βέβαια, ίσως κατά τα Χριστούγεννα να τα έχω φτύσει και να αναθεματίζω την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισα (να προσπαθήσω) να χωρέσω τρία καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, και να σας ζαλίζω κιόλας και να γκρινιάζω όλη την ώρα χαχα, αλλά έχω αποφασίσει να ζω το παρόν, οπότε δεν ανησυχώ ακόμη για το μέλλον - η μετάλλαξη που λέγαμε! (Ή το ..πέταγμα, σαν αυτό του γλάρου Ιωνάθαν ;) )

Ουπς! Σταματήστε με καλέ, με έπιασε η παρλαπιπίαση πάλι. Άντε, να σας χαρίσω ένα αγαπημένο τραγουδάκι και να μας ευχηθώ και πάλι.. καλή χρονιά! Σε ό,τι κάνει ο καθένας σας, σε ό,τι έχει βάλει σα στόχο, σε όλα του τα όνειρα, εύχομαι όλα καλά να πάνε και να διατηρείτε το χαμόγελό σας! :)



ΥΓ: ...and no, I'm not in love! Δεν οφείλεται εκεί η όλη μου χαρά - και απλά μου αρέσει το συγκεκριμένο τραγούδι πολύ πολύ πολύ! Είναι ...my happy song!

Παιχνιδάκι!

Παίζουμε; Παίζουμε! Γιατί όχι, άλλωστε; Μικρά παιδιά δεν είμαστε κι εμείς; (Επ! Εσύ εκεί στο βάθος, σε άκουσα που έβηξες, υπονοείς κάτι φίλος;;;; Αααα είπα μήπως!!!).
Εξάλλου όπως λέει κι ο Χόρχε Μπουκάι, όλοι μέσα μας έχουμε ένα παιδί που δεν πρέπει να το αφήνουμε στο παράπονο ή να το αγνοούμε ;) Ώρα λοιπόν να πάρει τα ηνία η μικρή Ειρήνη!

Στο παιχνιδάκι με προσκάλεσε η Μαρία - Μαρία μπορεί να μην είχα ακόμη το χρόνο να σε "γνωρίσω", όμως χαίρομαι και σε ευχαριστώ πολύ γι' αυτή την πρόσκληση! :)

Έχουμε και λέμε λοιπόν, οι κανόνες του παιχνιδιού είναι οι εξής:

1. Να αναφέρεις ποιός σε προσκάλεσε.
2. Να καταγράψεις 10 πράγματα που αγαπάς.
3. Να προσκαλέσεις κι εσύ με τη σειρά σου 10 ακόμη bloggers φίλους.


Δέκα πράγματα που αγαπώ λοιπόν.. για να δούμε..
1. Αγαπώ τους δικούς μου ανθρώπους. Συνειδητοποιώ πως δεν τους το λέω συχνά, πως τις περισσότερες φορές προσπαθώ να κρατάω τα συναισθήματά μου μέσα μου, όμως.. τους αγαπώ πολύ! Και είναι και μακριά και μου λείπουν ακόμα περισσότερο :(
2. Αγαπώ να διδάσκω! Και αγαπώ τα παιδιά που διδάσκω! Μπορεί να κουράζομαι πολύ, μπορεί πολλές φορές να σπάζουν τα νεύρα μου, ωστόσο τις περισσότερες φορές η ψυχολογική ανταμοιβή και η ευχαρίστηση είναι απερίγραπτη! Και η αγάπη που βλέπω στα πρόσωπα των παιδιών μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ένα μεγάλο χαμόγελο και με κάνει να τα αγαπώ ακόμα περισσότερο!  
3. Αγαπώ να διαβάζω. Και αγαπώ να μαθαίνω! Αγαπώ να ψάχνομαι μέσα από τα βιβλία, να ανακαλύπτω πράγματα για τον εαυτό μου, πράγματα για τους άλλους και για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Μου αρέσει  να διευρύνω τους ορίζοντές μου, μακάρι να μπορούσα να ζήσω εκατοντάδες χρόνια για να προλάβω να διαβάσω όλα αυτά που θέλω να διαβάσω!
4. Αγαπώ να φροντίζω, να νοιάζομαι. Να δίνω πολλά κι ας παίρνω πολλές φορές λίγα. Όσο και να λέω πως μπούχτισα, συνειδητοποιώ πως έχω μεγάλα αποθέματα ακόμα..
5. Αγαπώ πολύ τη φύση, αγαπώ απλά πράγματα και όμορφες στιγμές.. μια βόλτα στο πάρκο, ένα ηλιοβασίλεμα, μια πνοή ανέμου, ένα όμορφο τραγούδι, ένα ζεστό χαμόγελο, μια κουβέντα αγάπης..
6. Αγαπώ να μαγειρεύω.. να πειραματίζομαι... κι ας μην έχω το χρόνο να το κάνω ούτε με ποιον να το μοιραστώ..
7. Αγαπώ να συζητώ με ενδιαφέροντες ανθρώπους. Ανθρώπους που δε θα σταθούν στην επιφάνεια, αλλά θα έχουν κάτι παραπάνω να σου δώσουν και να "απαιτήσουν" από σένα...
8. Αγαπώ τη δημιουργία. Οτιδήποτε! Θα 'θελα πολύ να έχω το χρόνο να μεταμορφώσω τα έπιπλά μου, να κάνω περισσότερα παζλ, να ζωγραφίσω, να κεντήσω, να φτιάξω πράγματα από το τίποτε, να μάθω να παίζω κιθάρα και πιάνο, να γράψω, να μάθω κεραμική, να φωτογραφίσω τα πάντα γύρω μου και τόσα, τόσα άλλα!
9. Αγαπώ τη μουσική. Με χαλαρώνει, με ηρεμεί, με κάνει να αισθάνομαι όμορφα...
Και τέλος...
10. Αγαπώ να είμαι Εγώ..


Θα μπορούσα να προσθέσω και πολλά άλλα, αλλά οι κανόνες είναι κανόνες :)  Οπότε με τη σειρά μου ας προσκαλέσω δέκα φίλους να μοιραστούν μαζί μας δέκα πράγματα που αυτοί αγαπούν, για να τους μάθουμε λίγο καλύτερα:
1. Τη Μαριλένα , παρόλο που ξέρω πως δε συμμετέχει σε παιχνίδια πλέον (ελπίζω στο παρόν να κάνει μια εξαίρεση)
2. Τον marco 
3. Τον Ιπτάμενο Ολλανδό   
4. Την Eva F. 
5. Τη Ρένα 
6. Τον Σκρουτζάκο 
7. Τον Άσκαρ 
8. Τον koulpa 
9. Τη neli 
and last, but not least:
10. Τον Άθεο (βέβαια το μπλογκ σου μάλλον δεν είναι κατάλληλο για κάτι τέτοιο, οπότε μετά χαράς σου "παραχωρώ" χώρο εδώ :) )


Update: Μόλις είδα ότι στο παιχνίδι αυτό με προσκάλεσε και η συνονόματη Ειρηνη Σ - σ' ευχαριστώ πολύ, Ειρήνη! :)

Ευτυχία είναι...

Βγαίνεις από το αυτοκίνητο και μεμιάς νιώθεις τη δροσερή θαλασσινή αύρα να χαϊδεύει τα μάγουλά σου... Κουβαλάς γρήγορα γρήγορα τα πράγματά σου για να βρεθείς όσο γίνεται πιο σύντομα στη αγκαλιά της ήσυχης παραλίας...

Μετά από λίγο μια ευχάριστη αίσθηση σε περιμένει καθώς τα γυμνά σου πόδια χώνονται στη ζεστή άμμο...



Νιώθεις τη θαλπωρή της να αγκαλιάζει όλο σου το κορμί και τον απογευματινό ήλιο να χαϊδεύει το δέρμα σου παίζοντας με τα σύννεφα και να σε προσκαλεί σε ένα τρελό χορό παλλόμενων κυττάρων...

Χαμογελάς και αφήνεσαι στην απίστευτη αυτή αίσθηση...

Ανοίγεις το βιβλίο που έχεις φέρει μαζί σου, το τόσο ταιριαστό με το μέρος που βρίσκεσαι, και διαβάζεις..

Και μαθαίνεις κι ένα μυστικό...

Και θέλεις κι εσύ να βγεις από το περιορισμένο σώμα σου, θέλεις να νιώσεις την αληθινή σου φύση, να ζήσεις τόσο τέλεια όσο ένας άγραφος αριθμός, παντού ταυτόχρονα, πέρα από χώρο και χρόνο..  


Βλέπεις τη θάλασσα μπροστά σου να σου χαμογελά, να σε μαγεύει, να στέλνει τα απαλά κύματά της όλο και πιο κοντά, προσκαλώντας και προκαλώντας σε να τη γευτείς..

Πλησιάζεις δειλά-δειλά απολαμβάνοντας το κάθε βήμα, ανατριχιάζοντας ευχάριστα από τη δροσιά της καθώς τα πόδια σου πλατσουρίζουν εκεί που σκάει το κύμα...

Και χώνεσαι μέσα, αφήνοντας το αλμυρό νερό να σε αγκαλιάσει και να σε ηρεμήσει με τη δύναμη που κρύβει μέσα του και τον χρυσό ήλιο να διώξει κάθε σου έγνοια...

Και αφήνεσαι...

Και χαλαρώνεις...

Και νιώθεις την αύρα σου να εξαγνίζεται, την αρνητική ενέργεια που τόσο καιρό δε μπορούσες να απαλλαγείς γιατί είχες χίλια-δυο στο κεφάλι σου ξαφνικά τη νιώθεις να φεύγει από πάνω σου, να την παίρνουν μαζί τους τα κύματα και να χάνεται στο βυθό..

κι εσύ να αδειάζεις, να αδειάζεις, να γίνεσαι ένα με το νερό, ένα με τον ήλιο που αρχίζει να δύει, ένα με το ίδιο σου το Είναι..

Και δε θέλεις να φύγεις ποτέ από εκεί, δε θέλεις να τελειώσει αυτή η αίσθηση,

αυτή η ένωση με το Σύμπαν, με την ίδια σου τη Φύση... νοιώθεις τόσο ωραία, τόσο απίστευτα ωραία..

Κι αυτό φίλοι μου,

...αυτό είναι ευτυχία

Αχχχ.. επιτέλους διακοπές!

Μετά τα ωραία Τρίκαλα (όπου μόνο διακοπές δεν ήταν, αφού είχαμε στο σπίτι βαψίματα και 7 άτομα δείξαμε την καλλιτεχνία μας επί τρεις ημέρες), πλέον διανύω υπέροχες διακοπές στην όμορφη Λευκάδα. Φωτογραφίες ακόμη δεν έχω βγάλει, αφού πάντα ξεχνάω να πάρω την ψηφιακή μαζί μου, όμως χθες θυμήθηκα η ξανθιά (ναι, πλέον έχω ξανθές ανταύγειες οπότε λίγα με τις ξανθές, εντάαααξειιιι;;; :P) θυμήθηκα λοιπόν ότι έχω και κινητό μαζί μου! Τον ήλιο μπορεί να μην τον πρόλαβα πριν δύσει, μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω φωτογραφίες, έτσι να ζηλέψετε λιγουλάκι ;)

Καλά να περνάτε!!

Μετράμε αντίστροφα... 3 και σήμερα!

Εεεε Εεεε Έεεερχονται!! Οι διακοπές ντε! Από σήμερα αρχίζω και μετράω αντίστροφα, σαν τους φαντάρους ένα πράμα.. 3 και σήμερα.. Τετάρτη, μετά τη δουλειά, την κάνω, επιτέλους! (Βέβαια το εισιτήριό μου ακόμα δεν το έχω βγάλει, απλά έχω κάνει κράτηση, πρέπει να βρω το κουράγιο να πάω σε λίγο μέσα στη ζέστη να το πάρω, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Το θέμα είναι ότι ...εεεε εεεε .. εεεέρχονται! χιχι!

Αφιερωμένο το πολυαγαπημένο τραγουδάκι σε αυτούς που έχουν μείνει στην Αθήνα (εκτός από μένα -και τον athensville που φωτογράφισε τόσο υπέροχα την άδεια πόλη- υπάρχει άραγε κανείς;) και σε όλους τους/τις εορτάζοντες/εορτάζουσες βεβαίως βεβαίως, μαζί με τα Χρόνια μου Πολλά - και είναι πολλοί αυτοί! :)

Απορία άλλου τύπου

Παιδεύομαι και λύση δε μπορώ να βρω! Όχι, δεν είμαι ξανθιά (ακόμη). Ούτε έχω κάτι με τις ξανθές, φυσικά! Απλά τα γνωστά ανέκδοτα, ξέρετε.. Τέλος πάντων, ας μπω στο θέμα.

Στο blogging και στον blogger είμαι καινούρια, και ως καινούρια οφείλετε να δείχνετε κατανόηση σε οποιαδήποτε χαζή ερώτηση κάνω, εντάξειιιιι; Να λοιπόν τι με ταλαιπωρεί και δεν έχω βρει λύση από χθες που το ψάχνω. Υπάρχουν άνθρωποι που με "παρακολουθούν" (και τους/σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό!) και ψάχνω τρόπο να διαβάσω κι εγώ τα blog τους.. αλλά δεν! Δε μπορώ να βρω κάπου ένα link ή διευθύνσεις των blog σας. Μερικά nicks παραπέμπουν με link στα προφίλ, αλλά όχι όλα.. έχει να κάνει με τις ρυθμίσεις που έχει κάνει ο καθένας σας, φαντάζομαι. Και ξέρω πως ο blogger δεν είναι social network σαν το facebook για να έχει friend finder, όμως δε θα 'πρεπε κάπου να υπάρχουν αυτά τα links, να μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο που ξέρεις το nick του βρε παιδί μου;;

Τι κάνω λάθος;;; :(

Ζητάω επειγόντως τα φώτα σας!

Απορία..

Δε θα γράψω πολλά, θα σας κάνω μόνο μια ερώτηση. Είναι κάτι που ανέκαθεν αναρωτιόμουν (χωρίς να έχω καταλήξει ακόμη σε κάποια απάντηση), όμως η απορία ήρθε ξανά στην επιφάνεια μετά από μια συζήτηση που είχα νωρίτερα.

Πιστεύετε πως εμείς ορίζουμε τη ζωή μας; Το μέλλον μας; Πως είναι στο χέρι μας να πετύχουμε οτιδήποτε έχουμε βάλει στο μυαλό μας;

Ή όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, κάποιος εκεί πάνω γελάει;

Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις απόψεις σας.. όσων δεν έχετε αράξει τις κορμάρες σας σε κάποια παραλία, δηλαδή :)

Λευκάδα

Ξέρω, ξέρω, έχω καιρό να γράψω. Διανύω όμως μια περίοδο αρκετά ...τραγική. Ένας ψιλοχαμός στην πρωινή δουλειά, κούραση και σπάσιμο νεύρων, ένας μεγαλύτερος χαμός στην απογευματινή με τα πιτσιρίκια να τα έχει πιάσει η άνοιξη (τα μικρότερα) και οι φουντωμένες ορμόνες  (τα μεγαλύτερα) κι εγώ στη μέση να προσπαθώ να βρω ισορροπίες και να δαγκώνομαι να μη ρίξω κανένα χαστούκι όχι μόνο σε αναιδέστατα 8-15χρονα αλλά και σε μαμάδες που το παίζουν θεοί και σου κάνουν υποδείξεις για το πώς θα κάνεις το μάθημά σου με ύφος κατόχου μάστερ στα παιδαγωγικά. Αλλά γι' αυτά θα αφήσω να μιλήσω μιαν άλλη φορά, αν αρχίσω και τα θυμάμαι πάει περίπατο η χαλάρωση του Σαββάτου..


Μόλις σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να περάσω στον υπολογιστή κάποιες φωτογραφίες που είχα στη μηχανή μου από το Πάσχα κι έτσι σκέφτηκα να σας δείξω μερικές από την αγαπημένη μου Λευκάδα. Κάποιοι ξέρετε ότι είμαι από τα Τρίκαλα, αλλά η αδερφή μου αρραβωνιάστηκε Λευκαδίτη κι έτσι προς το παρόν ζει και εργάζεται εκεί. Οπότε κι εγώ έχω ένα μικρό προβληματάκι κάθε φορά που πηγαίνω διακοπές, τίνος χατίρι να πρωτοκάνω. Αυτή τη φορά κατάφερα να κάνω και των δύο, πέρασα 3-4 μέρες στα Τρίκαλα και λίγες παραπάνω στη Λευκάδα (περιττό να σας πω ότι ήθελα κι άλλοοοοοοοοο!)


Φωτογραφίες από το κέντρο της Λευκάδας δεν έχω προς το παρόν γιατί μια μέρα που βγήκα βόλτα ξέχασα να πάρω τη μηχανή μαζί μου, θα βγάλω όμως σίγουρα το καλοκαίρι. Οπότε θα σας δείξω φωτογραφίες που βγάλαμε στο Νυδρί, στους καταρράκτες. Δεν είχα ξαναπάει και κατενθουσιάστηκα, λατρεύω τη φύση και το συγκεκριμένο μέρος (χμμ.. ίσως και ολόκληρη η ορεινή Λευκάδα) μου θυμίζει έντονα το χωριό μου, στα ορεινά Τρίκαλα, μου φέρνει στο μυαλό πολλές παιδικές αναμνήσεις.. Έχω κι από εκεί φωτογραφίες από πέρισυ το καλοκαίρι, αλλά θα τις αφήσω για μία μελλοντική ανάρτηση.


Αρκετά όμως είπα, καιρός να μιλήσουν οι εικόνες από μόνες τους :)


Αυτός είναι ένας μικρός καταρράκτης εκεί που σταματάει ο δρόμος για αυτοκίνητα.  Από εκεί και πέρα συνεχίζεις με τα πόδια σε ένα μονοπάτι που περνάει δίπλα από ποτάμι και μικρές χαράδρες.

Εδώ είναι πριν φτάσουμε στον "μεγάλο" καταρράκτη: 

Και να 'τος! Δεν σας θυμίζει "Γαλάζια Λίμνη"σε μικρογραφία;   

Το μονοπάτι συνέχιζε, μπορούσες να ανέβεις με τη σκάλα ακόμα ψηλότερα. Δεν το κάναμε όμως, γιατί δεν είχαμε πολύ χρόνο. Την επόμενη φορά θα το τολμήσω!

Και ας κατηφορίσουμε από τα ορεινά στα παραθαλάσσια μέρη.. Άποψη της παραλίας του Άη Γιάννη, όταν πια είχε πέσει το σούρουπο:

Το καλοκαίρι θα πάω πιο οργανωμένη κι ελπίζω να μπορέσουμε να πάμε και σε άλλα μέρη, να γνωρίσω καλύτερα αυτό το υπέροχο νησί που συνδυάζει τόσο πετυχημένα βουνό, πολύ πράσινο, και θάλασσα. Το μόνο κακό είναι ότι τους επόμενους μήνες θα έχει και πολλούς τουρίστες, αλλά τι να κάνουμε.. αναγκαίο κακό! Σας αφήνω με ένα ωραίο τραγουδάκι, έτσι να ηρεμήσουν λίγο οι ψυχές μας από τα θλιβερά γεγονότα των τελευταίων ημερών..

Καλό Πάσχα!

Λείπω από τη "βάση" μου κι έτσι δεν έχω χρόνο να γράψω πολλά και να σας επισκεφτώ στα "σπίτια" σας.. θα το κάνω σίγουρα όταν επιστρέψω. 

Θέλω όμως να ευχηθώ σε όλους Χρόνια Πολλά, από τα βάθη της καρδιάς μου. Εύχομαι να έχετε την υγειά σας και τα αγαπημένα σας πρόσωπα κοντά.. αν υπάρχει αυτό, όλα τα υπόλοιπα λύνονται :)

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

Βιβλιοχαλάρωση...

Χθες πέρασα σχεδόν όλη μέρα αραχτή στο κρεβάτι μου, με τον υπέροχο ήλιο να φωτίζει ολόκληρο το δωμάτιο και απαλή μουσική, με ήχους της φύσης που λατρεύω, να ακούγεται στο βάθος. Κι όχι μόνο αυτό, πέρασα τη μέρα μου αγκαλιά με ένα βιβλίο. Δύο, για την ακρίβεια. Είχα κάτι χρόνια να το κάνω αυτό, να αφιερώσω ολόκληρη μέρα στον εαυτό μου και, για να είμαι ειλικρινής, το κατευχαριστήθηκα. Πρόσφατα αγόρασα (πάλι) μπόλικα βιβλία - με πιάνει πού και πού, δέκα-δέκα τα παίρνω, έτσι για να έχω πάντα απόθεμα και πολλές επιλογές σε περίπτωση που, όπως χθες, θέλω να χαθώ στις σελίδες ενός καλού βιβλίου. Δεν ήμουν στη διάθεση να διαβάσω κάτι "βαρύ", οπότε επέλεξα δύο με ιστορίες που θαρρείς είναι βγαλμένες από τη ζωή, σε κάνουν να ταυτίζεσαι μαζί τους και, ίσως, να αναθεωρείς κάποια πράγματα. Αυτό για μένα το έκανε κυρίως το δεύτερο, για το οποίο θα σας μιλήσω παρακάτω.

Το πρώτο που έπιασα στα χέρια μου ήταν το "Τη μέρα που σε γνώρισα", της Λένας Μαντά. Είναι η ιστορία μιας νέας γυναίκας εγκλωβισμένης σε ένα γάμο που της προσφέρει μια καλή ζωή, οικονομική άνεση, ένα παιδί κι έναν σύντροφο που άλλες θα ζήλευαν. Κι όμως, κάτι της λείπει..


Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:
Μια γυναίκα, κάθε ημέρα η ίδια ιστορία. Χαμένη ευτυχία σε σβησμένα χαμόγελα. Τη μια στιγμή η καρδιά καλπάζει σαν άλογο και την άλλη σταματά και στέκεται να αφουγκραστεί τα βήματα μιας ζωής που χάνεται.
Είναι το όνειρο μπροστά μας και δεν μπορούμε να απλώσουμε το χέρι να τραβήξουμε το πέπλο που χωρίζει το φανταστικό από το πραγματικό.
...
Η ανυπαρξία δεν υπάρχει. Η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα.
Είναι μια ιστορία που σε παρασύρει, δεν μπορείς εύκολα να αφήσεις από τα χέρια σου αυτό το βιβλίο. Μια ιστορία που σε συγκινεί, που σε κάνει να ταυτίζεσαι κι ας μην έχεις βρεθεί ποτέ στη θέση αυτής της γυναίκας. Το τέλος όμως δεν το περίμενα, νόμιζα πως άλλη θα ήταν η επιλογή της.. 

Το δεύτερο ήταν το πολύ πρόσφατο βιβλίο της Μαρίας Τζιρίτα, "Αν δεν υπήρχε αύριο". Αρχικά δεν σας κρύβω πως την περιγραφή τη βρήκα λίγο ..."ξερή". Γρήγορα όμως, μετά τις πρώτες 30-40 σελίδες, πραγματικά με συνεπήρε! Οι χαρακτήρες άρχισαν να συνδέονται μεταξύ τους, η ιστορία να αποκτά νόημα και να γίνεται πιο προσωπική, η ροή να γίνεται ολοένα και πιο ενδιαφέρουσα. Δεν μπορούσα να μην το τελειώσω, κυριολεκτικά το "ρούφηξα"! 
...
Αυτό το μυστικό όμως, που τους δένει με έναν όρκο σιωπής, τους αναγκάζει να δουν τη ζωή τους με άλλο μάτι και να προσπαθήσουν να βρουν την ευτυχία, ακόμα κι αν γι' αυτούς αλλά και για ολόκληρη τη Γη δεν υπάρχει αύριο...


Πολλές φορές δεν χρειάζεται να διαβάσεις το βαρύ, φιλοσοφημένο βιβλίο για να σε βάλει σε σκέψεις. Ακόμα και ιστορίες σαν τις παραπάνω μπορούν να σε κάνουν να αναρωτηθείς τι θα έκανες εσύ αν ήξερες πως δεν σου μένει πολύς χρόνος και πως τώρα είναι η ευκαιρία σου να κάνεις όλα όσα δεν έκανες.. και να βρεις την ευτυχία. Πόσο μάλλον όταν η ευτυχία βρίσκεται πάντα μέσα στην ψυχή μας κρυμμένη κάπου και περιμένει να της ανοίξουμε την πόρτα...


ΥΓ: Αυτό το "πόσο" αρχικά το είχα γράψει ως "πόσω".. πριν κλείσω όμως την ανάρτηση, θέλησα να το ελέγξω αν όντως είναι σωστό, το βλέπω συνέχεια γύρω μου με ωμέγα και το είχα υιοθετήσει κι εγώ κι ας με ξένιζε στην αρχή. Τελικά το σωστό είναι "πόσο" !