Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Ευτυχία είναι...

Βγαίνεις από το αυτοκίνητο και μεμιάς νιώθεις τη δροσερή θαλασσινή αύρα να χαϊδεύει τα μάγουλά σου... Κουβαλάς γρήγορα γρήγορα τα πράγματά σου για να βρεθείς όσο γίνεται πιο σύντομα στη αγκαλιά της ήσυχης παραλίας...











Μετά από λίγο μια ευχάριστη αίσθηση σε περιμένει καθώς τα γυμνά σου πόδια χώνονται στη ζεστή άμμο...



Νιώθεις τη θαλπωρή της να αγκαλιάζει όλο σου το κορμί και τον απογευματινό ήλιο να χαϊδεύει το δέρμα σου παίζοντας με τα σύννεφα και να σε προσκαλεί σε ένα τρελό χορό παλλόμενων κυττάρων...



Χαμογελάς και αφήνεσαι στην απίστευτη αυτή αίσθηση...

Ανοίγεις το βιβλίο που έχεις φέρει μαζί σου, το τόσο ταιριαστό με το μέρος που βρίσκεσαι, και διαβάζεις..



Και μαθαίνεις κι ένα μυστικό...



Και θέλεις κι εσύ να βγεις από το περιορισμένο σώμα σου, θέλεις να νιώσεις την αληθινή σου φύση, να ζήσεις τόσο τέλεια όσο ένας άγραφος αριθμός, παντού ταυτόχρονα, πέρα από χώρο και χρόνο..  


Βλέπεις τη θάλασσα μπροστά σου να σου χαμογελά, να σε μαγεύει, να στέλνει τα απαλά κύματά της όλο και πιο κοντά, προσκαλώντας και προκαλώντας σε να τη γευτείς..


Πλησιάζεις δειλά-δειλά απολαμβάνοντας το κάθε βήμα, ανατριχιάζοντας ευχάριστα από τη δροσιά της καθώς τα πόδια σου πλατσουρίζουν εκεί που σκάει το κύμα...





Και χώνεσαι μέσα, αφήνοντας το αλμυρό νερό να σε αγκαλιάσει και να σε ηρεμήσει με τη δύναμη που κρύβει μέσα του και τον χρυσό ήλιο να διώξει κάθε σου έγνοια...



Και αφήνεσαι...



Και χαλαρώνεις...

Και νιώθεις την αύρα σου να εξαγνίζεται, την αρνητική ενέργεια που τόσο καιρό δε μπορούσες να απαλλαγείς γιατί είχες χίλια-δυο στο κεφάλι σου ξαφνικά τη νιώθεις να φεύγει από πάνω σου, να την παίρνουν μαζί τους τα κύματα και να χάνεται στο βυθό..



κι εσύ να αδειάζεις, να αδειάζεις, να γίνεσαι ένα με το νερό, ένα με τον ήλιο που αρχίζει να δύει, ένα με το ίδιο σου το Είναι..



Και δε θέλεις να φύγεις ποτέ από εκεί, δε θέλεις να τελειώσει αυτή η αίσθηση,


αυτή η ένωση με το Σύμπαν, με την ίδια σου τη Φύση... νοιώθεις τόσο ωραία, τόσο απίστευτα ωραία..







Κι αυτό φίλοι μου,

...αυτό είναι ευτυχία



11 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

η ευτυχία είναι στα απλά και φυσικά...

Ειρήνη είπε...

ακριβώς.. :)

Ειρήνη είπε...

(άσχετο: έχεις μανιταρο-μέηλ χαχα)

Ασκαρδαμυκτί είπε...

το έλαβα!
βρε συ, δεν είμαι τόσο μερακλής!
χαχα

Ειρήνη είπε...

Τσκ τσκ... κακώς! Πώς θα γίνεις grande chef? :)

Καλό βράδυ!

Rena είπε...

Τι υπέροχες φωτογραφίες,ευχαριστώ που με ταξίδεψες!

Ειρήνη είπε...

rena, ευχαριστώ πολύ! χαίρομαι που σου άρεσαν :)

Άθεος είπε...

Η φωτογραφία με τα αφρισμένα κύματα μου άρεσε ιδιαίτερα. Αυτά τα ταραγμένα κύματα μου θύμισαν το γλάρο Ιωνάθαν που κάποτε διάβαζα και ζούσα την ιστορία του. Αλλά μήπως και τώρα δεν ζω…
Συνέχεια μαθαίνω και πειραματίζομαι!
Μαθαίνω να πετώ!

Ειρήνη είπε...

Χαίρομαι που σου άρεσε η φωτογραφία, οφείλω να ομολογήσω πως αυτή τη φορά έβγαλα τα απωθημένα μου, έβγαλα τόοοοσες πολλές φωτογραφίες, τη μία καλύτερη από την άλλη, που δεν ήξερα ποιες να πρωτοδιαλέξω να βάλω εδώ (χαχα πόσο εγωιστικό μπορεί να ακούστηκε αυτό - η αλήθεια όμως είναι πως εμένα με μάγεψαν, ίσως και το μέρος γενικότερα)

Το γλάρο Ιωνάθαν δεν τον είχα διαβάσει ποτέ πριν, έμενε πάντα στη λίστα των "μελλοντικών" μου βιβλίων. Ώσπου, σε πρόσφατη επίσκεψή μου σε βιβλιοπωλείο, "έπεσα" πάνω του ούτε μια, ούτε δυο, αλλά τρεις φορές! Το "κάλεσμα" ήταν τόσο προφανές! Το αγόρασα και επέλεξα να το διαβάσω στην αμμουδιά, ήταν το πιο κατάλληλο μέρος νομίζω.. το πιο κατάλληλο μέρος για να ζήσω την ιστορία του, να ταυτιστώ μαζί του, και να συνειδητοποιήσω πως κι εγώ έχω αρχίσει ..μαθήματα πτήσης! Και τα πάω καλά! :)

Τι όμορφο να ξέρεις πως και άλλοι μαθαίνουν να πετούν! Αν μη τι άλλο... δεν υπάρχει μοναξιά εκεί στους αιθέρες! :)

KitsosMitsos είπε...

Πραγματική ευτυχία...

Ειρήνη είπε...

KitsosMitsos,

είναι, είναι.. κι άλλο να το βλέπεις, άλλο να το ζεις..
(αχχ θέλω ξανά Λευκάδα :(( )

Ευχαριστώ για την επίσκεψη, καλή εβδομάδα!